Η περίπτωση της Κεφαλονιάς είναι μία από τις πλέον χαρακτηριστικές για να βγάλει κάποιος σημαντικά συμπεράσματα για το τι σημαίνει καπιταλιστικός τρόπος ανάπτυξης, ποιες είναι οι προτεραιότητες του αστικού κράτους σε επίπεδο συνολικού σχεδιασμού στον τομέα των έργων υποδομής, ποιος είναι ο ρόλος της Τοπικής Διοίκησης, τι προσανατολισμούς έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση και πού κατευθύνει τα περίφημα «πακέτα» χρηματοδότησης.
Τι αναδεικνύεται με αφορμή τους σεισμούς της Κεφαλονιάς; Ότι έργα όπως αυτά που είναι απαραίτητα για την αντισεισμική θωράκιση, την αντιπλημμυρική προστασία, την ασφάλεια των εργαζομένων και των λαϊκών οικογενειών δεν μπορούν να αποκτήσουν προτεραιότητα στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Παρά μόνο στο μέτρο που εξυπηρετούν την κερδοφορία του κεφαλαίου, δηλαδή ο σχεδιασμός και η υλοποίηση τέτοιων έργων δεν γίνεται με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες. Έτσι αντιμετωπίζουν το ζήτημα κυβέρνηση, Τοπικές Διοικήσεις, η ΕΕ. Η αντισεισμική θωράκιση, που περιλαμβάνει ένα πλέγμα έργων και προληπτικών παρεμβάσεων, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, είναι ανύπαρκτη στο σύνολο της χώρας. Παρόμοια είναι η κατάσταση με τα αντιπλημμυρικά έργα. Στην Αττική, για παράδειγμα, πριν λίγους μήνες οι εκλεγμένοι του ΚΚΕ στην Περιφέρεια έφεραν το θέμα και πήραν την απάντηση από τον περιφερειάρχη ότι οι πόροι για τέτοια έργα έχουν περικοπεί κατά 67%.
Τέτοια έργα -σε πολύ μεγάλο βαθμό- δεν κρίνονται επιλέξιμα και δεν εντάσσονται στα ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά προγράμματα, όπως το ΕΣΠΑ, τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης της ΕΕ παλιότερα. Τα έργα υποδομών, που είναι ζωτικής σημασίας για το λαό, μπαίνουν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Ο όποιος σχεδιασμός και υλοποίηση υπαγορεύονται από την καπιταλιστική ανάπτυξη και τις ανάγκες επιχειρηματικών ομίλων. Γι' αυτό βλέπουμε, για παράδειγμα, πολύ συχνά να εκτελούνται αντιπλημμυρικά έργα σε περιοχές, όπου την ίδια στιγμή «τρέχει» μια άλλη μεγάλη καπιταλιστική επένδυση. Γι' αυτό, η κυβερνητική εξαγγελία, μετά τον καταστροφικό σεισμό της Αθήνας του 1999, για προσεισμικό έλεγχο των 80.000 δημόσιων και κοινωφελών κτιρίων, έμεινε ουσιαστικά στα χαρτιά και 10 χρόνια μετά είχαν γίνει μόλις 4.000 έλεγχοι.
Η αντισεισμική αλλά και γενικότερα η θωράκιση από φυσικές καταστροφές, η κατασκευή ασφαλών λαϊκών κατοικιών, η ελαχιστοποίηση του σεισμικού κινδύνου είναι υπόθεση λαϊκής πάλης.
Αλλά πρέπει να είναι καθαρό ότι καμιά κυβέρνηση, καμιά Τοπική Διοίκηση στο έδαφος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στο πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ δε θα μπορέσουν να λύσουν ουσιαστικά αυτά τα ζητήματα.
Προϋπόθεση για να αντιμετωπιστούν προβλήματα υποδομών με βάση τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες είναι ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας βασισμένος στην κοινωνική ιδιοκτησία στα εργοστάσια, στις κατασκευές, στη γη, στις υποδομές κ.λπ. Μια οικονομία που θα λειτουργεί με αποκλειστικό κριτήριο την κάλυψη των λαϊκών αναγκών και την προστασία όλης της κοινωνίας. Μια τέτοια οικονομία προϋποθέτει ο λαός να είναι στην εξουσία.
Γιατί, δεν είναι δυνατόν η ζωή και η ασφάλεια της λαϊκής οικογένειας να εξαρτώνται από τις διαθέσεις του κάθε καπιταλιστή και του αστικού κράτους... Και αυτό το ζήτημα πρέπει να είναι κριτήριο ψήφου στις εκλογές του Μάη.
Τ.Ε. Αργολίδας του ΚΚΕ
