Η μονή του Αυγού έχει τη δικιά της ιστορία που μοιάζει με άλλες ιστορίες που υπάρχουν για εκκλησίες στην Ελλάδα. Αρχικά η μονή ήταν να χτιστεί σε κάποια άλλη τοποθεσία, όμως τα εργαλεία των μαστόρων μεταφέρονταν με θαυματουργό τρόπο εκεί που είναι χτισμένη η μονή σήμερα.
Επισκέφτηκα χθες τη συγκεκριμένη περιοχή, η οποία βρίσκεται στα νοτιοανατολικά του νομού, μερικά χιλιόμετρα από τον οδικό άξονα που συνδέει το Ναύπλιο με το Πόρτο Χέλι. Με την παρέα μου επιλέξαμε τη δυσκολότερη διαδρομή, μιας και υπάρχει ένας επαρχιακός δρόμος, χωμάτινος, που οδηγεί στο μοναστήρι από την περιοχή των Ιρίων. Ο δρόμος δεν είναι άσχημος για κανονικό αυτοκίνητο αλλά με τζιπ είναι ακόμη καλύτερα, καθώς πέτρες υπάρχουν σε όλο το μήκος του. Η διαδρομή, παρ' όλα αυτά είναι μαγευτική. Ο δρόμος ακολουθεί το ρέμα ενός ποταμού, τον οποίο και τελικά διασχίζει σε ένα σημείο, λίγο πριν ανηφορίσει στο βουνό και περάσει μέσα από πευκοδάση και βλάστηση σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο. Λίγο πριν τη διάβαση του ποταμού, ο επισκέπτης βλέπει τη Μονή να είναι χτισμένη σε ένα τεράστιο κάθετο βράχο, κυριολεκτικά σαν αετοφωλιά.
Φτάνοντας στο πλάτεμα του βουνού, αφήνουμε το αμάξι και κατηφορίζουμε με τα πόδια ως την είσοδο της παλιάς Μονής που είναι αφιερωμένη στον Άγιο Δημήτριο. Με το που θα περάσουμε το κατώφλι της, διαπιστώνουμε ότι οι αρχαίοι κτίστες της ( μερικές πηγές αναφέρουν ότι είναι του 16ου αιώνα ενώ άλλες του 110υ) έκαναν κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να εκμεταλλευτούν το λίγο χώρο που υπάρχει. Οι πόρτες των κελιών είναι πολύ μικρές τόσο που χρειάζεται να σκύψει κανείς μέχρι να εισέλθει στο εσωτερικό των κελιών, το ταβάνι των οποίων είναι επίσης πολύ χαμηλό. Παντού υπάρχουν μικρά παράθυρα, τα περισσότερα από τα οποία σαν πολεμίστρες. Οι σκάλες που οδηγούν στους επάνω ορόφους είναι κοφτές και απότομες και το φως λιγοστό. Στο τελευταίο επίπεδο υπάρχει ο ναός του Αγίου Δημητρίου, ο οποίος είναι και ο μεγαλύτερος χώρος της Μονής, που θα μπορούσε φαντάζομαι να χωρέσει γύρω στα δέκα ίσως και περισσότερα άτομα.
Στο τελευταίο επίπεδο υπάρχει μια πόρτα, από την οποία μπορεί κανείς να βγει και να περπατήσει επάνω στον τρούλο του ναού, βλέποντας στο βάθος την εκπληκτική θέα που βρίσκεται εκατοντάδες μέτρα κάτω από τα πόδια του. Όσο λεπτομερειακά και αν έψαξα, δεν βρήκα πουθενά σημάδια και σύμβολα σατανιστικά αν και ενημερώθηκα ότι ο βράχος είναι κούφιος και υπάρχουν στοές και πιθανώς και μικρά ή μεγάλα σπήλαια στο εσωτερικό του. Η μονή είναι σε φάση ανακαίνισης και αυτό είναι εξαιρετικά ευχάριστο.
Εντύπωση μας έκαναν οι πολλοί μικροί και στενοί χώροι του μοναστηριού, καθώς και η ανυπαρξία κοινόχρηστων χώρων, όπως Τράπεζας ή Γεροντικού. Υπέθεσα ότι κάποια ερείπια στην είσοδο της Μονής θα μπορούσαν να αποτελούν τέτοιους χώρους στο παρελθόν, ίσως και εργαστήρια των μοναχών, οι οποίοι φαντάζομαι πως θα απασχολούνταν είτε με την κτηνοτροφία ή ακόμα και με τη γεωργία, αρκεί βέβαια να διέθεταν κτήματα στην πεδιάδα, δεδομένου ότι στο μεγάλο εκείνο ύψωμα οι δυνατότητες απασχόλησής τους με κάτι άλλο μοιάζουν μηδαμινές. Δεν στάθηκε δυνατό να ανακαλύψω το νεκροταφείο της Μονής.
Φεύγοντας από τη Μονή Αβγού, οι σκέψεις είναι ποικίλες. Τι είδους πίστη μπορούσε να ωθήσει τους ανθρώπους εκείνης της εποχής να εγκαταλείψουν τον κόσμο και να απομονωθούν στα τρομερά εκείνα ύψη, στα οποία ζούσαν μέσα σε ένα πέτρινο οικοδόμημα που χαρακτηρίζεται από την απόλυτη έλλειψη άνεσης στην κίνηση και τη διαβίωση; Ίσως η Μονή Αβγού να αποτελεί την καλύτερη απάντηση σε όλους εκείνους που κρίνουν βιαστικά και μη αντικειμενικά το Μοναχισμό και το χριστιανισμό γενικότερα. Οι Μοναχοί τυο Αγίου Δημητρίου σαφώς και δεν οδηγήθηκαν εκεί για να έχουν μια άνετη και πλούσια ζωή...
