Το Φθινόπωρο του 1832 το Ελληνικό Κράτος αναγκάστηκε να πουλήσει εσπευσμένα δημόσια γη για να συγκεντρώσει μετρητά. Είχε ήδη επιλεγεί ο Όθων, είχε οριστεί το Συμβούλιο της Αντιβασιλείας, οι πράξεις είχαν δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Βαυαρικής Κυβερνήσεως και η νέα κατάσταση αναμενόταν στην Ελλάδα.
Ωστόσο, οι οικονομικές συνθήκες στο Ναύπλιο ήταν δραματικές. Οι υπάλληλοι ήταν απλήρωτοι από τον Απρίλιο και δεν υπήρχαν χρήματα για να τροφοδοτηθεί η φρουρά. Κανένα σχέδιο του Καποδίστρια δεν προχωρούσε.
Καθημερινά σημειώνονταν αντιδράσεις από εκείνους οι οποίοι δεν είχαν αποζημιωθεί για τη γη που είχε απαλλοτριωθεί προς εφαρμογή του σχεδίου πόλεως. Από τις υπόλοιπες επαρχίες έφθαναν παράπονα για ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις και κύριος αποδέκτης ήταν ο Γραμματεύς (Υπουργός) Οικονομικών Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, η διαπρεπέστερη ίσως πολιτική προσωπικότητα της Επανάστασης.
Για να αντιμετωπιστεί λοιπόν η οικτρή κατάσταση που διαμορφώθηκε μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, αποφασίστηκε να πωληθεί «το παράλιον της πόλεως Ναυπλίας», δηλαδή της προσωρινής πρωτεύουσας! Σύμφωνα με την προκήρυξη που δημοσιεύθηκε στην επίσημη εφημερίδα, η παραλία του Ναυπλίου διαιρέθηκε σε τεμάχια –οκτώ με δέκα πήχεις πλάτος– και όποιος ήθελε να αγοράσει, θα κατέθετε το ένα όγδοο της αξίας εντός 48 ωρών. Στη συνέχεια μπορούσε να διαλέξει σε ποιον λογαριασμό θα πλήρωνε τα υπόλοιπα σε βάθος οκταετίας. Είχαν δημιουργηθεί λογαριασμοί για τους μισθούς, την αγορά σιταριού, για τις φρουρές, τα δάνεια κ.ά.
Οι αγοραστές έπρεπε να οικοδομήσουν εντός διετίας διώροφες λίθινες οικοδομές, ομοιόμορφες εξωτερικά. Οι ίδιοι αναλάμβαναν να φτιάξουν το τμήμα του μώλου που αντιστοιχούσε στην ιδιοκτησία τους. Τα υλικά για την οικοδόμηση θα τα μετέφεραν «αι εθνικαί άμαξαι» από τις γύρω περιοχές.
