Εδώ ας σημειωθεί ότι προσκλήσεις προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης από τους δύο Πρωθυπουργούς, τον Μάρτη του 2009 του Κ. Καραμανλή και το 2010 (δυστυχώς κατόπιν εορτής και προσφυγής στο Δ.Ν.Τ.) από τον Γ. Παπανδρέου- για συνεργασία και συμπόρευση για τη σωτηρία της χώρας, αποκρούσθηκαν από όλους (πλήν του Λ.Α.Ο.Σ και της ΔΗ.ΣΥ.)
Από πλήθος καταθέσεων ενώπιον της Εξεταστικής Επιτροπής προέκυψε ότι υπήρξαν και εξακολουθούν να υπάρχουν σοβαρά προβλήματα και δυσλειτουργίες στη συλλογή, επεξεργασία και παραγωγή στατιστικών στοιχείων καθώς και στη λειτουργία της πρώην ΕΣΥΕ, νυν ΕΛΣΤΑΤ. Τα προβλήματα αυτά αναδείχθηκαν με την απογραφή που έγινε το 2004, την οποία πολλοί συνάδελφοι του ΠΑΣΟΚ κατήγγειλαν τότε ως εθνικά επιζήμια, επανέλαβαν όμως την πρακτική αυτή το 2010 για να μετατραπούν σε κατήγορους της Νέας Δημοκρατίας. Φάνηκε επίσης ξεκάθαρα ότι μικροκομματικές πρακτικές, που ανεχόμαστε-αν δεν διογκώνουμε με την πάροδο των ετών- εξακολουθούν, δυστυχώς, να επικρατούν συνολικά στο Δημόσιο τομέα και επιβίωσαν και στην «ανεξάρτητη» ΕΛΣΤΑΤ απαξιώνοντας για άλλη μια φορά το θεσμό των ανεξαρτήτων αρχών.
Αποδεικνύεται λοιπόν εκ των πραγμάτων ότι τα προβλήματα στην ΕΣΥΕ / ΕΛΣΤΑΤ δεν επιλύθηκαν, παρά το γεγονός ότι μεσολάβησε το 2004 ο έλεγχος της Eurostat.
Θεωρώ ότι θα πρέπει να αποδώσουμε πολιτικές ευθύνες και στις δύο Κυβερνήσεις του 2009.
Θα ήταν όμως άδικο να προσωποποιηθούν οι ευθύνες για τους Υπουργούς Οικονομικών όταν αφ’ ενός οι φερόμενες ως παραλήψεις του Γιάννη Παπαθανασίου οφείλονται κυρίως στη τροφοδοσία στοιχείων ή στις επιλογές άλλων υπουργείων και όταν αφετέρου η καλλιέργεια κλίματος παροχών από το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να βαρύνει μόνο τον Γεώργιο Παπακωνσταντίνου αφού αποτελούσαν συλλογικότερες προεκλογικές και προγραμματικές επιλογές.
Εξάλλου δεν πρέπει να αγνοηθεί ούτε από εμάς ούτε από τους Ευρωπαίους ότι οι προβλέψεις και εκτιμήσεις σχεδόν όλων των κρατών της ευρωζώνης για το 2009 είχαν αποκλίσεις της τάξης του 100%.
Αστοχίες της Κυβέρνησης της ΝΔ ήσαν:
-Η εκτίμηση για το έλλειμμα του 2009 (6 % του ΑΕΠ) που εστάλη τον Οκτώβριο του 2009, λίγες ημέρες πριν τις εκλογές, ήταν υπερβολικά αισιόδοξη και εξαιρετικά δύσκολο αν όχι αδύνατο να επιτευχθεί. Ελέχθη ότι η ΝΔ έθεσε χαμηλά το στόχο για το έλλειμμα. Γεγονός παραμένει ότι η εκτίμηση ήταν υπεραισιόδοξη.
-Η μη ανακοίνωση των μηνιαίων στοιχείων εκτέλεσης του προϋπολογισμού. Καίτοι στο πόρισμα της Επιτροπής που συνέστησε το υπουργείο Οικονομικών στις αρχές του 2010 για τα στατιστικά, αναφέρεται ότι τα στοιχεία ήταν διαθέσιμα στις υπηρεσίες.
-Εικόνα αναξιοπιστίας για τα στατιστικά στοιχεία έδωσαν δύο διαφορετικά μεγέθη για το ύψος των χρεών των νοσοκομείων, 2,2 και 5,2 δις. ευρώ αντίστοιχα. Η εξήγηση που δόθηκε από το υπουργείο Υγείας με έγγραφο του τότε γενικού γραμματέα που κατατέθηκε στην Επιτροπή μας είναι ότι στο μέγεθος των 5,2 δις. περιλαμβάνονται και οι απαιτήσεις των νοσοκομείων από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η ερμηνεία αυτή φαίνεται να επιβεβαιώνεται από το κείμενο της ΚΥΑ (2/60910/0049) των υπουργείων Οικονομικών, Υγείας και Κοινωνικής Ασφάλισης με ημερομηνία Αυγούστου 2011 που κατέθεσε με το υπόμνημά του ο κ. Παπαθανασίου στην Επιτροπή μας. Σύμφωνα με την απόφαση αυτή τα χρέη των ασφαλιστικών ταμείων προς τα νοσοκομεία είναι 3,1 δις. ευρώ. Γεγονός είναι πάντως ότι η Eurostat έλαβε γνώση δύο διαφορετικών μεγεθών!
Αστοχίες της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ήσαν:
-Η καταγγελία ως αντιλαϊκών των μέτρων συγκράτησης του ελλείμματος που εφήρμοσε η κυβέρνηση της ΝΔ (μέτρα για τα οποία σήμερα η ΝΔ κατηγορείται ότι ήταν ανεπαρκή!) που καλλιέργησε κλίμα παροχών στην ελληνική κοινωνία με τις γνωστές φράσεις που, όπως και να δικαιολογούνται εκ των υστέρων, ήσαν καταστροφικές.
-Η αναθεώρηση της εκτίμησης του ελλείμματος για το 2009 από το 6 στο 12,7 % του ΑΕΠ, συνοδεύτηκε με την διαβεβαίωση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ότι θα υλοποιήσει το προεκλογικό της πρόγραμμα που περιελάμβανε αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, περισσότερα κονδύλια για την Παιδεία, κλπ. με αποτέλεσμα να δοθεί λάθος μήνυμα στις αγορές. Το ίδιο αρνητικά λειτούργησαν και οι εκφράσεις που δυσφήμισαν τη χώρα στο εξωτερικό.
-Η αναβολή για το 2010 ματαίωσε εισπράξεις δημοσίων εσόδων που ήταν προγραμματισμένες για το τελευταίο τρίμηνο του 2009 ενώ αντίθετα ορισμένες καταναλωτικές δαπάνες του Δημοσίου την ίδια περίοδο φαίνεται ότι επιταχύνθηκαν. Επιπλέον, στο τελευταίο τρίμηνο του έτους δεν έλαβε κανένα μέτρο για τη συγκράτηση του ελλείμματος το οποίο εκτιμήθηκε ότι θα έφθανε στο 12,7 % και διαμορφώθηκε τελικά (εξαιτίας της ύφεσης και των πρόσθετων αναθεωρήσεων από τη Eurostat) στο 15,8 % του ΑΕΠ.
Θεωρώ όμως ότι το πόρισμά μας δεν θα είναι πλήρες αν δεν κάνουμε σαφή αναφορά στις ευθύνες των Κοινοτικών υπηρεσιών που γνώριζαν ή όφειλαν να γνωρίζουν την πραγματική κατάσταση της Ελλάδας, όπως και κάθε χώρας – μέλους. Όμως ειδικά για τη χώρα μας, εφόσον υπήρχε το προηγούμενο του 2004 η ευθύνη των Κοινοτικών για τα ελληνικά στατιστικά είναι αντικειμενική.
Επιτέλους πρέπει να εμπεδωθεί μια αλήθεια: Δεν είναι δυνατόν ούτε ηθικό να πληρώνει ο ελληνικός λαός μονοσήμαντα τις συνέπειες των πολιτικών αποφάσεων με τις οποίες μπήκαμε στην ευρωζώνη.
Τέλος πιστεύω ότι εξόχως πατριωτική πράξη θα ήταν η παραδοχή ως συλλογική κεντρική άποψη στο πόρισμά μας, ότι η απόδοση της μέγιστης πολιτικής ευθύνης πρέπει να κατευθυνθεί σε όλους τους πολιτικούς της τελευταίας τριακονταετίας (συμπεριλαμβανομένων των κομμάτων της αριστεράς που μόνο πλειοδοτούσαν σε παράλογες διεκδικήσεις καλλιεργώντας μια νοοτροπία άρνησης και παρεμπόδισης κάθε προσπάθειας εκσυγχρονισμού και αναδιάρθρωσης των κακώς εχόντων όπως απετολμήθη με αίσθημα ευθύνης από όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας 20 ετίας με πρώτο τον Κ. Μητσοτάκη) που- έστω και σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας ή το κάθε κόμμα- συγκρότησαν ή ανέχθηκαν αδιαμαρτύρητα το Νέο Ελληνικό Κράτος της υποδούλωσης σε δεσποτικούς κομματικούς σχηματισμούς όχι μόνο εις βάρος των πολιτικών προσώπων αλλά και της διοίκησης και του ελληνικού λαού ευρύτερα. Η επιζητούμενη αλλαγή πορείας για τη διάσωση της χώρας θα προέλθει μόνο από τη ρήξη με το σαθρό « κεκτημένο » και την επανεγκατάσταση των αρχών Κράτους Δικαίου που μπορούν με ευκολία να αντληθούν από τα κελάρια της μνήμης της Ελληνικής Διαχρονίας.
Έλσα Παπαδημητρίου
