Της Μαργαρίτας Καραμολέγκου
Ίσως είναι ίδιον τη Ελληνικής κοινωνίας να είναι αυτοκαταστροφική. Δεν εξηγείται αλλιώς. Πολύ σπάνια σαν κοινωνία, σαν σύνολο, καταφέρνουμε να πραγματοποιήσουμε βήματα προόδου. Πολύ συχνά, συλλογικές προσπάθειες που εν πρώτοις φαίνεται ότι έχουν ειλικρίνεια και δυναμική, δεν ευοδώνονται, διότι πάντα πίσω απ’ αυτά υποκρύπτεται και εκ των υστέρων αποκαλύπτεται το προσωπικό συμφέρον - η ιδιοτέλεια ορισμένων.
Η έλλειψη συλλογικής αντίληψης και προσπάθειας αποτέλεσε μέχρι και σήμερα για την ελληνική κοινωνία τροχοπέδη στην εξέλιξη της. Απ’ την άλλη πλευρά η αναξιοκρατία που δεν δίνει τη δυνατότητα στους ικανούς - τους ενάρετους να πάρουν τη θέση, που ως κοινωνία έχουμε την υποχρέωση να τους δώσουμε, δεν μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από τη μιζέρια που μας κατατρέχει.
Η επιδίωξη ατομικού συμφέροντος σε βάρος του συνόλου υποδηλώνει την έλλειψη παιδείας και πολιτισμού και έχει ως αποτέλεσμα κοινωνίες χωρίς ικανότητα διάκρισης, πρόθεση συνεργασίας και προοπτική δημιουργίας. Η κρίση που βιώνει η Ελλάδα σήμερα, θα μπορούσε να αποτελέσει μία ευκαιρία για να αλλάξουμε να αναθεωρήσουμε – να επανατοποθετηθούμε και να κατακτήσουμε σαν κοινωνία ένα επίπεδο πολιτισμού και διαβίωσης μεγαλώνοντας τις αποστάσεις μας από την αμάθεια και την βαρβαρότητα. Οι παλιές συντηρητικές αντιλήψεις και πρακτικές, η απροθυμία να εργαστούμε συστηματικά η παντελής έλλειψη αυτοκριτικής και η ανοχή μας σε όσους κάνουν "ταμείο" θα μας κρατούν για πολλά χρόνια καθηλωμένους. Η αντίδρασή μας δεν μπορεί να αναλώνεται στις συζητήσεις καφενείου και η συμμετοχή μας δεν μπορεί να εξαντλείται στην κριτική που δεν υποκαθιστά την ενεργή συμμετοχή μας.
Η αντιστοιχία των παραπάνω απόψεων στη μικρή μας κοινωνία είναι εύκολη. Κι αν όλα τα άλλα είναι δύσκολο και χρονοβόρο να αλλάξουν, κι αν ακόμη τα λάθη συγχωρούνται γιατί όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος, ας δείξουμε μεγάλη προσοχή σε δύο βασικά πράγματα: στο αν ο κάθε ένας από εμάς έχει αναλάβει δράση για τη βελτίωση της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει και στο ποιος και πότε κάνει, χρησιμοποιώντας τις ζωές μας, "ταμείο".
