Είναι δυνατόν τρία χαστούκια ενός… «πυροβολημένου» να ακούγονται περισσότερο από τους πραγματικούς πυροβολισμούς των Καλάσνικωφ που δονούν απ΄άκρη σ΄άκρη την ελληνική επικράτεια; Δυστυχώς στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όλα μπορούν να συμβούν. Συμβάλλοντας περαιτέρω στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος και της νοσηρής τηλεδημοκρατίας μας.
Ηταν ασφαλώς αποκρουστικό το θέαμα ενός εκλεγμένου βουλευτή να χειροδικεί σε…ζωντανή σύνδεση και μάλιστα εις βάρος γυναίκας συναδέλφου του. Ας καταλάβουν όμως οι πολιτικοί ότι στην εποχή πλήρους κατάρρευσης και καταρράκωσης των θεσμών που ζούμε με αποκλειστική δική τους ευθύνη, η αξία της προσωπικότητας τους, δεν είναι μεγαλύτερη από οποιουδήποτε άλλου Έλληνα. Ούτε σε επίπεδο συμβολισμού, γιατί ο τίτλος ή η ιδιότητα του βουλευτή, στις μέρες μας έχει αποκτήσει ιδιαίτερα αρνητική σημειολογία. Τελεία και παύλα.
Την ώρα που δεκάδες συμπολίτες μας γίνονται καθημερινά θύματα χειροδικίας, ληστείας ή και δολοφονίας, από αφηνιασμένους κανίβαλους με καλάσνικωφ, πιστέψτε με, δεν θα κλάψω για το μωλωπισμένο μάγουλο μιάς, δημοφιλούς έστω, εκπροσώπου του αντιδημοφιλούς κατά τα άλλα κοινοβουλίου μας.
Είναι φανερό ότι στη χώρα έχει χαθεί η μπάλα και πρωτίστως την έχουν χάσει οι πολιτικοί που δεν μπορούν να μονοπωλούν την επικαιρότητα με τα παθήματα της αφεντιάς τους, σε μια συγκυρία τόσο τραγική. Ας μαζευτούν σε ένα καφενείο να λύσουν τις διαφορές τους οι Κασιδιάρηδες με τους Τατσόπουλους, γιατί σε ένα άλλο καφενείο που ξέρω εγώ, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα συνέβησαν σκηνές πραγματικού φαρ-γουέστ. Όχι με μπάτσες και καταβρέγματα, αλλά με πραγματικά πυρά από Καλάσνικωφ, όταν κάποιοι, άλλου τύπου «γλετζέδες», μπούκαραν για να αρπάξουν τον σάκο με τις συντάξεις από μια(γυναίκα επίσης…)ταχυδρομική διανομέα. Δύο τραυματίες ήταν ο απολογισμός των…εκφοβιστικών πυροβολισμών που έριξαν στους τοίχους του ενός επαρχιακού καφενείου στο Μελισσοχώρι, οι σύγχρονοι ντεσπεράντος, αλλά δεν βρέθηκε για αυτούς φιλοξενία, παρά στα μονόστηλα κάποιων εφημερίδων.
Γι αυτό σας λέω, έχει χαθεί η μπάλα σε τούτη την…τιμημένη δημοκρατία. Γιατί έχει καταλυθεί προ πολλού η έννομη τάξη κι εμείς ψάχνουμε να βρούμε τον «οχτρό» στα τηλεοπτικά στούντιο και στα πλατώ της ξιπασιάς, όπου ξεκατινιάζονται οι Κωστόπουλοι με τον Ψινάκηδες…
Η χώρα ζει το πιο άγριο καλοκαίρι στην ιστορία της μεταπολίτευσης. Όχι επειδή δολοφονούνται άνθρωποι στις πυλωτές πολυκατοικιών, χωρίς να ανοίγει μύτη. Όχι επειδή της μοίρας οι κατατρεγμένοι ξεροσταλιάζουν στις ουρές να βρούν το φάρμακο τους. Ούτε επειδή σε λίγο θα ξεχυθούν στον δρόμους οι ψυχασθενείς καθώς δεν θα υπάρχουν δημόσια θεραπευτήρια για να τους φιλοξενούν. Η αγριότητα πηγάζει δυστυχώς από την αμεριμνησία των πολιτικών. Που ακόμη και τούτες τις ύστατες στιγμές της κατάρρευσης, κοιτούν το εγώ τους, με αθεράπευτο ναρκισσισμό και εξακολουθούν να προσδιορίζουν τον εαυτούς τους ως θεματοφύλακες μιας δημοκρατίας που έχει τραυματιστεί ανεπανόρθωτα με το δικό τους μαχαίρι…
Δημοσιεύεται στον Τύπο της Κυριακής
