Θεατής σε έργο χωρίς ρόλους...

Η πόλη ειναι μικρή. 

Αυτό όμως δεν με 'μπόδισε να τη κόψω στα δυο.
Κυκλοφορώ και στα δυο κομμάτια της.
Μόνο που είναι απολύτως ξεχωριστά,και το ενα δεν ξέρει τι κάνω στο άλλο.

 
Στο ένα με ξέρουνε Τάκη,και στ' αλλο με ξέρουνε Μήτσο.
Τα ίχνη μου χάνονται για τη μισή πόλη μόλις περνάω στην άλλη μισή.
Μια λεπτή επιχείρηση επιβίωσης.
Ώρες ώρες κάθομαι στην άκρη του ενός μισού, στη γραμμή του συνόρου και νιώθω τον ίλιγγο. Το ενα μάγουλο μου νιώθει τον αέρα και το άλλο τη βροχή. Το ενα μάτι ανοιχτό το άλλο κλειστό.

 
Η σκηνοθεσία μου είναι καταπληκτική. Όντας ως μόνος θεατής της μπορώ να σας το εγγυηθώ.
Μ' αγαπούν και με μισουν ταυτόχρονα. Κι εδώ κι εκεί. Μίσος και αγάπη εις διπλούν. Αδιαφορία εις διπλούν. Μετάνοια εις διπλούν. 

Διαλέγω το είδος της αγάπης και το είδος της αδιαφορίας.
Πετάγομαι σα ν' αλλάζω πουκάμισο.
Ίδια είναι η εμφάνιση μου, μη σε ξεγελά.

Σε κανένα απο τα δυο δεν παω γυμναστήριο και σε κανένα δε είμαι χορτοφάγος,για να σου δώσω μια ιδέα. 

Ίδιος μπαινοβγαίνω. Καμιά φορά με ανακατεμένα τα μαλλιά απο τον άνεμο της μιας πλευράς. Ή με τις σταγόνες της βροχής της άλλης στη πλάτη.
Που ήσουνα, μου λένε.
Εδώ , να δίπλα, τους λέω. Κι αυτοι νομίζουν οτι καταλαβαίνουν.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο άσχημο απο ενα παθητικό ηθοποιό. Κάθεται και κοιτάζει ανήμπορος ν' αλλάξει τη ροή. Το ξέρω αυτό. 

Μιας και ολα είναι θέατρο πρέπει να παίξουμε όμως.
Σκληρά δουλεύω εγώ. Παίζω σε δυο.

Θεατής.

Κανένας ρόλος.

Υ.Γ Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απολύτως...σκόπιμη.