Όταν δεν του πατάνε τις φωνές, όταν δεν το καίνε με το σίδερο, όταν δεν σβήνουν αποτσίγαρα στο κορμάκι του, όταν δεν το κτυπούν με το στειλιάρι, όταν… όταν…, τότε το νανουρίζουν για να μην κλαίει. Το φλομώνουν στα παραμύθια και του τάζουν: «Θα σου πάρω εκείνο, θα σου πάρω το άλλο…» «Πότε;» ρωτάει αυτό, που δεν καταλαβαίνει από χρόνο. «Αύριο», του απαντάνε. Αυτό πεινάει, όμως, κι έτσι αρχίζει πάλι να ουρλιάζει. Και να ’σου πάλι κούνημα η κούνια.
Το μωρό μας πνίγεται. Τι λέμε στο μωρό, όταν πνίγεται; Λέμε: «ο νονός!» «Ο νονός, ο νονός!» Δηλαδή, εν προκειμένω, «η νονά!», γιατί στις μέρες μας, βλέπετε, έχουμε νονά, όχι νονό·.
Τώρα που το μωρό πνίγεται και πλαντάζει, φωνάζουμε «η νονά, η νονά!» Καλού-κακού, όμως, σηκώνουμε και τα κάγκελα στην κούνια· μην πέσει και χτυπήσει…
Μη… βρέξει και μη στάξει το ’χουμε, μπας και βρούμε κανέναν να το πάρει, πριν μεγαλώσει και γίνει αληθινό βάσανο. Και δώστου κούνημα της κούνιας.
Της κούνιας που τους κούναγε…
