Στο κουτούκι για ρετσίνα...

  Θυμάμαι στα πρώτα παιδικά μου χρόνια, που η γιαγιά μου με έπαιρνε απ’ το χεράκι και πηγαίναμε περπατώντας σε ένα υπόγειο κουτούκι  με ένα πλαστικό μπουκάλι στο χέρι. Το υπόγειο, γεμάτο βαρέλια και τη χαρακτηριστική μυρωδιά του οξειδωμένου κρασιού, αποτελούσε το στέκι της τελευταίας γενιάς των ρετσινοποτών. Μιας γενιάς που χάθηκε, παίρνοντας μαζί της και την εκτίμηση που είχε στη ρετσίνα.

 Το κρασοπουλιό αυτό έκλεισε, όπως και τα περισσότερα παρόμοιά του στις διάφορες γειτονιές. Η ρετσίνα, παρόλη τη χαμηλή τιμή της, λόγω της χρησιμοποίησης φτηνών σταφυλιών για την παρασκευή της, δεν κατάφερε να επιβιώσει στη συνείδηση των νεότερων γενιών. Τα αίτια της εξαφάνισής της, πολλά. Τα κυριότερα υπήρξαν η εισβολή ενός πιο κοσμοπολίτικου τρόπου ζωής με εισαγόμενα ποτά και ένα lifestyle που εκ των πραγμάτων εξόριζε τη ρετσίνα ως μια ξεπερασμένη συνήθεια των προηγούμενων γενιών.

 Ακόμα, ο πρόχειρος τρόπος που φυλασσόταν η ρετσίνα σε παλιά βαρέλια και υπό κακές συνθήκες δεν συγχωρέθηκε από τις νεότερες γενιές, που άρχισαν να μαθαίνουν στην αποστείρωση των καταναλωτικών τους συνηθειών.

www.gourmed.gr