Τα γεγονότα που συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, δείχνουν προς πόλεμο. Οι Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, που δημιούργησαν την αστάθεια σε μια σειρά χώρες στη Β. Αφρική και όχι μόνο, στοχεύουν Συρία – Ιράν και αλλού.
Έντονα δυσαρεστημένα τμήματα αυτών των λαών υπάρχουν πάντα υπό τη βία ανελεύθερων καθεστώτων και κυβερνήσεων. Οι Ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τους ενεργοποιούν με χίλιους δύο τρόπους, από τους εξοπλισμούς μέχρι τη χρηματοδότηση χαφιεδισμού, τρομοκρατίας και προβοκάτσιας.
Είναι η παλιά γνωστή μέθοδος που κρατά από το καιρό της ανοιχτής αποικιοκρατίας.
Τα δεδομένα στη Συρία δεν εξελίσσονται γι’ αυτούς τόσο ευνοϊκά όπως π.χ. στη Λιβύη.
Δυσκολεύονται οι ΝΑΤΟϊκοί Ιμπεριαλιστές, λόγω αντιτιθέμενων συμφερόντων και μεταξύ τους, αλλά και μεταξύ ΝΑΤΟ – Ρωσίας – Κίνας.
Ο Ρώσικος Ιμπεριαλισμός βρίσκεται πάντα σε ετοιμότητα να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του στη περιοχή, ίδια η συμπεριφορά και της Κίνας. Τα μέχρι στιγμής επεισόδια πολεμικής προβοκάτσιας υλοποιούνται από το πολιτικό – στρατιωτικό καθεστώς της Τουρκίας. Η τελευταία ευελπιστεί ότι μια πολεμική ενεργοποίηση του ΝΑΤΟ κατά της Συρίας θα λειτουργήσει υπέρ της οικονομικά, πολιτικά, ίσως και εδαφικά.
Η δράση του Τουρκικού στρατού προσδοκούν ότι θα ισοπέδωνε κάθε διαφορετική φωνή στη περιοχή μέχρι και το Κουρδικό ζήτημα.
Μόνο που το Τουρκικό καθεστώς θα αποτολμήσει ανοιχτή παρέμβαση μόνο υπό την προστατευτική κάλυψη του ΝΑΤΟ.
Αυτό σημαίνει πριν απ’ όλα την ενίσχυσή τους από τους γείτονες «συμμάχους», δηλαδή την Ελλάδα. Εδώ οφείλεται το ξαναζέσταμα διμερών συναντήσεων μεταξύ των δύο χωρών υπό το σύνηθες πρόσχημα της μεγαλύτερης εξομάλυνσης των σχέσεών τους. Να πως αξιοποιείται το μόνιμο πρόβλημα που θα παραμείνει εσαεί εφόσον οι δύο χώρες δεσμεύονται από Ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ.
Οι μεγαλοαστικές τους τάξεις γνωρίζουν να χειρίζονται τη συμπεριφορά τους ως πιστές σύμμαχοι του Βορειοατλαντικού Συμφώνου.
Το πρόβλημα επομένως της Συρίας δεν είναι μεμονωμένο, αλλά συνδέεται και θέτει σε δοκιμασία πίστης και αφοσίωσης τα εταιρικά ΝΑΤΟϊκά συμφέροντα που αποτελούν τμήμα τους άλλωστε.
Όλα δείχνουν ότι η Ελληνική άρχουσα τάξη σκέπτεται να ενδώσει πιο ενεργητικά απ’ ότι στην περίπτωση της Λιβύης. Το πώς, δεν είναι ακόμα έτοιμο ίσως.. Όμως στα κυβερνητικά διπλωματικά συρτάρια βρίσκονται πιθανά σχέδια που συμφωνούν σε ένα τραγικότερο. Στη βύθιση της χώρας μας στο βάλτο της ανοιχτής Ιμπεριαλιστικής πολεμικής παρέμβασης. Οι δικαιολογίες και υπάρχουν και εφευρίσκονται. Θα είναι ιδιαίτερα ανακουφιστική μια τέτοια εξέλιξη στη δίνη της οικονομικής κρίσης, για την Ελληνική αστική τάξη.
Στο χέρι των λαϊκών ανθρώπων είναι να αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη εμπλοκής σε Ιμπεριαλιστική επέμβαση. Μόνο ο λαός θα χάσει σε τέτοιο ενδεχόμενο, οι Ιμπεριαλιστές θα είναι κερδισμένοι.
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ
