Σας έχω πει παλαιότερα για το σπουδαίο δεσπότη Αργολίδας Νίκανδρο που στα τέλη του προπροηγούμενου αιώνα, με δικές του ενέργειες, επιμελήθηκε τη διάνοιξη του παραλιακού δρόμου από την Παναγίτσα στην Αρβανιτιά.
Σήμερα θα σας πω και ποιός ακόμα βοήθησε για να γίνει το έργο. Ήταν ο νεαρός τότε ανθυπολοχαγός Ιωάννης Μεταξάς, που υπηρετούσε στο Ναύπλιο. Έμενε στο σπίτι του ........ Δεν σας το λέω, διότι μπορεί να ανοίξει κανενός η όρεξη και να μας βάλει καμιά ταμπέλα, πάνω στο σπίτι. Πιστεύω ότι είμαι ο μόνος που το ξέρω (η προφορική βλέπετε παράδοση επιζεί) και έτσι το γεγονός δεν θα γίνει γνωστό στην πόλη και στη δημοτική αρχή.
Θα σας πω όμως κάποια άλλα πράγματα της εποχής. Μιλάμε για το 1895. Ο Τρικούπης είχε δηλώσει πριν από δυο χρόνια το περίφημο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Όμως η χώρα, περιέργως συνέχισε να λειτουργεί αρκετά καλά. Πολύ θάθελα να μου πει κάποιος αν υπάρχει κάποιο βιβλίο - μελέτη (που θα υπάρχει) για τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της τότε πτώχευσης της χώρας. Το περίεργο είναι ότι μετά και όχι πριν την πτώχευση διοργανώσαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες του 96.
Οι πόλεις λοιπόν τότε του Άργους και του Ναυπλίου βρισκόντουσαν σε ακμή. Το τρένο είχε καταφθάσει και η απόσταση από την Αθήνα είχε μικρύνει. Οι επιπτώσεις της πτώχευσης δεν ήταν ορατές.
Δήμαρχος Άργους ήταν ο Σπ. Καλμούχος και τότε επί Δημαρχίας του κατασκευάσθηκε η δημοτική αγορά. Ένα χρόνο πριν είχε ιδρυθεί ο Σύλλογος «Δαναός»
Στο Ναύπλιο δήμαρχος ήταν ο Μ. Γιαννόπουλος του κόμματος του Λαγκαδινού Θεδ. Δηλιγιάννη. Στις βουλευτικές εκλογές του 1895 θριάμβευσαν σε όλη τη χώρα οι Δηλιγιαννικοί. Στο Ναύπλιο εκλεχθηκαν οι Ιατρού και Φαρμακόπουλος. Ο ίδιος ο Τρικούπης δεν κατάφερε να εκλεγεί και την έδρα του στην Αιτωλοακαρνανία την κατέλαβε ο Γουλιμής. Ελάχιστοι ήσαν πλέον οι Τρικουπικοί βουλευτές, ένας από αυτούς ήταν ο βουλευτής Πυλίας που κατοικούσε στο Ναύπλιο, σε ένα σπίτι στην παραλία, που κατάφερε παρά το σκοινί-κορδόνι των Δηλιγιαννικών να επανεκλεγεί.
Την εποχή αυτή έγινε από τον Ομιλο των Φιλομούσων το πρώτο γήπεδο στο Ναύπλιο, κάτω από τον προμαχώνα Γκριμάνι και άρχισαν να γίνονται αγώνες και γυμναστικές επιδείξεις. Βλέπετε οι Ολυμπιακοί αγώνες πλησίαζαν. Ο Μ. Γιαννόπουλος στις δημοτικές εκλογές του 95 επανεξελέγη με ποσοστό 100%, απλούστατα διότι δεν υπήρξε αντίπαλός του. Δημοτικοί όμως σύμβουλοι εξελέγησαν επιφανείς Ναυπλιώτες, όπως οι Θεοδ. Αγγελίδης, Βασίλειος Καρώνης, Κωνστ. Κόκκινος, Θεοδ. Κωστούρος, Ιωαν. Στάμος, Αντ. Κοντολέων, Γεώργιος Τερζάκης, Δημήτριος Τερζάκης (όσοι γνωρίζουν ας κάνουν και καμιά σύγκριση με το σήμερα)
Οι αντίπαλοι του Τρικούπη, οι κορδονικοί, επικράτησαν και στη βουλή, αλλά και σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής. Τότε λοιπόν ιδρύθηκε μια παραστρατιωτική οργάνωση, που ονομάσθηκε «Εθνική Εταιρεία». Η τότε ΙΔΕΑ, είχε παραρτήματα σε όλη τη χώρα. Το Ναύπλιο, το Άργος και οι Μύλοι ήσαν τόποι με έντονο στρατιωτικό χαρακτήρα. Ήταν επομένως αναπόφευκτη η έντονη παρουσία της παραστρατιωτικής οργάνωσης στην Αργολίδα. Είναι βέβαιο ότι ο νεαρός ανθυπολοχαγός Ιωάννης Μεταξάς, που είχε αποφοιτήσει από τη Σχολή Ευελπίδων το 1891 ήταν μέλος της οργάνωσης. Στην περιοχή τότε υπηρετούσε και ένας άλλος νεαρός αξιωματικός. Ήταν ο Παύλος Μελάς, μετέπειτα ήρωας του Μακεδονικού αγώνα, γόνος ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας της Κεφαλλονιάς, που είχε αποφοιτήσει το 1890 και υπηρετούσε στους Μύλους, όπου έδρευε η Χαρτογραφική Υπηρεσία. Σύμφωνα με μία μαρτυρία που διάβασα τελευταία και ο Παύλος Μελάς, υπήρξε ενεργό μέλος της Εθνικής Εταιρείας, ίσως και ο τοπικός ηγέτης της, όπως πιθανόν και ο νεαρός Αργείος Γ. Καρπετόπουλος, που και αυτός την εποχή εκείνη ήταν ανθυπολοχαγός.
Η δύναμη που απέκτησε η Εθνική Εταιρεία ήταν μεγάλη και εν πολλοίς άρχισε αυτή να κυβερνά τον τόπο.
Ήταν μια παράξενη και αντιφατική εποχή. Τα τελικά όμως αποτελέσματα τραγικά. Η καταστροφή του 1897 και ο περιβόητος Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος (ΔΟΕ), που κράτησε μέχρι το 1978, όταν και η αποστολή της ΔΟΕ έκλεισε τα γραφεία της στην Αθήνα!!! (Για να μην έχουμε και πολλές αυταπάτες για τα σημερινά).
http://airetika.blogspot.com/2010/12/blog-post_13.html
