Ούτε κωμωδία. Ούτε τραγωδία. Ούτε σάτιρα. Σε μια «ανοικτή» θεατρική πρόκληση καλείται να απαντήσει ο δαιμόνιος Σταμάτης Φασουλής αυτό το καλοκαίρι στο θέατρο της Επιδαύρου, όπου κατέρχεται για δεύτερη φορά ως σκηνοθέτης, έπειτα από έξι χρόνια και τον «Ορέστη» του Ευριπίδη.
Δεν θα ανεβάσει τους «Μιμιάμβους» του Ηρώνδα, όπως έχει γραφτεί, ως μία από τις δύο επιδαυρικές παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου, μαζί με τον «Ηρακλή Μαινόμενο» του Ευριπίδη, που ανέλαβε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός.Εδώ και μήνες έχει καταβυθιστεί στα άπαντα της αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής Γραμματείας, προκειμένου να προτείνει μια εντυπωσιακή σκηνική σύνθεση, που θα συνδυάζει σχεδόν τα πάντα: από ομηρικές ραψωδίες μέχρι τραγωδίες των αρχαίων ελληνικών χρόνων αλλά και της ρωμαϊκής περιόδου.
Είναι η πρώτη φορά που θα επιχειρηθεί κάτι τόσο τολμηρό στο επιδαυρικό κοίλο. Εχουμε δει συνθέσεις τραγωδιών από Ελληνες και ξένους σκηνοθέτες (τους δύο «Οιδίποδες» -τον Τύραννο και τον Επί Κολωνώ- από τον Πίτερ Χολ το 2002 και τη Ρούλα Πατεράκη το 2008). Εχουμε δει «πειραγμένες» διασκευές -όπως η ακραία «Ορέστεια» από τη Schauspiel Φρανκφούρτης το 2007- ή κολάζ -όπως οι «Βατρα-Χ» του Δημήτρη Λιγνάδη, το 2008, ένα patchwork, με τη μορφή βαριετέ, αποσπασμάτων από γνωστές τραγωδίες και αριστοφανικές κωμωδίες.
Εποχή παρακμής
Ο Σταμάτης Φασουλής τολμά να προχωρήσει ακόμη περισσότερο. Στήνει μια παράσταση που χρονικά τοποθετείται μεταξύ του 100 με 200 μ.Χ., σε μια μεταιχμιακή εποχή παρακμής. Είναι η περίοδος που δεν υπάρχουν χορηγοί για τις τέχνες, παρά μόνο προαγωγοί και νταβατζήδες, που στήνουν μπουλούκια, τα οποία θέλουν να ονομάζουν θιάσους. Είναι εποχή που και οι γυναίκες ανεβαίνουν στη σκηνή, αλλά αμέσως μετά την «παράσταση» μπορούν να βρεθούν στην αγκαλιά των θεατών.
Στο κολάζ κειμένων, εικόνων, στιλ και συναισθηματικών διακυμάνσεων, που επεξεργάζεται ήδη ο Σταμάτης Φασουλής, τα μπουλούκια παρουσιάζουν αποσπάσματα από τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη -από τον «Οιδίποδα» μέχρι τη «Μήδεια»- έργα του Σενέκα («Μήδεια») αλλά και στίχους από τις ραψωδίες του Ομήρου. Ολα είναι ακόμη ανοιχτά. Στα ιντερμέτζα εμφανίζονται αθλητές, που μοιάζει να έχουν ξεπηδήσει από παραστάσεις αγγείων και επιδίδονται σε αθλοπαιδιές. Οι τρεις θίασοι-μπουλούκια που θα παρουσιάζουν το θεαματικό αυτό χείμαρρο έχουν εμφανώς διαφορετική προέλευση: τη Magna Grecia (Μεγάλη Ελλάδα), τη Φοινίκη και την Ελλάδα. Στην εκφορά του λόγου τους υπάρχει χνάρι απ' το αξάν της ντοπιολαλιάς τους.
Μια εντυπωσιακή διανομή θα εμψυχώσει το εγχείρημα. Στο ρόλο του παρουσιαστή-κομπέρ, που θα συνδέει τις σκηνές, ο Δημήτρης Λιγνάδης, ο οποίος επιστρέφει στις δυνάμεις του Εθνικού Θεάτρου. Μαζί του ο Νίκος Κουρής, η Νένα Μεντή, η Ελένη Κοκκίδου και η Τάνια Τρύπη.
Φαίνεται πως ο Σταμάτης Φασουλής θα προσπαθήσει να αποτυπώσει το τέλος εποχής, μέσα από το «μεταμοντερνισμό» του 200 μ.Χ. Να συνδυάσει την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την κρίση των σύγχρονων κοινωνιών, κλείνοντας το μάτι στο θεατή τού σήμερα. Εχει αφουγκραστεί τον κορεσμό του κοινού με τον Αριστοφάνη, και έκανε κίνηση ματ. Αντί να επιλέξει από τα ήδη έτοιμα, μια κωμωδία του Αριστοφάνη, όπως του είχε προτείνει ο Γιάννης Χουβαρδάς, έβαλε πλάτη για μια πρόταση που ναι μεν συνιστά ένα δύσκολο, αγνώστου αποτελέσματος εγχείρημα, από την άλλη είναι μια φρέσκια σύλληψη αιχμής. Την είχαμε ανάγκη.
