Του Νίκος Σπ. Ζέρβας
Πανεπιστημίου Αθηνών
Λίγα μόλις λεπτά από την υπερψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής του νέου ενιαίου φόρου της ακίνητης περιουσίας, ο Έλληνας πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας επιχείρησε να σβήσει μια ιστορία 35 και πλέον ετών. Μια ιστορία σύνδεσης της φιλελεύθερης παράταξης με το βουλευτή της Β’ Αθηνών, πρώην υπουργό και έγκριτο νομικό, Βύρωνα Πολύδωρα. Αφορμή για το εγχείρημα του πρωθυπουργού ήταν η διαφωνία του Πολύδωρα μ’ αυτήν καθ’ αυτήν την επιβολή του νέου φόρου. Φυσικά, η διαφωνία του βουλευτή προκάλεσε τις αντιδράσεις μιας σειράς βλαχοσυναδέλφων του, οι οποίοι πιέζοντας την ηγεσία της Ν.Δ. επιζητούσαν την αποπομπή του. Και η αποπομπή του από τις τάξεις της γαλάζιας κοινοβουλευτικής ομάδας επήλθε, καθώς για την ηγεσία της Ν.Δ. ο Πολύδωρας υπέπεσε σε μια σειρά από λάθη.
Ποιά ήταν όμως αυτά τα λάθη;
Κατ’ αρχάς, μέγα λάθος του έμπειρου κοινοβουλευτικού μέλους για τους κατηγόρους του ήταν το ότι συμπορεύθηκε με το άρθρο 60 του Συντάγματος. Στην παράγραφο 1 της συγκεκριμένης διάταξης του Καταστατικού Χάρτη της χώρας τονίζεται το δικαίωμα -αν όχι υποχρέωση- του εκάστοτε Έλληνα αντιπροσώπου του λαού να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του και να ψηφίζει κατά συνείδηση. Ο Πολύδωρας ως ελεύθερο ον εξέφρασε δημόσια τις σκέψεις και τις προτάσεις του. Τις εξέφρασε δημόσια από το βήμα της Βουλής, αφού ο ολιγαρχικός τρόπος λειτουργίας της Κυβέρνησης αλλά και της Νέας Δημοκρατίας δεν επιτρέπουν τη σύγκληση της κοινοβουλευτικής ομάδας. Και γι’ αυτήν του την παρρησία δέχθηκε τα πυρά συναγωνιστών του, εκείνων που κάποτε, για τη βελτίωση της δημόσιας εικόνας τους, επεδίωκαν να παρουσιάζονται ως ’’φίλοι’’ του. Πολύ ορθά ο ίδιος τους απαντά : «Προφανώς και ευτυχώς που δεν έχω τέτοιους φίλους. Γιατί εμείς δεν είμαστε ανιχνευτές φθόνου. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες της πολιτικής. Μέσα απ’ αυτές πορευθήκαμε σαράντα χρόνια τώρα. Χωρίς να ζηλέψουμε καμία εύνοια και χωρίς να προσχωρήσουμε ούτε στιγμή στις μεθόδους των ’’συντροφικών μαχαιρωμάτων’’. Ποτέ!» (*1).
Επομένως, εξαιτίας του ελεύθερου πνεύματός του, ο πρώην υπουργός και πρόεδρος της Βουλής αρνήθηκε να συμπορευθεί με τη σχεδιασμένη αποκλειστικώς από το πρωθυπουργικό επιτελείο της πρωθυπουργοκεντρικής μας δημοκρατίας κομματική γραμμή. Αντί να προβεί σε μια απλή ανάγνωση των non-papers του Γραφείου Τύπου της Ν.Δ., όπως έπραξαν, πράττουν και θα πράττουν υποταγμένοι επαρχιώτες και όχι μόνο βουλευτές, εκείνος επέλεξε το δύσκολο δρόμο, το δρόμο της εύλογης -κατά τα πιστεύω του- διαφωνίας και αντίρρησης. Αντί να υπαχθεί σε μια ανήθικη κομματική πειθαρχία -ο Δημήτριος Τσάτσος δίδασκε, πως για την επιβολή της, απαραίτητη είναι η σύγκληση της κοινοβουλευτικής ομάδας του εκάστοτε κόμματος, η δυνατότητα όλων των βουλευτών της να εκφράσουν τις απόψεις τους επί ενός σοβαρού ζητήματος, η λήψη μέσω ψηφοφορίας μιας συλλογικής απόφασης και στο τέλος η υπακοή των αντιπροσώπων του λαού στην απόφαση αυτή-, προτίμησε να σεβαστεί την ιστορία του, τον πολιτισμό του και προπαντός το ύψιστο λειτούργημά του, την υπηρέτηση των συμφερόντων του λαού. Και αυτό ήταν το δεύτερο κατά σειρά ’’λάθος’’ του, το ότι δηλαδή αντί να υπερψηφίσει το νέο φόρο, επέλεξε να υπερασπιστεί τη ζώσα υπερηφάνεια του λαού.
Μια άλλη κατηγορία που δέχθηκε λίγα μόλις λεπτά έπειτα από το πέρας της ιστορικής του ομιλίας στην Ολομέλεια από κάποια ’’κυρία’’ που εκλέγεται αραιά και που στην ίδια εκλογική περιφέρεια -στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 βρέθηκε στην τελευταία θέση εκείνων που εξελέγησαν από τη Ν.Δ. στη Β’ Αθηνών- ήταν το ότι περιορίστηκε σε μια λογοτεχνική έκφραση νοημάτων, ιδεών, θέσεων και μη απόψεων, ούτε καν προτάσεων. Πιθανώς τα ώτα της εν λόγω ’’κυρίας’’ να χρήζουν κάποιας ιατρικής εξετάσεως. Διότι ο Πολύδωρας όχι μόνο τεκμηρίωσε με σοβαρά επιχειρήματα την άρνησή του στην ψήφιση του ενιαίου φόρου -ασχέτως εάν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μ’ αυτή-, αλλά παρουσίασε στο οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης εναλλακτικές επιλογές, υπονοώντας και την αδράνεια του τελευταίου στην πάταξη του καρκινώματος της φοροδιαφυγής. Όπως επεσήμανε τα έσοδα του κράτους θα ήταν πολλαπλάσια εάν ελέγχονταν οι 6.500 off-shore, η λίστα Λαγκάρντ, όσοι έβγαλαν σε περίοδο κρίσης τα χρήματά τους στο εξωτερικό κλπ.
Αυτά ως απάντηση σε μία εκ των κοινοβουλευτικών καρακαξών -που νοιάζονται περισσότερο για την εξωτερική τους εμφάνιση και την κώμη τους, έχοντας αμαυρώσει την εικόνα του Ναού της Δημοκρατίας- της οποίας εν τέλει η εισήγηση περιορίστηκε στην υπεράσπιση ιδιωτικών-πελατειακών συμφερόντων -των κατασκευαστών για τον ΦΠΑ αυτοπαράδοσης- μέσω μιας τροπολογίας που είχε καταθέσει, και επ’ ουδενί του υπέρτατου δημοσίου συμφέροντος. Και ως μεγαλύτερη απάντηση στους κοτζαμπασοσυναδέλφους του, τους τοπάρχες που είχαν επισκεφθεί για τα μάτια του κόσμου τον υπουργό Οικονομικών και έχοντες εκ των προτέρων αποστείλει στα ΜΜΕ τα απαραίτητα για τη δημόσια εικόνα τους δελτία τύπου –αγωνιώντας ορισμένοι εξ’ αυτών και για την υπουργοποίησή τους-, οι οποίοι ελέω ελλείψεως επιχειρημάτων είχαν καταλήξει να επιζητούν την παραμονή του χαρατσιού της ΔΕΗ για ένα ακόμη χρόνο. Το ζητούμενο, άλλωστε, προεκλογικά για την ηγεσία της Ν.Δ., όπως υπενθύμισε ο Πολύδωρας, ήταν η διαμόρφωση ενός νέου φόρου ελαφρύτερου και δικαιότερου που δεν θα ξεκινούσε από το χαράτσι ως βάση εκτιμήσεως.
Τέλος, μείζον λάθος του έμπειρου πολιτικού, σύμφωνα με τους σύγχρονους κήνσορες, πλην του ευρωσκεπτικισμού του, που δικαίως, εξαιτίας της διαιώνισης της ευημερίας του Βορρά πάνω στα ελλείμματα του Νότου, έχει απλώσει τα δίχτυα του σε ολόκληρη την Ευρώπη, αποτελούν οι εκκλήσεις του έστω και την ύστατη στιγμή για πολιτική συνεννόηση και συναίνεση. Αντί για τον πολιτικό δυϊσμό, τον ιστορικώς καταστροφικό διπολισμό των αντιπροσώπων του λαού σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, ο Πολύδωρας επαναλαμβάνει σε ώττα μη ακουόντων την ανάγκη για συνεννόηση. Μια ανάγκη την οποία περίτρανα εξέφρασε ο ελληνικός λαός και στις δύο (2) εκλογικές αναμετρήσεις του 2012. Γι’ αυτό και «ζητώ εθνική συνεννόηση» αναφέρει. «Γι’ αυτό και προτείνω να εκδοθεί ένα ομόφωνο Ψήφισμα της Βουλής των Ελλήνων με το οποίο θα γνωστοποιείται σε όλες τις Βουλές και Κυβερνήσεις του κόσμου ο κίνδυνος ανθρωπιστικής κρίσης που αντιμετωπίζει ένας λαός, ο Ελληνικός, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της βαθειάς ύφεσης, στην οποία τον οδηγεί αφεύκτως η ακρισία και η απληστία των δανειστών. Η ομοφωνία απαιτείται να δηλωθεί προς επίρρωση της αλήθειας πως στο Ψήφισμα δεν περιέχεται μία κομματική άποψη αλλά η αγωνία ολόκληρου του λαού. Γιατί η Πατρίδα Κινδυνεύει. Και μετρά τα παιδιά της και τους φίλους της, και καλεί πάντες τους δυνάμενους να φέρουν όπλα θάρρους, ήθους και αγωνιστικής διαθέσεως για τη σωτηρία του Λαού και του Έθνους!» (*2). Αυτή συνεπώς είναι μια πράξη αξιοπρέπειας.
(*1) Πολύδωρας Β., Κατά κηνσόρων, Αυτοέκδοση, Σεπτέμβριος 2012, Αθήνα, σελ.2
(*2) Πολύδωρας Β., Ποιά Ευρώπη;, εκδόσεις Λιβάνη, Αύγουστος 2013, Αθήνα, σελ. 17-18
Νίκος Σπ. Ζέρβας,
Πολιτικός Επιστήμονας Πανεπιστημίου Αθηνών
Λίγα μόλις λεπτά από την υπερψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής του νέου ενιαίου φόρου της ακίνητης περιουσίας, ο Έλληνας πρωθυπουργός και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας επιχείρησε να σβήσει μια ιστορία 35 και πλέον ετών. Μια ιστορία σύνδεσης της φιλελεύθερης παράταξης με το βουλευτή της Β’ Αθηνών, πρώην υπουργό και έγκριτο νομικό, Βύρωνα Πολύδωρα. Αφορμή για το εγχείρημα του πρωθυπουργού ήταν η διαφωνία του Πολύδωρα μ’ αυτήν καθ’ αυτήν την επιβολή του νέου φόρου. Φυσικά, η διαφωνία του βουλευτή προκάλεσε τις αντιδράσεις μιας σειράς βλαχοσυναδέλφων του, οι οποίοι πιέζοντας την ηγεσία της Ν.Δ. επιζητούσαν την αποπομπή του. Και η αποπομπή του από τις τάξεις της γαλάζιας κοινοβουλευτικής ομάδας επήλθε, καθώς για την ηγεσία της Ν.Δ. ο Πολύδωρας υπέπεσε σε μια σειρά από λάθη.
Ποιά ήταν όμως αυτά τα λάθη;
Κατ’ αρχάς, μέγα λάθος του έμπειρου κοινοβουλευτικού μέλους για τους κατηγόρους του ήταν το ότι συμπορεύθηκε με το άρθρο 60 του Συντάγματος. Στην παράγραφο 1 της συγκεκριμένης διάταξης του Καταστατικού Χάρτη της χώρας τονίζεται το δικαίωμα -αν όχι υποχρέωση- του εκάστοτε Έλληνα αντιπροσώπου του λαού να εκφράζει ελεύθερα τη γνώμη του και να ψηφίζει κατά συνείδηση. Ο Πολύδωρας ως ελεύθερο ον εξέφρασε δημόσια τις σκέψεις και τις προτάσεις του. Τις εξέφρασε δημόσια από το βήμα της Βουλής, αφού ο ολιγαρχικός τρόπος λειτουργίας της Κυβέρνησης αλλά και της Νέας Δημοκρατίας δεν επιτρέπουν τη σύγκληση της κοινοβουλευτικής ομάδας. Και γι’ αυτήν του την παρρησία δέχθηκε τα πυρά συναγωνιστών του, εκείνων που κάποτε, για τη βελτίωση της δημόσιας εικόνας τους, επεδίωκαν να παρουσιάζονται ως ’’φίλοι’’ του. Πολύ ορθά ο ίδιος τους απαντά : «Προφανώς και ευτυχώς που δεν έχω τέτοιους φίλους. Γιατί εμείς δεν είμαστε ανιχνευτές φθόνου. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες της πολιτικής. Μέσα απ’ αυτές πορευθήκαμε σαράντα χρόνια τώρα. Χωρίς να ζηλέψουμε καμία εύνοια και χωρίς να προσχωρήσουμε ούτε στιγμή στις μεθόδους των ’’συντροφικών μαχαιρωμάτων’’. Ποτέ!» (*1).
Επομένως, εξαιτίας του ελεύθερου πνεύματός του, ο πρώην υπουργός και πρόεδρος της Βουλής αρνήθηκε να συμπορευθεί με τη σχεδιασμένη αποκλειστικώς από το πρωθυπουργικό επιτελείο της πρωθυπουργοκεντρικής μας δημοκρατίας κομματική γραμμή. Αντί να προβεί σε μια απλή ανάγνωση των non-papers του Γραφείου Τύπου της Ν.Δ., όπως έπραξαν, πράττουν και θα πράττουν υποταγμένοι επαρχιώτες και όχι μόνο βουλευτές, εκείνος επέλεξε το δύσκολο δρόμο, το δρόμο της εύλογης -κατά τα πιστεύω του- διαφωνίας και αντίρρησης. Αντί να υπαχθεί σε μια ανήθικη κομματική πειθαρχία -ο Δημήτριος Τσάτσος δίδασκε, πως για την επιβολή της, απαραίτητη είναι η σύγκληση της κοινοβουλευτικής ομάδας του εκάστοτε κόμματος, η δυνατότητα όλων των βουλευτών της να εκφράσουν τις απόψεις τους επί ενός σοβαρού ζητήματος, η λήψη μέσω ψηφοφορίας μιας συλλογικής απόφασης και στο τέλος η υπακοή των αντιπροσώπων του λαού στην απόφαση αυτή-, προτίμησε να σεβαστεί την ιστορία του, τον πολιτισμό του και προπαντός το ύψιστο λειτούργημά του, την υπηρέτηση των συμφερόντων του λαού. Και αυτό ήταν το δεύτερο κατά σειρά ’’λάθος’’ του, το ότι δηλαδή αντί να υπερψηφίσει το νέο φόρο, επέλεξε να υπερασπιστεί τη ζώσα υπερηφάνεια του λαού.
Μια άλλη κατηγορία που δέχθηκε λίγα μόλις λεπτά έπειτα από το πέρας της ιστορικής του ομιλίας στην Ολομέλεια από κάποια ’’κυρία’’ που εκλέγεται αραιά και που στην ίδια εκλογική περιφέρεια -στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 βρέθηκε στην τελευταία θέση εκείνων που εξελέγησαν από τη Ν.Δ. στη Β’ Αθηνών- ήταν το ότι περιορίστηκε σε μια λογοτεχνική έκφραση νοημάτων, ιδεών, θέσεων και μη απόψεων, ούτε καν προτάσεων. Πιθανώς τα ώτα της εν λόγω ’’κυρίας’’ να χρήζουν κάποιας ιατρικής εξετάσεως. Διότι ο Πολύδωρας όχι μόνο τεκμηρίωσε με σοβαρά επιχειρήματα την άρνησή του στην ψήφιση του ενιαίου φόρου -ασχέτως εάν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μ’ αυτή-, αλλά παρουσίασε στο οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης εναλλακτικές επιλογές, υπονοώντας και την αδράνεια του τελευταίου στην πάταξη του καρκινώματος της φοροδιαφυγής. Όπως επεσήμανε τα έσοδα του κράτους θα ήταν πολλαπλάσια εάν ελέγχονταν οι 6.500 off-shore, η λίστα Λαγκάρντ, όσοι έβγαλαν σε περίοδο κρίσης τα χρήματά τους στο εξωτερικό κλπ.
Αυτά ως απάντηση σε μία εκ των κοινοβουλευτικών καρακαξών -που νοιάζονται περισσότερο για την εξωτερική τους εμφάνιση και την κώμη τους, έχοντας αμαυρώσει την εικόνα του Ναού της Δημοκρατίας- της οποίας εν τέλει η εισήγηση περιορίστηκε στην υπεράσπιση ιδιωτικών-πελατειακών συμφερόντων -των κατασκευαστών για τον ΦΠΑ αυτοπαράδοσης- μέσω μιας τροπολογίας που είχε καταθέσει, και επ’ ουδενί του υπέρτατου δημοσίου συμφέροντος. Και ως μεγαλύτερη απάντηση στους κοτζαμπασοσυναδέλφους του, τους τοπάρχες που είχαν επισκεφθεί για τα μάτια του κόσμου τον υπουργό Οικονομικών και έχοντες εκ των προτέρων αποστείλει στα ΜΜΕ τα απαραίτητα για τη δημόσια εικόνα τους δελτία τύπου –αγωνιώντας ορισμένοι εξ’ αυτών και για την υπουργοποίησή τους-, οι οποίοι ελέω ελλείψεως επιχειρημάτων είχαν καταλήξει να επιζητούν την παραμονή του χαρατσιού της ΔΕΗ για ένα ακόμη χρόνο. Το ζητούμενο, άλλωστε, προεκλογικά για την ηγεσία της Ν.Δ., όπως υπενθύμισε ο Πολύδωρας, ήταν η διαμόρφωση ενός νέου φόρου ελαφρύτερου και δικαιότερου που δεν θα ξεκινούσε από το χαράτσι ως βάση εκτιμήσεως.
Τέλος, μείζον λάθος του έμπειρου πολιτικού, σύμφωνα με τους σύγχρονους κήνσορες, πλην του ευρωσκεπτικισμού του, που δικαίως, εξαιτίας της διαιώνισης της ευημερίας του Βορρά πάνω στα ελλείμματα του Νότου, έχει απλώσει τα δίχτυα του σε ολόκληρη την Ευρώπη, αποτελούν οι εκκλήσεις του έστω και την ύστατη στιγμή για πολιτική συνεννόηση και συναίνεση. Αντί για τον πολιτικό δυϊσμό, τον ιστορικώς καταστροφικό διπολισμό των αντιπροσώπων του λαού σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, ο Πολύδωρας επαναλαμβάνει σε ώττα μη ακουόντων την ανάγκη για συνεννόηση. Μια ανάγκη την οποία περίτρανα εξέφρασε ο ελληνικός λαός και στις δύο (2) εκλογικές αναμετρήσεις του 2012. Γι’ αυτό και «ζητώ εθνική συνεννόηση» αναφέρει. «Γι’ αυτό και προτείνω να εκδοθεί ένα ομόφωνο Ψήφισμα της Βουλής των Ελλήνων με το οποίο θα γνωστοποιείται σε όλες τις Βουλές και Κυβερνήσεις του κόσμου ο κίνδυνος ανθρωπιστικής κρίσης που αντιμετωπίζει ένας λαός, ο Ελληνικός, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της βαθειάς ύφεσης, στην οποία τον οδηγεί αφεύκτως η ακρισία και η απληστία των δανειστών. Η ομοφωνία απαιτείται να δηλωθεί προς επίρρωση της αλήθειας πως στο Ψήφισμα δεν περιέχεται μία κομματική άποψη αλλά η αγωνία ολόκληρου του λαού. Γιατί η Πατρίδα Κινδυνεύει. Και μετρά τα παιδιά της και τους φίλους της, και καλεί πάντες τους δυνάμενους να φέρουν όπλα θάρρους, ήθους και αγωνιστικής διαθέσεως για τη σωτηρία του Λαού και του Έθνους!» (*2). Αυτή συνεπώς είναι μια πράξη αξιοπρέπειας.
(*1) Πολύδωρας Β., Κατά κηνσόρων, Αυτοέκδοση, Σεπτέμβριος 2012, Αθήνα, σελ.2
(*2) Πολύδωρας Β., Ποιά Ευρώπη;, εκδόσεις Λιβάνη, Αύγουστος 2013, Αθήνα, σελ. 17-18
Νίκος Σπ. Ζέρβας,
Πολιτικός Επιστήμονας Πανεπιστημίου Αθηνών
