«Το στρογγυλό πρόσωπο με όλη του την σάρκα είχε διατηρηθεί θαυμάσια κάτω από την βαρειά χρυσή προσωπίδα. Δεν υπήρχε ούτε ίχνος από τα μαλλιά, αλλά τα δύο μάτια διακρίνονταν τέλεια, όπως και το στόμα, το οποίο λόγω του τεραστίου βάρους που είχε δεχθεί, ήταν διάπλατα ανοιχτό, αποκαλύπτοντας 32 όμορφα δόντια. Όλοι οι γιατροί που ήλθαν να δουν τον νεκρό συμπέρανα από τα δόντια ότι ο άνδρας αυτός πρέπει να είχε πεθάνει στην νεαρή ηλικία των 35 ετών. Η μύτη είχε τελείως εξαφανισθεί». Με σχόλιο του αργότερα σε ανακοίωσή του στον ελληνικό τύπο δηλώνει: «... ο νεκρός ανταποκρίνεται πλήρως στην εικόνα που εδώ και πολύ καιρό είχε πλάσει η φαντασία μου για τον πανίσχυρο Αγαμέμνονα». Τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα, ο κόσμος ενθουσιάζεται, «βρέθηκε ο νεκρός Αγαμέμνονας, ο θρυλικός βασιλιάς των Μυκηνών». Ένα κύμα ενθουσιασμού σαρώνει την Ελλάδα μπροστά στην τρομακτική ανακάλυψη, αλλά πολύ γρήγορα και ολόκληρο τον κόσμο. Χιλιάδες άνθρωποι συρρέουν στις Μυκήνες για να δουν το θαύμα...ο Σλήμαν τηλεγραφεί στο Ναύπλιο ζητώντας ένα ζωγράφο [σημ: αγνώστων στοιχείων], για να γίνει πρώτα μια ελαιογραφία...και το πρότυπο της ξυλογραφίας που δημοσιεύθηκε στο λεύκωμα των Μυκηνών του Σλήμαν.
...Γιατί ποτέ εμείς δεν μάθαμε για την «μούμια» του Αγαμέμνονα;...
....στο όνομα του εθνικού συμφέροντος και του ιδίου προσδιορισμού που φέρει και το εν λόγω Μουσείο [Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών], να έλθει επιτέλους στο φως και να εκτεθεί η σορός του Μυκηναίου Άνακτα. Γιατί, ακόμα και αν δεν είναι ο Αγαμέμνονας, όπως ίσως λανθασμένα η ρομαντική φύση του Σλήμαν να τον ταύτισε, δεν παύει να είναι ο νεκρός, και μάλιστα ταριχευμένος, ενός μεγάλου προγόνου από τα βάθη της ιστορικής μας παραδόσεως, αφού το μέρος που ετάφη εθεωρήθη διπλά ιερό...
... και μετά από αυτή την δημοσίευση θα πρέπει να είναι πλέον πανελλήνια και παγκόσμια απαίτηση, εθνική προσταγή: Φέρτε στο Ελληνικό Φως του Ιερούς Νεκρούς των Ελλήνων, μην μας στερείτε επί τέλους την ιστορία μας!...η προστασία των αρχαιολογικών μας μνημείων και θησαυρών δεν μπορεί να επιβληθεί μόνο με νομικές διαδικασίες και φανταχτερούς τίτλους, τις περισσότερες φορές για το «θεαθῆναι», ούτε με νομικίστικους διαχωρισμούς των Ελλήνων πολιτών, αλλά θέλει λαϊκή συμμετοχή και βαθειά συνείδηση της ανάγκης προστασίας της κληρονομιάς που οι προπάτορές μας μας παρέδωσαν. Πόσο μάλλον θέλει αναγνώριση αυτών των ιδίων, όταν η μοίρα μας παίζει τέτοια παιχνίδια και παραδίδει τα σώματά τους στα χέρια μας μετά από 3500 τουλάχιστον χρόνια. Ας λατρεύσουμε λοιπόν τους νεκρούς μας και ας τους αποδώσουμε τις τιμές που τους αρμόζουν. Και θα το τονίσουμε κλείνοντας για άλλη μια φορά, για να γίνει ακόμη καλλίτερα κατανοητό: ας καταλάβουν καλά κάποιοι, προτού να είναι αργά γι’ αυτούς, ότι ο πολιτισμός μας και η εθνική μας κληρονομιά δεν είναι κτήμα κανενός, δεν υπάρχει αποκλειστικότητα κανενός πατρώνα -εξουσιαστή πάνω του, δεν είναι κτήμα κανενός «αρμοδίου» δικτατορίσκου.
http://anoixti-matia.blogspot.com/2011/08/blog-post_5203.html
