διευθύντριας του 3ου Δημοτικού Σχολείου Ναυπλίου
Το σχολείο μας βρίσκεται στην άκρη της πόλης, κάτω από το Παλαμήδι, στη συνοικία Πρόνοια, η οποία είναι έργο της δημογραφικής – οικιστικής πολιτικής του Καποδίστρια και της μέριμνάς του για την αποκατάσταση των προσφύγων. Όπως όλες οι παρόμοιες συνοικίες, αποτελεί μάλλον το υποβαθμισμένο κομμάτι της πόλης, με παλιά σπίτια στην πλειονότητά τους, και μεγάλα ποσοστά αλλοδαπών κατοίκων.
Όταν πριν δύο χρόνια ανέλαβα τη διεύθυνση αυτού του σχολείου είχα ένα όραμα: Να βελτιώσω τη «σχολική κουλτούρα» τόσο σε ότι αφορά στην εσωτερική της διάσταση, όσο και σε ότι αφορά στην εξωτερική.
Λέγοντας «εσωτερική διάσταση της κουλτούρας» εννοούμε τις ανθρώπινες σχέσεις, τα συναισθήματα, την αίσθηση της ικανοποίησης, την υπερηφάνεια για τη σχολική μονάδα και τους κοινούς στόχους.
Λέγοντας «εξωτερική διάσταση» εννοούμε την αισθητική, τις ανέσεις και τις παροχές του χώρου όπως αίθουσες εξοπλισμός, διακόσμηση, καθαριότητα, άνεση, το υλικό, δηλαδή το περιβάλλον.
Εμπόδια υπήρξαν αρκετά, και υπάρχουν ακόμη, είτε γιατί κάποιοι δεν κατάλαβαν, είτε γιατί κάποιοι δεν μπόρεσαν.
Όμως είχα την τύχη να έχω στο πλευρό μου ένα σύλλογο διδασκόντων, που στην πλειοψηφία του είναι Εμπνευσμένοι Παιδαγωγοί και όχι απλά δημόσιοι υπάλληλοι. Και ένα σύλλογο γονέων έτοιμο να συμπαρασταθεί σε κάθε προσπάθεια. Αλλά κυρίως 230 παιδιά που διψάνε για αυτή την αλλαγή της κουλτούρας.
Δυο χρόνια τώρα όλοι μαζί δίνουμε τον ίδιο αγώνα, προσπαθούμε να ασκούμε ένα Παιδαγωγικό έργο με ό,τι πιο νέο προστάζουν οι επιστήμες, υλοποιούμε πλήθος προγραμμάτων, πολλά από τα οποία βραβεύονται σε Πανελλήνιους διαγωνισμούς, συμμετέχουμε σε Ευρωπαϊκές δράσεις, πραγματοποιούμε εκπαιδευτικές καινοτομίες και παλεύουμε να κάνουμε το σχολείο μας πιο όμορφο. Το βάψαμε, το καθαρίσαμε, φτιάξαμε τον κήπο... Και είμαστε όλοι περήφανοι για τα αποτελέσματα. Και το θαυμάζουμε. Και μέρα με τη μέρα προσπαθούμε να το κάνουμε καλύτερο. Γιατί για μας το σχολείο δεν είναι απλά ένα κτίριο, είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που καθημερινά μέσα σε αυτό 250 άνθρωποι αναπτύσσονται, εκπαιδεύονται, ανησυχούν, ελπίζουν, προβληματίζονται, αλληλεπιδρούν, ζουν.
Αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να το προστατεύσουμε. Από τον αγανακτισμένο αντιφασίστα(;) που με απόλυτα φασιστικό τρόπο, καταστρέφει με τα αντιφασιστικά του συνθήματά του την αισθητική και την καθαριότητα του σχολείου μας... Που με απόλυτα φασιστικό τρόπο αγνοεί την προσπάθεια τόσων ανθρώπων και την ανάγκη τους να δημιουργήσουν ένα καλύτερο σχολικό περιβάλλον.
Μη αγαπητέ αντιφασίστα, η πράξη σου, είναι το ΙΔΙΟ φασιστική με αυτές που καταδικάζεις με τα συνθήματά σου. Και αυτοί που κατακρίνεις ακριβώς το ίδιο με σένα σκέφτονται. Γι' αυτό δε θα συμφωνήσω «να τσακίσουμε τους φασίστες». Να τους κάνουμε ηθικά νοήμονες πρέπει.... Μάλλον πιο δύσκολο...
Σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια και άλλα παρόμοια λεξικά, ο αρχικός ορισμός του ουσιαστικού «φασισμός» και του επιθέτου «φασίστας» δήλωνε την εθνικιστική και πολιτική ιδεολογία που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιταλία του Μουσολίνι και αναπτύχθηκε από τους Γερμανούς Ναζιστές και άλλους και πρότεινε έναν απολυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης, από έναν συγκεκριμένο Αρχηγό, που θα συνενώσει όλες τις τάξεις σε ένα Έθνος, που μάλιστα είναι το ανώτερο έθνος και έχει προορισμό να κυριαρχήσει στα άλλα, "κατώτερα" έθνη και φυλές.
Σήμερα ένας δεύτερος ορισμός έχει υποκαταστήσει εν μέρει τον πρώτο, προσδιορίζοντας ως «φασισμό» γενικά κάθε άδικη, αντιδημοκρατική και βίαιη πράξη, ιδεολογία, συναίσθημα, συνήθεια στο χώρο της πολιτικής, της κοινωνίας, της οικογένειας, και των σχέσεων.
Και αναρωτιέμαι: Δεν είναι άδικη, αντιδημοκρατική και βίαιη πράξη η αισθητική καταστροφή με συνθήματα στους τοίχους ενός σχολείου;
Σήμερα ένας δεύτερος ορισμός έχει υποκαταστήσει εν μέρει τον πρώτο, προσδιορίζοντας ως «φασισμό» γενικά κάθε άδικη, αντιδημοκρατική και βίαιη πράξη, ιδεολογία, συναίσθημα, συνήθεια στο χώρο της πολιτικής, της κοινωνίας, της οικογένειας, και των σχέσεων.
Και αναρωτιέμαι: Δεν είναι άδικη, αντιδημοκρατική και βίαιη πράξη η αισθητική καταστροφή με συνθήματα στους τοίχους ενός σχολείου;
Το σχολείο μας βρίσκεται στην άκρη της πόλης, κάτω από το Παλαμήδι, στη συνοικία Πρόνοια, η οποία είναι έργο της δημογραφικής – οικιστικής πολιτικής του Καποδίστρια και της μέριμνάς του για την αποκατάσταση των προσφύγων. Όπως όλες οι παρόμοιες συνοικίες, αποτελεί μάλλον το υποβαθμισμένο κομμάτι της πόλης, με παλιά σπίτια στην πλειονότητά τους, και μεγάλα ποσοστά αλλοδαπών κατοίκων.
Όταν πριν δύο χρόνια ανέλαβα τη διεύθυνση αυτού του σχολείου είχα ένα όραμα: Να βελτιώσω τη «σχολική κουλτούρα» τόσο σε ότι αφορά στην εσωτερική της διάσταση, όσο και σε ότι αφορά στην εξωτερική.
Λέγοντας «εσωτερική διάσταση της κουλτούρας» εννοούμε τις ανθρώπινες σχέσεις, τα συναισθήματα, την αίσθηση της ικανοποίησης, την υπερηφάνεια για τη σχολική μονάδα και τους κοινούς στόχους.
Λέγοντας «εξωτερική διάσταση» εννοούμε την αισθητική, τις ανέσεις και τις παροχές του χώρου όπως αίθουσες εξοπλισμός, διακόσμηση, καθαριότητα, άνεση, το υλικό, δηλαδή το περιβάλλον.
Εμπόδια υπήρξαν αρκετά, και υπάρχουν ακόμη, είτε γιατί κάποιοι δεν κατάλαβαν, είτε γιατί κάποιοι δεν μπόρεσαν.
Όμως είχα την τύχη να έχω στο πλευρό μου ένα σύλλογο διδασκόντων, που στην πλειοψηφία του είναι Εμπνευσμένοι Παιδαγωγοί και όχι απλά δημόσιοι υπάλληλοι. Και ένα σύλλογο γονέων έτοιμο να συμπαρασταθεί σε κάθε προσπάθεια. Αλλά κυρίως 230 παιδιά που διψάνε για αυτή την αλλαγή της κουλτούρας.
Δυο χρόνια τώρα όλοι μαζί δίνουμε τον ίδιο αγώνα, προσπαθούμε να ασκούμε ένα Παιδαγωγικό έργο με ό,τι πιο νέο προστάζουν οι επιστήμες, υλοποιούμε πλήθος προγραμμάτων, πολλά από τα οποία βραβεύονται σε Πανελλήνιους διαγωνισμούς, συμμετέχουμε σε Ευρωπαϊκές δράσεις, πραγματοποιούμε εκπαιδευτικές καινοτομίες και παλεύουμε να κάνουμε το σχολείο μας πιο όμορφο. Το βάψαμε, το καθαρίσαμε, φτιάξαμε τον κήπο... Και είμαστε όλοι περήφανοι για τα αποτελέσματα. Και το θαυμάζουμε. Και μέρα με τη μέρα προσπαθούμε να το κάνουμε καλύτερο. Γιατί για μας το σχολείο δεν είναι απλά ένα κτίριο, είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που καθημερινά μέσα σε αυτό 250 άνθρωποι αναπτύσσονται, εκπαιδεύονται, ανησυχούν, ελπίζουν, προβληματίζονται, αλληλεπιδρούν, ζουν.
Αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να το προστατεύσουμε. Από τον αγανακτισμένο αντιφασίστα(;) που με απόλυτα φασιστικό τρόπο, καταστρέφει με τα αντιφασιστικά του συνθήματά του την αισθητική και την καθαριότητα του σχολείου μας... Που με απόλυτα φασιστικό τρόπο αγνοεί την προσπάθεια τόσων ανθρώπων και την ανάγκη τους να δημιουργήσουν ένα καλύτερο σχολικό περιβάλλον.
Μη αγαπητέ αντιφασίστα, η πράξη σου, είναι το ΙΔΙΟ φασιστική με αυτές που καταδικάζεις με τα συνθήματά σου. Και αυτοί που κατακρίνεις ακριβώς το ίδιο με σένα σκέφτονται. Γι' αυτό δε θα συμφωνήσω «να τσακίσουμε τους φασίστες». Να τους κάνουμε ηθικά νοήμονες πρέπει.... Μάλλον πιο δύσκολο...
