Τον χειροκροτήσατε, τον αποθεώσατε, τον κάνατε ήρωα. Τις νύχτες, όμως, ποιος θα διώχνει τις σκιές από τους εφιάλτες του; Όχι εσείς, βέβαια. Εσείς από το σπίτι σας θα βλέπετε για νιοστή φορά στο βίντεο τα πλάνα από τα δικαστήρια που, κάπου στο βάθος, διακρίνεστε κι εσείς την ώρα που χειροκροτάτε. Θα λέτε με καμάρι «ήμουν κι εγώ εκεί να συμπαρασταθώ στο παλληκάρι». Η συμπαράστασή σας, όμως, άρχισε και τέλειωσε εκεί. Έξω από την Ευελπίδων. Σε λίγες μέρες που τα φώτα της δημοσιότητας θα σβήσουν στην Παιανία, ο Νίκος Δάβαρης θα μείνει μόνος του, χωρίς εσάς τους χειροκροτητές της αρένας του θανάτου.
Όποιος έχει μιλήσει με κάποιον που αφαίρεσε ανθρώπινη ζωή πάνω στην «κακιά την ώρα» έχει, ίσως, νιώσει έστω και ένα γραμμάριο από το βάρος που κουβαλά στην ψυχή του. Βάρος μοναχικό και ασήκωτο για έναν άνθρωπο που δεν επέλεξε την παραβατικότητα σαν τρόπο ζωής.
Πριν από χρόνια, μιλώντας με έναν τέτοιο άνθρωπο που σε κάποια στροφή της ζωής του η μοίρα θέλησε να γίνει το «κακό», μοιράστηκα κι εγώ για λίγο ένα μικρό κομμάτι από το βάρος που κουβαλούσε στην ψυχή του. Θυμάμαι ακόμα τα λόγια του:
«Κάθε βράδυ, σαν πέσει το σκοτάδι νομίζω πως βλέπω σκιές. Νιώθω πως έρχονται να με πνίξουν. Ουρλιάζουν γύρω μου. Με πνίγουν. Είναι οι τύψεις που έχω. Η οργή που νιώθω για τον πόνο που προκάλεσα. Κάθε βράδυ ακούω θορύβους. Είναι σαν να γκρεμίζεται ένας τοίχος και κάπου εκεί λέω πως από τα χαλάσματα του ίσως ξαναγεννηθεί ένας καινούργιος άνθρωπος».
Δεν είμαι εγώ αυτός που θα κρίνει τον 24χρονο Νίκο από την Παιανία. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα τον χειροκροτήσει. Γιατί δεν είμαι εγώ αυτός που θα ξεπλύνει το αίμα από τη συνείδησή του.
Τουλάχιστον εσείς που τον αθωώσατε, εσείς που τον χειροκροτήσατε, να ξέρετε πως οι εφιάλτες του δεν ξορκίζονται με τα παλαμάκια σας.
* O Π.Κατσάκος γεννήθηκε το 1965, τέλειωσε το σχολείο στο Ναύπλιο, σπούδασε στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής και από το 1993 εργάζεται ως δημοσιογράφος.Επάγγελμα ρεπόρτερ. Έχει εργασθεί στο Mega, την ΕΡΤ και τώρα στο Πρώτο Θέμα.
