Όταν την πλησίασα πριν από δύο χρόνια για να παίξει στην Παραμυθένια Σκηνή την Νιρβάνα, τη μια από τις δύο μάγισσες που συναντά ο Έρικ στο παραμύθι 'Το Ιπτάμενο Πλοίο', τρελάθηκε από τη χαρά της που θα συμμετείχε σε παιδικό θέατρο` πιο πολύ χαιρόταν για κείνο το τρίτο μάτι που θα της ζωγράφιζα στο μέτωπο. Κι όταν βγήκε επί σκηνής και κάθισε κάτω με τα χέρια στα γόνατα
και το πρώτο της 'ωμ', παρά το σοβαρό της ύφος, ο κόσμος έσκασε στα γέλια.
Στη ζωή είχε σύντροφο τον Ηρακλή, που έμεινε δίπλα της όλες τις δύσκολες στιγμές που πέρασε η Μαρία μας τα τελευταία χρόνια: από τη θυρεοειδίτιδα μέχρι τα καρδιαναπνευστικά προβλήματα, τη συσσώρευση υγρού στους πνεύμονες και την παραμονή της στο νοσοκομείο το φθινόπωρο του '09, τη διάγνωση του καρκίνου στις αρχές του '10, τις μικρές και μεγάλες μάχες που έδωσε με τις χημειοθεραπείες... Πάντα δίπλα της ο Ηρακλής και τα αγαπημένα της παιδιά, καθώς και η αδερφή της. Κανένας δεν έφυγε από το πλευρό της. Αυτό συμβαίνει στους ανθρώπους που ρέει η αγάπη από όλους τους πόρους του σώματος τους, δεν τους εγκαταλείπει ποτέ κανείς.
Επέστρεψε νικήτρια στα τέλη του καλοκαιριού. Ευτυχισμένη που μετά από τις εγχειρήσεις καρδιάς και τις χημειοθεραπείες, μπορούσε να βρεθεί πάλι πίσω στο αγαπημένο της Ναύπλιο και, επιτέλους, στο θέατρο.
Της δώσαμε το ρόλο της κακιάς μητριάς της Σταχτοπούτας και ερχόταν στις πρόβες ευτυχισμένη που επέστρεφε. Μόνο, να... Μια μόνη χημειοθεραπεία είχε μείνει. Μία μόνη. Η τελευταία.
'Φεύγω', μας είπε μια Κυριακή απόγευμα μετά την πρόβα, 'πάω Αθήνα για την τελευταία χημειοθεραπεία, επιτέλους! Μεθαύριο θα είμαι πίσω'.
Τρία ισχαιμικά επεισόδια μετά τη χημειοθεραπεία της έκοψαν το δρόμο της επιστροφής. Δυο μήνες τώρα η Μαρία 'ζούσε' στο νοσοκομείο. Με τα μάτια ανοιχτά, χωρίς καμία άλλη επικοινωνία, επικοινωνούσε μυστικά με τον Ηρακλή της.
Μέχρι σήμερα.
Καλή αντάμωση, γλυκιά μου Μαρία...
