Οἱ Ἁγιορείτικες κουβέντες, τὸ τρίτο βιβλίο τοῦ πατρὸς Διονυσίου, εἶναι στηριγμένο σὲ προσωπικὲς σημειώσεις του ἀπὸ τὶς ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν ἐπισκέψεις του στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ συμπληρωμένο ἀργότερα ἀπὸ παρατηρήσεις του κατὰ τὴ διάρκεια τῆς καθημερινῆς, ποιμαντικῆς του διακονίας. Κρύβει, δηλαδή, μέσα του ἕναν ὁλόκληρο, πνευματικὸ θησαυρὸ διατυπωμένο μὲ λόγο ἄμεσο καὶ ζωντανό, τόσο ἁπλὸ καὶ συνάμα τόσο βαθύ. Μᾶς ἀποκαλύπτει μικρὰ μυστικά, ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ζήσουμε μιὰ καθημερινότητα εὐλογημένη μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Στὶς σελίδες τοῦ βιβλίου Ἁγιορείτικες κουβέντες τοῦ πατρὸς Διονυσίου Ταμπάκη θὰ μᾶς συντροφεύσει μία πνοὴ ἀνάπαυσης, ἐλπίδας καὶ σοφίας φερμένη κατ’ εὐθείαν ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀπὸ το περιβόλι τῆς Παναγίας μας.
Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε:
Στις επόμενες σελίδες θα βρείτε αποσπάσματα, βιογραφικό του συγγραφέα και φωτογραφίες για δημοσίευση
Απόσπασμα από το βιβλίο:
«Εἴχαμε ἀκόμη δυὸ ὧρες μπροστά μας γιὰ νὰ χτυπήσει τὸ τάλαντο τοῦ ἑσπερινοῦ καί, ὅσοι μπόρεσαν, κατάφεραν νὰ ξεκλέψουν λίγο ὕπνο ὕστερα ἀπὸ τὴν κούραση τοῦ ταξιδιοῦ. Προσπάθησα καὶ ἐγὼ ἀρκετὰ νὰ ἀποκοιμηθῶ στριφογυρίζοντας στὸ παλαιό, μεταλλικὸ κρεββάτι, ἀλλὰ βλέποντας ὅτι δὲν τὰ καταφέρνω κάθισα νὰ κοιτάζω νωχελικὰ πρὸς τὸ χαμηλό, λευκὸ ταβάνι τοῦ κελιοῦ, ὥσπου ἀντικρίζω ξαφνικὰ νὰ ἀναζωγραφίζονται μπροστά μου μορφὲς καὶ πρόσωπα κατανυκτικὰ ἑνὸς αἰωνίου καὶ ἄφθαρτου κόσμου καλώντας με σὲ μία μυστικὴ χώρα, ποὺ παμβασιλεύει ὡς ἥλιος ἀνέσπερος ὁ Χριστός. Μαζὶ ἀνέτειλαν τότε ἤρεμα, σὰν νεφελώδη σχήματα, λέξεις, κουβέντες καὶ χαριτωμένα γεγονότα, ποὺ ἀπὸ δεκαοχτὼ χρονῶν μέχρι σήμερα ἄκουσα καὶ συνάντησα ὡς προσκυνητὴς στὸ Ἁγιώνυμο Ὄρος».
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Ὁ πατὴρ Διονύσιος Ταμπάκης, μικρασιατικῆς καταγωγῆς, γεννήθηκε τὸ 1972 στὸν Πειραιᾶ. Εἶναι ἀπόφοιτος τῆς Ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, καθὼς καὶ τῆς Σχολῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς τῆς Ἱ.Μ. Πειραιῶς. Διακονεῖ στὸν Ἱ.Ν. Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Παλαιοῦ Ναυπλίου. Εἶναι νυμφευμένος μὲ τὴ Φωτεινὴ Κατσούκη καὶ ἔχουν τρία παιδιά. Ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις ΑΘΩΣ ἔχουν κυκλοφορήσει τὰ βιβλία του Προσευχητάριον εἰδικῶν περιστάσεων (2010) καὶ Τῶν ἁγίων ἡ βοήθεια (2016).
Πρόλογος
ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ὡς ὁ τόπος καὶ ὁ χρόνος τῆς αἰωνιότητας ἀποτελοῦσε καὶ πάντα θὰ ἀποτελεῖ μία ἀέναη πηγὴ ἐμπνεύσεως γιὰ κληρικούς, θεολόγους, λειτουργιολόγους, ἱεροψάλτες, ἁγιογράφους, φιλολόγους, ἀρχιτέκτονες, ποιητές, συγγραφεῖς, στοχαστές, ἱστορικούς, κοινωνιολόγους, μουσικούς, ζωγράφους, λαογράφους καὶ ἄλλους πολλούς.
Ὅ,τι ὅμως καὶ νὰ γράψεις, ὅ,τι καὶ νὰ περιγράψεις γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος, πάντοτε θὰ εἶναι ἕνας καὶ μόνο κόκκος ἄμμου ἀπὸ μία ἀπέραντη, ξανθιὰ ἀμμουδιά, ποὺ τὴ ζεσταίνει ἡ φιλόστοργη ἀγάπη τῆς Θεοτόκου. Καὶ τοῦτο διότι τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι οὐσιαστικὰ αὐτό, ποὺ δὲν φαίνεται, ἀφοῦ πολιτεύται στὸ ἀόρατο μέρος τῆς πλάσης. Συνεπῶς γιὰ νὰ τὸ κατανοήσεις θὰ χρειασθεῖς κιάλια πνευματικά, ποὺ ὅμως δὲν τὰ πωλεῖ ὁ τυφλὸς κι ἐφήμερος τοῦτος κόσμος.
Σὲ αὐτὸ τὸ βιβλίο, λοιπόν, παρουσιάζουμε μὲ λίγα λόγια κι ἁπλά, ὡς ἕνα λυχναράκι μὲ ἱλαρὸ φῶς στὰ ἐρεβώδη σκοτάδια τῆς ἐποχῆς μας, διάφορες συμβουλὲς καὶ ἀποφθέγματα, καρποὺς ἐμπειριῶν καὶ θεϊκῶν βιωμάτων συγχρόνων Ἀθωνιτῶν Πατέρων, ποὺ κατὰ καιροὺς ὡς προσκυνητὲς στῆς Παναγιᾶς τὸ περιβόλι ἀκούσαμε καὶ τὰ καταγράψαμε. Εἶναι ἕνα μικρό, σύγχρονο Γεροντικό, ποὺ στόχο ἔχει νὰ κεντρίσει στὴν ψυχὴ τὴν καλὴ ἀνησυχία καὶ τὴ δίψα γιὰ τὸ αἰώνιο καὶ τὸ ἀληθινό.
Μία χοῦφτα λιβάνι, ποὺ ξεκλέψαμε ἀπό τό ἑρμάρι τοῦ ἱεροῦ ἕνα δειλινό, σὰν ἀποσπέριζαν οἱ Πατέρες στὸ τερπνὸ ἐκκλησάκι τοῦ Χριστοῦ μας, ἐκεῖ, στῆς Παναγιᾶς τὸν θρόνο τὸν Ἀθωνικό.
Ἱερεὺς πατὴρ Διονύσιος Ταμπάκης,
Ναύπλιον, 2α Μαρτίου 2017,
μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Νικολάου τοῦ Πλανᾶ.
Και άλλα αποσπάσματα :
Περὶ ἀγάπης, εὐσπλαχνίας, συγχώρεσης
ΕΙΠΕ μοναχός:
- Σκοπὸς τοῦ χριστιανοῦ εἶναι νὰ ἀποκτήσει μητρικὴ καρδιά.
*- ΓΕΡΟΝΤΑ, μάθαμε πὼς εἶστε καλὸς ἄνθρωπος.
- Καὶ οἱ ὀχιὲς καλὲς εἶναι, ἂν δὲν τὴν πατήσεις. Τόλμα ὅμως νὰ τὶς ἐνοχλήσεις… Ὅταν ἀδικεῖται, κατατρέχεται καὶ ταπεινώνεται ὁ ἄνθρωπος, τότε δείχνει ἀκριβῶς κατὰ πόσο ἀληθινὸς χριστιανὸς εἶναι.
*ΟΤΑΝ ἀγαπᾶς κάποιον, ποτὲ δὲν αἰσθάνεσαι οὔτε ὅτι καταπιέζεσαι οὔτε ὅτι κινδυνεύεις κοντά του.
*ΕΛΕΓΕ μοναχός:
- Ὅταν κάποιος ἀκούει τὸ ὄνομά του, εἶναι σὰν νὰ ἠχεῖ στὰ αὐτιά του ἡ ὡραιότερη μελωδία τοῦ κόσμου. Ὅπως λέει καὶ ὁ Χριστός μας, ὁ ποιμένας γνωρίζει τὰ πρόβατά του τὸ κάθε ἕνα ξεχωριστὰ μὲ τὸ ὄνομά του. Τὸ ὄνομά μας τὸ γνωρίζει, λοιπόν, ὁ Καλὸς Ποιμήν. Αὐτὸ τὸ ὄνομα, ὅσο ἁμαρτωλοὶ ἢ φθαρμένοι καὶ νὰ εἴμαστε, δείχνει τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἀγάπη στὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος.
*ΘΕΣ ΝΑ βρεῖς ἀνάπαυση; Ἀνάπαυσε τὸν ἀδελφό σου.
*ΕΙΠΕ μοναχός:
- Ἂν δὲν ἔχουμε ἀγάπη, δὲν θὰ δοῦμε πρόσωπο Θεοῦ.
*- ΓΕΡΟΝΤΑ, πῶς θὰ μαλακώσει ἡ καρδιά μας καὶ θὰ γίνει εὔσπλαχνη;
- Μὲ τὸ νὰ δικαιολογοῦμε τὸν ἄλλον καὶ ὄχι τὸν ἑαυτόν μας. Ὅμως ἐμεῖς κάνουμε πάντα τὸ ἀντίθετο καὶ γι’ αὐτὸ σκληραίνεται ἡ καρδιά μας. Κι ἀπὸ τὴν πολὺ σκληράδα ἐπιτρέπει μετὰ ὁ Θεὸς νὰ μποῦμε μέσα στὴ σόδα τῶν θλίψεων, μήπως καὶ μαλακώσουμε, σὰν τὰ ρεβίθια, πού, πρὶν τὰ μαγειρέψει, τὰ μουλιάζει ἀποβραδὶς ἡ νοικοκυρά.
*ΟΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ἡ ἀγάπη, ἐκεῖ ὑπάρχουν «κακοὶ» καὶ ὅπου ὑπάρχουν «κακοί», ἐκεῖ ὑπάρχει καὶ ἡ ἀπόρριψη. Καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπορρίπτει τοὺς ἀδελφούς του, ἀπορρίπτεται καὶ ἐκεῖνος ἀπὸ τὸν ἐν Τριάδι Θεό.
*ΕΙΠΕ μοναχός:
- Τὸ ἐμὸν καὶ τὸ σὸν παντὸς κακοῦ ἐστὶν αἴτιον. Δηλαδὴ ἡ λογικὴ τοῦ «δικοῦ μου» καὶ «τοῦ δικοῦ σου» εἶναι ἡ ἀρχὴ κάθε κακοῦ.
*ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ νικᾶς μὲ τὴν ἀγάπη παρὰ μὲ ἄλλες μάχες καὶ ἀγῶνες.
*ΕΛΕΓΕ μοναχός:
- Ὅλα συγχωροῦνται ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀπουσία τῆς ἀγάπης. Τὸ «συγχωρῶ» ἐτυμολογικὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὸ «σὺν» καὶ τὸ «χωρῶ», δηλαδὴ χωράω μαζί, δέχομαι κάποιον στὴν καρδιά μου, πράγμα τὸ ὁποῖο ἀπαιτεῖ ὡς ἀπόλυτη προϋπόθεση τὴν ἀγάπη. Ὅταν λείπει, λοιπόν, αὐτή, τότε δὲν δύναται νὰ ὑπάρξει καὶ ἡ συν-χώρεση.
*ΤΟ ΣΠΑΘΙ ὅλα τὰ κόβει, μὰ τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ λύσει. Ὁμοίως καὶ ὁ ἀδιάκριτος καὶ ἀπότομος τρόπος.
*ΕΙΠΕ μοναχός:
- Μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ γαλήνη ἀλλοιώνεις τὰ πάντα καὶ τοὺς πάντες γύρω σου. Ἂν κερδίσουμε μὲ τὴν ἀγάπη τὸν ἀδελφό μας, τὸν Θεὸ κερδίζουμε!
ΕΙΠΕ μοναχός:
- Ἡ συγχώρηση εἶναι ἔργο μονάχα τῶν δυνατῶν. Ὄχι ὅμως τῶν δυνατῶν στὸ σῶμα, ἀλλὰ αὐτῶν πού, ἐνῶ ἔχουν δίκαιο, ζητοῦν πρώτοι συγχώρεση.
*ΝΑ ΜΙΛΑΣ μὲ τὸ μέλι καὶ ὄχι μὲ τὸ ξύδι. Βάλε σὲ ἕνα χωράφι ἕνα δοχεῖο μὲ μέλι καὶ ἕνα μὲ ξύδι. Ποῦ θὰ πᾶνε οἱ μέλισσες;
ΜΕ ΟΣΗ λεπτότητα συμπεριφέρεσαι στον ἀδελφό σου, μὲ τὴν ἴδια λεπτότητα θα σοῦ συμπεριφέρεται καὶ ὁ Θεός.
*ΕΙΔΑΜΕ ἕναν καλόγηρο νὰ κουβαλᾶ μία ἠλεκτρικὴ σκούπα στὴν αὐλὴ τῆς μονῆς καὶ τρέξαμε νὰ τὸν βοηθήσουμε. Ἀφοῦ τὴ σηκώσαμε μὲ τὰ χέρια μας γιὰ σχεδὸν εἴκοσι μέτρα, στὸ τέλος διαπιστώθηκε πὼς ἦταν χαλασμένη.
- Κρίμα στὸν κόπο ποὺ κάναμε, εἴπαμε.
- Μὴν τὸ λέτε αὐτό, παιδιά μου, εἶπε ὁ μοναχός, τὸν κόπο σας αὐτόν, ἔστω καὶ μικρό, τὸν κατέγραψε ἅγιος ἄγγελος στὰ ἀρχεῖα τοῦ οὐρανοῦ.
*ΕΙΠΕ μοναχός:
- Ἔχε ἀγάπη στοὺς πάντας, πλὴν φύλαττε σεαυτὸν ἀπὸ πάντων.
*- ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ, ἀδελφέ;
- Τί νὰ κάνω, Γέροντα; Κάθομαι καὶ μετράω τὶς ἁμαρτίες μου!
- Ἀντὶ νὰ μετρᾶς τὶς ἁμαρτίες σου, δὲν μετρᾶς καλύτερα τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ;
*ΕΛΕΓΕ ἕνας μοναχός:
- Ὅλη τὴ νύχτα προσεύχομαι καὶ φωνάζω: Κύριε, ἢ σῶσε ὅλους τοὺς ἀδελφούς μου ἢ σβῆσε καὶ ἐμένα. Δὲν θέλω τὸν Παράδεισο μόνος.
*ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ καιροὺς τὸν ἄνθρωπο θὰ τὸν σώσει ἡ καλοσύνη, ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη. Ἡ καλοσύνη σοῦ ἀνοίγει τὶς πύλες τοῦ Παραδείσου. Ἡ ταπείνωση σὲ βάζει μέσα στὸν Παράδεισο καὶ ἡ ἀγάπη σοῦ ἐμφανίζει τὸν Χριστό.
*ΕIΠΕ μοναχός:
- Τὸ χαμόγελο εἶναι μία καμπύλη, ποὺ ἰσιώνει ὅλα τὰ στραβά.
*Η ΧΑΡΑ, ποὺ γνωρίζουμε, εἶναι ἡ χαρά, ποὺ χαρίζουμε.
*ΕΛΕΓΕ μοναχός:
- Πρέπει ἡ καρδιά μας νὰ εἶναι τόσο πλατειά, εὐρύτερη ἀπὸ τὸ σύμπαν, μέσα της νὰ χωρᾶ τοὺς πάντες, δίχως νὰ τοὺς ἀπορρίπτει ἢ νὰ διακρίνει δικοὺς ἢ ξένους, δίκαιους ἢ ἁμαρτωλούς, καλοὺς ἢ κακούς, φίλους ἢ ἐχθρούς. Ἂν γίνει αὐτό, τότε κομματιάζεται ἡ ψυχὴ καὶ δὲν εἶναι ἄξια τοῦ Παραδείσου. Πάντως νὰ ξέρουμε πὼς ὁτιδήποτε καὶ ὁποιονδήποτε διαγράφουμε καὶ ἀποπέμπουμε ὡς ἄχρηστο καὶ ἄκυρο, τὸ δέχεται στὴ ζεστὴ καὶ ἀπροσμέτρητή Του ἀγάπη ὁ καλός μας Χριστός.
*ΟΠΟΥ ὑπάρχει ἀγάπη ἐκεῖ δὲν ὑπάρχουν ἐχθροί.
