Τα θερινά έρχονται το καλοκαίρι και φεύγουν τον χειμώνα. Ευτυχώς που το καλοκαίρι γυρίζει κάθε χρόνο!
Τον χειμώνα στο σινεμά πηγαίνεις για το έργο, αλλά στο θερινό πας για την εμπειρία. Αν σε ρωτήσουν τι έκανες, «πήγα θερινό» θα πεις κι όχι ποια ταινία είδες. Σου αρέσει το θερινό γιατί ντύνεσαι απλά, σαν να πηγαίνεις δίπλα στο σπίτι σου. Το νιώθεις σαν σπίτι σου.
Στο θερινό σινεμά οι αισθήσεις σου δουλεύουν στο έπακρο…
Το γιασεμί και το αγιόκλημα, που τόσο γλαφυρά τραγούδησε ο Λουκιανός, σου σπάνε τη μύτη. Οι πρασινάδες γεμίζουν τους τοίχους και πλαισιώνουν πλουσιοπάροχα την οθόνη και το βλέμμα σου, για να νιώσεις τη φιλοξενία της ελληνικής αυλής.
Κάθε φορά που βλέπεις μια ταινία κάτω από τα αστέρια, έχεις την αίσθηση ότι απολαμβάνεις κάτι απαγορευμένο και αισθάνεσαι πολύ τυχερός. Συνάμα, είναι και μια φυγή προς το όνειρο.
Και στο θερινό η γεύση σου κάνει τις δικές της ασκήσεις! Πότε με ποπ κορν, και ποτε με το πρόσφατο trend των nachos.
Και κάθε φορά, όταν το σκοτάδι απλώνεται για να αρχίσει η ταινία, εμείς θα ρίχνουμε κλεφτές ματιές στα φωτισμένα μνημεια της πόλης του Αργους,το Αρχαίο Θέατρο και το καστρο Λάρισσα.
Τελικά, αν το ελληνικό καλοκαίρι είναι ΠΟΠ, δηλαδή Προϊόν -ή καλύτερα Πάθος- Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης, γιατί είναι μοναδικό στον κόσμο, τότε το σήμα κατατεθέν του δεν είναι άλλο από το θερινό σινεμά "Σινέ Βάλια"
Κων/νος Μαρλαγκούτσος
τεχνικός κινηματογράφου
