Το σκηνικό του νέου προεκλογικού σποτ της Νέας Δημοκρατίας άψογο. Μία σχολική αίθουσα που θα ζήλευαν ακόμα και οι τάξεις που άφησε πίσω της η Άννα Διαμαντοπούλου. Ο δάσκαλος είναι στη θέση του και δεν απεργεί. Θρανία, καρέκλες, πίνακας, κιμωλίες. τα πάντα στη θέση τους.
Επάνω στα θρανία βρίσκονται βιβλία και όχι φωτοτυπίες. Και οι μαθητές ούτε πεινάνε, ούτε καν λιποθυμούν από την πείνα. Και όλα αυτά σε μια Ελλάδα εκτός ευρώ. Σε μια Ελλάδα που «λείπει» από τον ευρωπαϊκό παράδεισο.
Ένα τηλεοπτικό σποτ που «μπάζει». Γιατί ακόμη και η μαύρη διαφήμιση έχει τους κανόνες της, που στην συγκεκριμένη περίπτωση οι εμπνευστές της δεν δείχνουν να σεβάστηκαν.
Τι καλύτερο από το να γίνουν τα γυρίσματα σε μια αίθουσα που να θυμίζει τοπίο ολέθρου και καταστροφής όπως αυτό περιγράφεται στα σενάρια χρεοκοπίας; Τι πιο εμπνευσμένο από μια αίθουσα με σπασμένα τζάμια, δίχως θέρμανση και με τα παιδιά τυλιγμένα σε τρύπια πανωφόρια που προσπαθούν να ζεστάνουν τα σκελετωμένα από την πείνα κορμιά τους; Και ο δάσκαλος γιατί να είναι στη θέση του; Γιατί να μην είναι κι αυτός ένας από τους χιλιάδες κηφήνες συνδικαλιστές του δημοσίου; Γιατί όλα τόσο ρόδινα σε μια χώρα που έχει εκδιωχθεί από την Εδέμ του ευρώ πληρώνοντας το αμάρτημα της αντιμνημονιακής ψήφου;
Γιατί «με το μέλλον των παιδιών μας δεν παίζουμε».. αλλά δεν παίζουμε ούτε με την νοημοσύνη των γονιών τους.
