Η προπαγάνδα κατέστη μεγάλη τέχνη επηρεασμού των μαζών από την δεκαετίαν του 1920 όταν ο ανηψιός, του μέσω της προπαγάνδας αναδειχθέντος Φρόιντ, ο Έντουαρντ Λούις Μπερνάις μετονόμασε την προπαγάνδα σε «Δημόσιες Σχέσεις» και εισήγαγε αυτήν στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Από τότε η προπαγάνδα είδε τις επιτυχίες της να διαδέχονται η μία την άλλη και να μεγιστοποιούνται στην μετά τον λεγόμενο 2ον Παγκόσμιο Πόλεμο περίοδο, δηλαδή την περίοδο της ανθρωπότητος κατά την οποίαν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κατέστησαν η αναμφισβήτητη παγκοσμία δύναμις.
Ο αρχικός στόχος του Μπερνάις ήταν η αγορά από τις μάζες βιομηχανικών «αγαθών» προς ικανοποίηση των μέσω της προπαγάνδας αναπτυσσομένων ανθρωπίνων αναγκών, ακόμη και μη αναγκαίων αγαθών (κυρίως αυτών των μη αναγκαίων αγαθών), ούτως ώστε ο υλιστικός πλούτος να αφαιρείται από τον ανθρώπινο παράγοντα και να κατευθύνεται στους βιομηχάνους. Υπ’ όψιν ότι σήμερα ο πλούτος αυτός συγκεντρώνεται σε συγκεκριμένους τραπεζίτες (ιδέ άρθρο μου υπό τον τίτλον «Τραπεζικός Νεοκομμουνισμός»).
Μετά την δεκαετίαν του 1960 κατά την οποίαν έλαβαν χώραν δύο μεγάλες επαναστάσεις, η τρίτη επανάστασις των γυναικών και η επανάστασις αποδοχής από την κοινωνία των λεσβιών και των ομοφυλοφίλων (αμφότερες επορεύθησαν από τις εις τας ΗΠΑ πηγάς των), η προπαγάνδα κατέλαβε όλα τα πεδία, των ηθών και των εθίμων ακόμη και της ηθικής συμπεριλαμβανομένης, με σκοπόν την διάλυσιν του ιστού της ανθρωπίνης κοινωνίας μέσω του ευτελισμού όλων των αξιών οι οποίες συνέδεαν αυτήν την ανθρώπινην κοινωνίαν.
Ασφαλώς ένας εκ των ουσιωδεστέρων στόχων της προπαγάνδας του Μπερνάις και των διαδόχων του ήτο η κοινωνία η οποία, παίρνοντας από τον Θαλή τον Μιλήσιο, τον πατέρα της επιστήμης και της φιλοσοφίας, μέσω του από τις Κλαζομενές Αναξαγόρα, την φιλοσοφίαν την απεγείωσε, δηλαδή η κοινωνία των Αθηναίων πολιτών.
Ορθόν είναι να προστεθεί εδώ και μία άλλη πρωτοπορία που σκοπόν είχε την διάλυσιν του ιστού της ανθρωπίνης κοινωνίας. Το 1897 ο Γερμανός σεξολόγος Μάγκνους Χέρτζεφ (Magnus Hirschfeld) ίδρυσε την πρώτη παγκοσμίως οργάνωση την αφορώσαν τα διακαιώματα των ομοφυλοφίλων την οποίαν απεκάλεσε, ψευδεπίγραφα «Επιστημονική Ανθρωπιστική Επιτροπή» («Scientific Humanitarian Committee»).
Υπ’ όψιν ότι αμφότεροι οι προρρηθέντες Έντουαρντ Λούις Μπερνάις και Μάγκνους Χέρτζεφ ήσαν εβραϊκής καταγωγής,
Έστησε λοιπόν τα πλοκάμια της η εβραιογενής προπαγάνδα και πλημμύρισε τον κόσμον όλον με άρθρα τα οποία ούτε λίγο ούτε πολύ διέδιδαν κατά τελείως αντιεπιστημονικόν τρόπον αφού δεν παρείχαν περί τούτου αποδείξεις, ότι οι Αθηναίοι πολίται και κατ’ επέκτασιν και οι λοιποί Έλληνες ηρέσκοντο στην ομοφυλοφιλία και μάλιστα σε βαθμό που η ομοφυλοφιλία κατέστη καθημερινός και μάλιστα οργιαστικός τρόπος ζωής.
Δυστυχώς, πλην ελαχίστων πολιτών των οποίων η φωνή δεν ηκούετο πέραν ενός περιορισμένου χώρου, οι πολλοί και επ’ αυτού ειδήμονες εσιώπησαν, παραδοθέντες στους οιακοστρόφους της παγκοσμιοποιήσεως. Ούτω σήμερον σχεδόν ο κόσμος όλος πιστεύει, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων (από τους βοσκούς μέχρι τους ακαδημαϊκούς και από τους υλιστικά πένητες μέχρι τους υλιστικά πάμπλουτους) λόγω της εκ των εβραίων και των υπηρετών των εκπορευθείσης κατηχήσεως ότι οι Έλληνες ήσαν ομοφυλόφιλοι.
Ουδέν αναληθέστερον. Οι Έλληνες όχι μόνον δεν ηρέσκοντο σε αυτήν την φυσικήν ανωμαλίαν, αλλά απεναντίας εδίωκαν, εχλεύαζαν και κατεδίκαζαν τους ομοφυλοφίλους και μάλιστα πέραν άλλων τους απηγόρευαν να κατέξουν δημόσιες θέσεις.
Εδώ θα περιορισθούμε να αναφέρουμε μίαν δίκην και καταδίκην ενός Αθηναίου πολίτου ο οποίος εξεδίδετο ως ομοφυλόφιλος και ο οποίος μετά την καταδίκην του από το Αθηναϊκό δικαστήριο, δεν άντεξε το κόλαφον των συμπολιτών του και αυτοκτόνησε. Πρόκειται για τον Τίμαρχο.
Η ιστορία έχει ως εξής. Είναι γνωστόν ότι ο Δημοσθένης ήτο ενάντιος στην υπό τον Φίλιππον ένωσιν των Ελλήνων. Ο Αισχίνης, σύγχρονος του Δημοσθένους, ήτο εκ των πρώτων που είδε την επερχόμενη Μακεδονική υπεροχή και μάλιστα πρότεινε την με διαφόρους τρόπους αντίστασιν στα σχέδια του Φιλίππου. Η προσπάθεια αυτή του Αισχίνου απέτυχε. Μετά την λεγομένην «Φιλοκράτειον Ειρήνην», μέσω της οποίας ο Φίλιππος «κυριάρχησε» των Αθηνών, ο Δημοσθένης κατηγόρησε, όχι απ’ ευθείας ο ίδιος αλλά μέσω του Τιμάρχου, τον Αισχύνη. Κατά την κατηγορίαν ο Αισχίνης, ο οποίος συμμετείχε στην αποστολή των Αθηναίων πρέσβεων οι οποίοι υπέγραψαν την ειρήνην αυτήν, εχρηματίσθη από τον Φίλιππον δια να ενεργήσει εναντίον της πόλεώς του, των Αθηνών.
Ο Αισχίνης αντεπετέθη. Εμήνυσε τον Τίμαρχο ως μη δυνάμενον να καταστεί κατήγορος διότι ο νόμος απηγόρευε στους ομοφυλόφιλους να αγορεύουν δημοσίως (στην εκκλησία του Δήμου, στα δικαστήρια κ.λπ), ή να καταλαμβάνουν δημόσια αξιώματα. Το δικαστήριο, παρά την προσπάθεια του Δημοσθένους ο οποίος ήτο συνήγορος υπερασπίσεως του Τιμάρχου, τηρώντας την εφαρμογή των νόμων, κατεδίκασε τον Τίμαρχο και μεταξύ των άλλων του επέβαλλε και την μεγίστην των ποινών, αυτήν της αφαιρέσεως των πολιτικών του δικαιωμάτων, ακριβώς επειδή απεδείχθη το ομοφυλόφιλον του Τιμάρχου. Τελικώς, όπως προείπαμε, ο Τίμαρχος δεν άντεξε τον κόλαφον και αυτοκτόνησε.
Το παράδειγμα αυτό αποδεικνύει ότι όχι μόνον δεν επέτρεπε ο Νόμος την ομοφυλοφιλίαν αλλά και κατεδίκαζε αυτήν με βαρύτατες ποινές.
Πέραν των ανωτέρω ας διηγηθώ μίαν προσωπικήν ιστορίαν. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 εγνώρισα δύο καταξιωμένους επιστήμονες, τον Πήτερ Κοέν και την Μαρίνα Νέσπωρ. Αμφότεροι καθηγηταί στο πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ τότε. Ο πρώτος στην έδρα της Κοινωνιολογίας και η δευτέρα σε αυτήν της Γλωσσολογίας. Σε μία των συζητήσεών μας διαλεχθήκαμε δια την ομοφυλοφιλίαν. Υπ’ όψιν ότι ουδείς εκ των δύο είχεν ή έχει αυτήν την αφύσικη ιδιότητα. Μου είπαν λοιπόν ότι εξ’ όσων εγνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες είχαν την ομοφυλοφιλίαν ως χόμπυ. Οδηγηθήκαμε ούτω στον κάτωθι διάλογον ο οποίος έλαβε χώραν μεταξύ του θαλασσόλυκου (αρέσκεται να διασχίζει τις θάλασσες με το ιστιοφόρο σκάφος του) και εβραϊκής καταγωγής Πήτερ Κοέν και εμού:
Πήτερ: Απ’ ότι γνωρίζω οι αρχαίοι Έλληνες και δει οι Αθηναίοι ηρέσκοντο στην ομοφυλοφιλίαν.
Εγώ: Πέραν των νόμων του Σόλωνος, του Δράκοντος και των άλλων νομοθετών των Αθηνών οι οποίοι προέβλεπαν βαρύτατες ποινές στους ομοφυλοφίλους (ανέφερα το προηγούμενο παράδειγμα του Τιμάρχου), είναι δεκτόν από εσένα Πήτερ ότι οι Αθηναίοι ήσαν τόσον ελεύθεροι ώστε να περιγράφουν τα πράγματα με το όνομά τους τόσον στα γραπτά των κείμενα όσον και στις διάφορες παραστάσεις των, γλυπτά και άλλα;
Πήτερ: Ναι, αυτό είναι ορθόν.
Εγώ: Επομένως στα γραπτά των κείμενα θα βρίσκαμε την λέξιν «διάτρησιν» και στα γλυπτά την παράστασιν της διατρήσεως μεταξύ των ομοφυλοφίλων. Είναι έτσι;
Πήτερ: Ναι, είναι έτσι.
Εγώ: Μπορείς να μου υποδείξεις ένα κείμενο ή μίαν παράστασιν μέσω των οποίων αναδεικνύουν αυτό οι αρχαίοι Έλληνες;
Πήτερ: μετά από ολιγόλεπτον σιωπήν: Θα το ψάξω.
Πέρασαν από τότε πάνω από τριάντα χρόνια. Τόσον ο Πήτερ όσον και η Μαρίνα ακόμη ψάχνουν………………..
Η ελληνική λέξις έρως σημαίνει ένθερμος αγάπη. Μία ερμηνεία αναφέρεται στο σαρκικό πεδίο, ενώ η άλλη αφορά την ένθερμο αγάπη πράγματος τινός, ή ανθρώπου τινός ουδεμίαν σχέσι έχουσα με την σαρκικήν επιθυμίαν. Γράφει ο Φωκυλίδης : «Σεμνός Έρως Αρετής», δηλαδή «Ο Έρωτας για την Αρετή είναι άξια επιθυμία». Γράφει ο Ευριπίδης:«Ουκ έστι μητρός ουδέν ήδιον τέκνοις. Εράτε μητρός, παίδες, ως ούκ έστ’έρως τοιούτος άλλος όστις ηδίων εράν». Δηλαδή «Τίποτε πιο αγαπητό στα παιδιά από τη μητέρα. Αγαπάτε, ω τέκνα την μητέρα σας. Δεν υπάρχει πιο αγνός και πιο γλυκός Έρωτας από αυτόν». Ο Ξενοφών γράφει: «Ο Έρωτας της ψυχής είναι πολύ ανώτερος από τον Έρωτα του σώματος».. Ο Αισχύλος γράφει: «..έρως πατρώας τήσδε γης» κ.λπ. Επομένως όταν μελετούμε αρχαία κείμενα δέον είναι ασκούντες το θείον δώρο της νοήσεως να μην καθιστούμε εαυτούς ανοήτους. Οι Έλληνες, από αρχαιοτάτων χρόνων, είχαν μίαν λέξιν η οποία υπεδήλωνε ευθέως τον σαρκικόν έρωτα. Η λέξις Γάμος και το ρήμα από το οποίο προέρχεται τα λέει όλα.
Η επιδιωχθείσα και επιβληθείσα αποβλάκωσις στο ανθρώπινο είδος μέσω της δια της προπαγάνδας πλύσεως του εγκεφάλου, γίνεται ορατή και από το γεγονός ότι οι γυναίκες σήμερα κάνουν αποδεκτούς του ομοφυλοφίλους και μάλιστα πολλές από αυτές συνδέονται φιλικά μαζύ των, αγνοώντας ότι αυτή η συμπεριφορά των τροφοδοτεί την αύξησιν του αριθμού των ατυχών αυτών όντων, με αποτέλεσμα αυτές να στερούνται την του γάμου κοινωνίαν μετά των αρρένων.
Η προπαγάνδα εκπορευομένη από το εβραιογενές κέντρον εξουσίας το οποίον ετοιμάζει την υποταγήν της παγκοσμίου ανθρωπίνης κοινότητος μέσω της εξαθλιώσεώς των μερών αυτής, έχει περιθωριοποιήσει τα φυσικά του ανθρώπου χαρακτηριστικά με αποτέλεσμα ο σύγχρονος άνθρωπος να έχει χάσει την ικανότητα σκέψεως. Αυτό το θείον χαρακτηριστικό, η ικανότητα σκέψεως, είναι απολύτως αναγκαίον να ξαναβρεί ο άνθρωπος. Άλλως, ο επί 200 χρόνια τροχίζων τα μαχαίρια του «Έμπορος της Βενετίας» θα συνεχίσει να τα χρησιμοποιεί, όπως κάνει από το 2001 και εντεύθεν, και μάλιστα με επιταχυνόμενο ρυθμό.
Έρωσον μετά σκέψεως,
Αλέξανδρος Αν. Τσούμπας (09/02/2014)
Μετά την δεκαετίαν του 1960 κατά την οποίαν έλαβαν χώραν δύο μεγάλες επαναστάσεις, η τρίτη επανάστασις των γυναικών και η επανάστασις αποδοχής από την κοινωνία των λεσβιών και των ομοφυλοφίλων (αμφότερες επορεύθησαν από τις εις τας ΗΠΑ πηγάς των), η προπαγάνδα κατέλαβε όλα τα πεδία, των ηθών και των εθίμων ακόμη και της ηθικής συμπεριλαμβανομένης, με σκοπόν την διάλυσιν του ιστού της ανθρωπίνης κοινωνίας μέσω του ευτελισμού όλων των αξιών οι οποίες συνέδεαν αυτήν την ανθρώπινην κοινωνίαν.
Ασφαλώς ένας εκ των ουσιωδεστέρων στόχων της προπαγάνδας του Μπερνάις και των διαδόχων του ήτο η κοινωνία η οποία, παίρνοντας από τον Θαλή τον Μιλήσιο, τον πατέρα της επιστήμης και της φιλοσοφίας, μέσω του από τις Κλαζομενές Αναξαγόρα, την φιλοσοφίαν την απεγείωσε, δηλαδή η κοινωνία των Αθηναίων πολιτών.
Ορθόν είναι να προστεθεί εδώ και μία άλλη πρωτοπορία που σκοπόν είχε την διάλυσιν του ιστού της ανθρωπίνης κοινωνίας. Το 1897 ο Γερμανός σεξολόγος Μάγκνους Χέρτζεφ (Magnus Hirschfeld) ίδρυσε την πρώτη παγκοσμίως οργάνωση την αφορώσαν τα διακαιώματα των ομοφυλοφίλων την οποίαν απεκάλεσε, ψευδεπίγραφα «Επιστημονική Ανθρωπιστική Επιτροπή» («Scientific Humanitarian Committee»).
Υπ’ όψιν ότι αμφότεροι οι προρρηθέντες Έντουαρντ Λούις Μπερνάις και Μάγκνους Χέρτζεφ ήσαν εβραϊκής καταγωγής,
Έστησε λοιπόν τα πλοκάμια της η εβραιογενής προπαγάνδα και πλημμύρισε τον κόσμον όλον με άρθρα τα οποία ούτε λίγο ούτε πολύ διέδιδαν κατά τελείως αντιεπιστημονικόν τρόπον αφού δεν παρείχαν περί τούτου αποδείξεις, ότι οι Αθηναίοι πολίται και κατ’ επέκτασιν και οι λοιποί Έλληνες ηρέσκοντο στην ομοφυλοφιλία και μάλιστα σε βαθμό που η ομοφυλοφιλία κατέστη καθημερινός και μάλιστα οργιαστικός τρόπος ζωής.
Δυστυχώς, πλην ελαχίστων πολιτών των οποίων η φωνή δεν ηκούετο πέραν ενός περιορισμένου χώρου, οι πολλοί και επ’ αυτού ειδήμονες εσιώπησαν, παραδοθέντες στους οιακοστρόφους της παγκοσμιοποιήσεως. Ούτω σήμερον σχεδόν ο κόσμος όλος πιστεύει, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων (από τους βοσκούς μέχρι τους ακαδημαϊκούς και από τους υλιστικά πένητες μέχρι τους υλιστικά πάμπλουτους) λόγω της εκ των εβραίων και των υπηρετών των εκπορευθείσης κατηχήσεως ότι οι Έλληνες ήσαν ομοφυλόφιλοι.
Ουδέν αναληθέστερον. Οι Έλληνες όχι μόνον δεν ηρέσκοντο σε αυτήν την φυσικήν ανωμαλίαν, αλλά απεναντίας εδίωκαν, εχλεύαζαν και κατεδίκαζαν τους ομοφυλοφίλους και μάλιστα πέραν άλλων τους απηγόρευαν να κατέξουν δημόσιες θέσεις.
Εδώ θα περιορισθούμε να αναφέρουμε μίαν δίκην και καταδίκην ενός Αθηναίου πολίτου ο οποίος εξεδίδετο ως ομοφυλόφιλος και ο οποίος μετά την καταδίκην του από το Αθηναϊκό δικαστήριο, δεν άντεξε το κόλαφον των συμπολιτών του και αυτοκτόνησε. Πρόκειται για τον Τίμαρχο.
Η ιστορία έχει ως εξής. Είναι γνωστόν ότι ο Δημοσθένης ήτο ενάντιος στην υπό τον Φίλιππον ένωσιν των Ελλήνων. Ο Αισχίνης, σύγχρονος του Δημοσθένους, ήτο εκ των πρώτων που είδε την επερχόμενη Μακεδονική υπεροχή και μάλιστα πρότεινε την με διαφόρους τρόπους αντίστασιν στα σχέδια του Φιλίππου. Η προσπάθεια αυτή του Αισχίνου απέτυχε. Μετά την λεγομένην «Φιλοκράτειον Ειρήνην», μέσω της οποίας ο Φίλιππος «κυριάρχησε» των Αθηνών, ο Δημοσθένης κατηγόρησε, όχι απ’ ευθείας ο ίδιος αλλά μέσω του Τιμάρχου, τον Αισχύνη. Κατά την κατηγορίαν ο Αισχίνης, ο οποίος συμμετείχε στην αποστολή των Αθηναίων πρέσβεων οι οποίοι υπέγραψαν την ειρήνην αυτήν, εχρηματίσθη από τον Φίλιππον δια να ενεργήσει εναντίον της πόλεώς του, των Αθηνών.
Ο Αισχίνης αντεπετέθη. Εμήνυσε τον Τίμαρχο ως μη δυνάμενον να καταστεί κατήγορος διότι ο νόμος απηγόρευε στους ομοφυλόφιλους να αγορεύουν δημοσίως (στην εκκλησία του Δήμου, στα δικαστήρια κ.λπ), ή να καταλαμβάνουν δημόσια αξιώματα. Το δικαστήριο, παρά την προσπάθεια του Δημοσθένους ο οποίος ήτο συνήγορος υπερασπίσεως του Τιμάρχου, τηρώντας την εφαρμογή των νόμων, κατεδίκασε τον Τίμαρχο και μεταξύ των άλλων του επέβαλλε και την μεγίστην των ποινών, αυτήν της αφαιρέσεως των πολιτικών του δικαιωμάτων, ακριβώς επειδή απεδείχθη το ομοφυλόφιλον του Τιμάρχου. Τελικώς, όπως προείπαμε, ο Τίμαρχος δεν άντεξε τον κόλαφον και αυτοκτόνησε.
Το παράδειγμα αυτό αποδεικνύει ότι όχι μόνον δεν επέτρεπε ο Νόμος την ομοφυλοφιλίαν αλλά και κατεδίκαζε αυτήν με βαρύτατες ποινές.
Πέραν των ανωτέρω ας διηγηθώ μίαν προσωπικήν ιστορίαν. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 εγνώρισα δύο καταξιωμένους επιστήμονες, τον Πήτερ Κοέν και την Μαρίνα Νέσπωρ. Αμφότεροι καθηγηταί στο πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ τότε. Ο πρώτος στην έδρα της Κοινωνιολογίας και η δευτέρα σε αυτήν της Γλωσσολογίας. Σε μία των συζητήσεών μας διαλεχθήκαμε δια την ομοφυλοφιλίαν. Υπ’ όψιν ότι ουδείς εκ των δύο είχεν ή έχει αυτήν την αφύσικη ιδιότητα. Μου είπαν λοιπόν ότι εξ’ όσων εγνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες είχαν την ομοφυλοφιλίαν ως χόμπυ. Οδηγηθήκαμε ούτω στον κάτωθι διάλογον ο οποίος έλαβε χώραν μεταξύ του θαλασσόλυκου (αρέσκεται να διασχίζει τις θάλασσες με το ιστιοφόρο σκάφος του) και εβραϊκής καταγωγής Πήτερ Κοέν και εμού:
Πήτερ: Απ’ ότι γνωρίζω οι αρχαίοι Έλληνες και δει οι Αθηναίοι ηρέσκοντο στην ομοφυλοφιλίαν.
Εγώ: Πέραν των νόμων του Σόλωνος, του Δράκοντος και των άλλων νομοθετών των Αθηνών οι οποίοι προέβλεπαν βαρύτατες ποινές στους ομοφυλοφίλους (ανέφερα το προηγούμενο παράδειγμα του Τιμάρχου), είναι δεκτόν από εσένα Πήτερ ότι οι Αθηναίοι ήσαν τόσον ελεύθεροι ώστε να περιγράφουν τα πράγματα με το όνομά τους τόσον στα γραπτά των κείμενα όσον και στις διάφορες παραστάσεις των, γλυπτά και άλλα;
Πήτερ: Ναι, αυτό είναι ορθόν.
Εγώ: Επομένως στα γραπτά των κείμενα θα βρίσκαμε την λέξιν «διάτρησιν» και στα γλυπτά την παράστασιν της διατρήσεως μεταξύ των ομοφυλοφίλων. Είναι έτσι;
Πήτερ: Ναι, είναι έτσι.
Εγώ: Μπορείς να μου υποδείξεις ένα κείμενο ή μίαν παράστασιν μέσω των οποίων αναδεικνύουν αυτό οι αρχαίοι Έλληνες;
Πήτερ: μετά από ολιγόλεπτον σιωπήν: Θα το ψάξω.
Πέρασαν από τότε πάνω από τριάντα χρόνια. Τόσον ο Πήτερ όσον και η Μαρίνα ακόμη ψάχνουν………………..
Η ελληνική λέξις έρως σημαίνει ένθερμος αγάπη. Μία ερμηνεία αναφέρεται στο σαρκικό πεδίο, ενώ η άλλη αφορά την ένθερμο αγάπη πράγματος τινός, ή ανθρώπου τινός ουδεμίαν σχέσι έχουσα με την σαρκικήν επιθυμίαν. Γράφει ο Φωκυλίδης : «Σεμνός Έρως Αρετής», δηλαδή «Ο Έρωτας για την Αρετή είναι άξια επιθυμία». Γράφει ο Ευριπίδης:«Ουκ έστι μητρός ουδέν ήδιον τέκνοις. Εράτε μητρός, παίδες, ως ούκ έστ’έρως τοιούτος άλλος όστις ηδίων εράν». Δηλαδή «Τίποτε πιο αγαπητό στα παιδιά από τη μητέρα. Αγαπάτε, ω τέκνα την μητέρα σας. Δεν υπάρχει πιο αγνός και πιο γλυκός Έρωτας από αυτόν». Ο Ξενοφών γράφει: «Ο Έρωτας της ψυχής είναι πολύ ανώτερος από τον Έρωτα του σώματος».. Ο Αισχύλος γράφει: «..έρως πατρώας τήσδε γης» κ.λπ. Επομένως όταν μελετούμε αρχαία κείμενα δέον είναι ασκούντες το θείον δώρο της νοήσεως να μην καθιστούμε εαυτούς ανοήτους. Οι Έλληνες, από αρχαιοτάτων χρόνων, είχαν μίαν λέξιν η οποία υπεδήλωνε ευθέως τον σαρκικόν έρωτα. Η λέξις Γάμος και το ρήμα από το οποίο προέρχεται τα λέει όλα.
Η επιδιωχθείσα και επιβληθείσα αποβλάκωσις στο ανθρώπινο είδος μέσω της δια της προπαγάνδας πλύσεως του εγκεφάλου, γίνεται ορατή και από το γεγονός ότι οι γυναίκες σήμερα κάνουν αποδεκτούς του ομοφυλοφίλους και μάλιστα πολλές από αυτές συνδέονται φιλικά μαζύ των, αγνοώντας ότι αυτή η συμπεριφορά των τροφοδοτεί την αύξησιν του αριθμού των ατυχών αυτών όντων, με αποτέλεσμα αυτές να στερούνται την του γάμου κοινωνίαν μετά των αρρένων.
Η προπαγάνδα εκπορευομένη από το εβραιογενές κέντρον εξουσίας το οποίον ετοιμάζει την υποταγήν της παγκοσμίου ανθρωπίνης κοινότητος μέσω της εξαθλιώσεώς των μερών αυτής, έχει περιθωριοποιήσει τα φυσικά του ανθρώπου χαρακτηριστικά με αποτέλεσμα ο σύγχρονος άνθρωπος να έχει χάσει την ικανότητα σκέψεως. Αυτό το θείον χαρακτηριστικό, η ικανότητα σκέψεως, είναι απολύτως αναγκαίον να ξαναβρεί ο άνθρωπος. Άλλως, ο επί 200 χρόνια τροχίζων τα μαχαίρια του «Έμπορος της Βενετίας» θα συνεχίσει να τα χρησιμοποιεί, όπως κάνει από το 2001 και εντεύθεν, και μάλιστα με επιταχυνόμενο ρυθμό.
Έρωσον μετά σκέψεως,
Αλέξανδρος Αν. Τσούμπας (09/02/2014)
