Tην Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου, έγινε στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Harvard, η πέμπτη διάλεξη στο πλαίσιο της σειράς Εκδηλώσεων Events Series 2013-2014 «Κλασικά πρότυπα και η πρόσληψή τους: Από τους Αχαιμενίδες έως τον γερμανικό εθνοσοσιαλισμό».
Ο Γιάννης Λεοντάρης, Σκηνοθέτης, Επίκουρος Καθηγητής θεωρίας του κινηματογράφου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών, του Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου πραγματοποίησε τη διάλεξη στην Αίθουσα Διαλέξεων του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών με θέμα: “Η Αισθητική της Πρόσληψης και ο θεατής του κινηματογράφου: από το ‘κάλλος’ του πορτρέτου, στη ‘δυσμορφία’ της παραμόρφωσης του προσώπου”. Συμπληρωματικές ερωτήσεις προς τον εισηγητή έγιναν από την Άννα Σταυρακοπούλου, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και Αναπληρώτρια Διευθύντρια του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών Ελλάδος καθώς και από τους συμμετέχοντες.
Ο Καθηγητής εστίασε στο γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, με αφετηρία τα συμπεράσματα της λογοτεχνικής θεωρίας και ιδιαίτερα της Θεωρίας της πρόσληψης η θεωρία του κινηματογράφου διερευνά το ρόλο του θεατή, αναζητώντας μέσα στο φιλμικό κείμενο τα ίχνη και τα χαρακτηριστικά της διαδικασίας πρόσληψης του νοήματος.
Η εισήγηση προσέγγισε δύο ερωτήματα: Αρχικά, το κατά πόσον η χρήση του κοντινού πλάνου στο πρόσωπο του ηθοποιού ενδυναμώνει τα περί κάλλους στερεότυπα ικανοποιώντας τις προσδοκίες του θεατή ή, αντίθετα, προβάλλει μία εικόνα παραμόρφωσης η οποία του προκαλεί αρνητικά συναισθήματα και διαψεύδει τις προσδοκίες του. Στη συνέχεια, διερεύνησε τον τρόπο με τον οποίο ο ελληνικός κινηματογράφος προσλαμβάνει και διαχειρίζεται τόσο την έννοια του κάλλους όσο και την έννοια της δυσμορφίας μέσω της χρήσης της τεχνικής του πορτρέτου. Το - τόσο δημοφιλές στον παγκόσμιο κινηματογράφο - πορτρέτο, στον ελληνικό κινηματογράφο δεν είχε τόσο εξέχουσα θέση. Ο κύριος Λεοντάρης στη διάλεξή του επιχείρησε να διερευνήσει κάποιες από τις αιτίες αυτής της ιδιαιτερότητας.
