“Το Δέντρο” Αφιέρωμα στο Νίκο Καρούζο

Λίγα λόγια για τον Νίκο Καρούζο…

 Στην οδό βασιλέως Κωνσταντίνου 35, Βρίσκεται το πατρικό σπίτι του Νίκου Καρούζου. Εδώ γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια, ο μεγάλοςΈλληνας ποιητής.
Ο Νίκος Καρούζος γεννήθηκε το 1926 στο Ναύπλιο και πέθανε το 1990 στην Αθήνα, σε ηλικία 65 ετών. Ξεκίνησε σπουδές νομικών και πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες όμως δεν ολοκλήρωσε, καθώς τον κέρδισε τελικά η ποίηση. Μέσο από τις πολυάριθμες συλλογές του καθιερώθηκε στο κοινό. Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από την υπαρξιακή αγωνία, το πάθος για την απόλυτη ακρίβεια και τον έρωτά του για τη γλώσσα. 0 Καρούζος χαρακτηριζόταν για την ευρύτητα των γνώσεων του, τη βαθιά πολιτική του σκέψη και τη λιτή, σχεδόν ασκητική ζωή του, στοιχεία που τον προίκισαν με μια αυθεντική και ελεύθερη στάση ζωής.

Απέναντι από το πατρικό σπίτι του ποιητή, η πόλη για να τιμήσει τη μνήμη του. έχει τοποθετήσει την προτομή του.

Έγραψα ποίηση· μ’ άλλα λόγια συνεργάστηκα με το μηδέν.”

Ο αφιερωματικός λόγος του εισαγωγικού εκδοτικού σημειώματος μας προετοιμάζει ως αρκεί: στην περίπτωση του Νίκου Καρούζου (1926-1990) ο αναγνώστης εισέρχεται σε μια μεγάλη αναγνωστική περιπέτεια, προσκαλούμενος στην εμπειρία μιας παράδοξης ανάφλεξης· στο κέντρο ενός λόγου σχεδόν εκστατικού, λίγο πριν από τη σιωπή. Το παρόν του Καρούζου είναι φτιαγμένο σύμφωνα με μια πολύ εκλεπτυσμένη τεχνολογία θανάτου, που αυτόματα καταργεί και παρελθόν και μέλλον και τα μετατρέπει όλα σε απόλυτο παρόν. Είναι το παρόν που είναι δυναστικό, όχι ο χρόνος, γράφει η εκ των δικαίων συνδαιτημόνων του Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ και ακόμα αιωρούνται τα δικά του λόγια: Αυτό που ονομάζουμε “χρόνο” είναι μια ανάγκη της σκέψης για να επιβάλει στα φαινόμενα μια οργάνωση. Είναι ένα μέσο. Τίποτ’ άλλο.

Ο Μάνος Στεφανίδης τον θυμάται συνεχώς αγχωμένο – αγχωτικό, να μασουλάει μια περίεργη λέξη στο στόμα, σαν συμβολικό πασατέμπο (ψυχόλεθρος, λυπομανία, εαροκρατία…), έναν έμφοβο της ύπαρξης, εντέλει συμφιλιωμένο με το κενό και με το τίποτα, που γνώριζε πως η ποίηση ορίζεται σαν το διάκενο ανάμεσα στον στοχασμό και την παράνοια. (Σ’) ένα έπος χωρίς ήρωες, με τον ποιητή σπαρασσόμενο και κατακαιόμενο όχι όπως ο Μαλόι αλλά σαν ένας Μωυσής ξεχασμένος στην πλατεία Μαβίλη, που του δόθηκαν μεν οι εντολές αλλά εκείνος τα έχασε (Ή, τις πετάξει στα σκουπίδια, οι βιογράφοι διίστανται).