Στα δύσκολα χρόνια για την Ελλάδα, η παραγωγή πορτοκαλιών της Άρτας, ήταν χρυσοφόρα! Και αυτό το χρώσταγε στην Ρωσία (Σοβιετική Ένωση, τότε) που ήταν ο μόνιμος αποδέκτης των προϊόντων και στην Άρτα, έφτανε ζεστό χρήμα ή και άλλα είδη στο πλαίσιο των ανταλλαγών κλήρινγκ που ήταν η κυρίαρχη διαδικασία, εκείνη την εποχή.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως την εποχή εκείνη, η Άρτα μεγαλουργούσε οικονομικά και τα κτήματα με τις πορτοκαλιές, ήταν θησαυροί, που μεγάλωσαν-πλουσιοπάροχα- γενιές και γενιές.
Ηγετική μορφή σ’ αυτή την προσπάθεια, που κάθε χρόνο έφερνε και πιο σημαντικά αποτελέσματα, ήταν ο Γεώργιος Ν. Φραγκίστας, που είχε δημιουργήσει την δική του ιστορία, στην εξαγωγή πορτοκαλιών προς την χώρα αυτή.
Για την Άρτα η προσπάθεια του Γ. Ν. Φραγκίστα, πέρασε στην ιστορία και ο εγγονός του, που διατηρεί την εν λόγω εταιρεία στο Ναύπλιο, κάνει τα νέα ρεκόρ, που κι αυτό είναι ένα μήνυμα.
Περασμένα μεγαλεία, θα πείτε… Όχι άδικα. Όμως εκείνο που έχει την δική του σημασία πλέον, είναι ότι την Ρωσία, αν δεν προκύψει κάτι σημαντικό την έχουμε χάσει, εξ αιτίας των χειρισμών των ηλιθίων που διοικούν την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κι επειδή, όταν ένα θέμα πονάει, ο προβληματισμός είναι πιο ουσιαστικό και χρήσιμος και στην προ εμπάργκο εποχή, η Αργολίδα είχε τις τεράστιες δυνατότητες να κάνει πράγματα με την Ρωσία, αλλά ποτέ κανένας δεν τις σκέφτηκε ή μάλλον δεν τις αξιοποίησε.
Ψιλά γράμματα αυτά…
Σαν… μνημόσυνο των ευκαιριών που χάθηκαν, μπορεί να μοιάζουν όλα τα παραπάνω. Όμως είναι η ώρα του προβληματισμού. Για το τι χάθηκε και το πώς μπορεί αυτό να αναπληρωθεί. Που θα πάει η αγροτική παραγωγή και αν δεν βρεθεί τρόπος να πάει κάπου, τότε το σίγουρο είναι ότι για τα αγροτικά προιοντα της Ελλάδας τα χειρότερα έρχονται.
Υπό μία αίρεση βέβαια. Αν η αγορά της Ρωσίας ανοίξει εκ νέου, τότε θα πρέπει τα πράγματα να μπουν σε νέα βάση και να δούμε το τι περισσότερο μπορεί να προκύψει απ’ αυτή την προσπάθεια.
Περασμένα μεγαλεία, θα πείτε… Όχι άδικα. Όμως εκείνο που έχει την δική του σημασία πλέον, είναι ότι την Ρωσία, αν δεν προκύψει κάτι σημαντικό την έχουμε χάσει, εξ αιτίας των χειρισμών των ηλιθίων που διοικούν την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κι επειδή, όταν ένα θέμα πονάει, ο προβληματισμός είναι πιο ουσιαστικό και χρήσιμος και στην προ εμπάργκο εποχή, η Αργολίδα είχε τις τεράστιες δυνατότητες να κάνει πράγματα με την Ρωσία, αλλά ποτέ κανένας δεν τις σκέφτηκε ή μάλλον δεν τις αξιοποίησε.
Ψιλά γράμματα αυτά…
Σαν… μνημόσυνο των ευκαιριών που χάθηκαν, μπορεί να μοιάζουν όλα τα παραπάνω. Όμως είναι η ώρα του προβληματισμού. Για το τι χάθηκε και το πώς μπορεί αυτό να αναπληρωθεί. Που θα πάει η αγροτική παραγωγή και αν δεν βρεθεί τρόπος να πάει κάπου, τότε το σίγουρο είναι ότι για τα αγροτικά προιοντα της Ελλάδας τα χειρότερα έρχονται.
Υπό μία αίρεση βέβαια. Αν η αγορά της Ρωσίας ανοίξει εκ νέου, τότε θα πρέπει τα πράγματα να μπουν σε νέα βάση και να δούμε το τι περισσότερο μπορεί να προκύψει απ’ αυτή την προσπάθεια.
