Του Κώστα Πέτρουλα
Είναι δύσκολο να προδικάσει κάποιος το μέλλον της ΕΛΙΑΣ. Ούτε να προβλέψει το ποσοστό της στις ευρωεκλογές. Η πρόσθεση, δεν είναι η πράξη που μπορεί να της δώσει βάσιμες ελπίδες. Διότι το άθροισμα των ποσοστών των συνιστωσών της είναι δημοσκοπικά χαμηλό.Ο πολλαπλασιασμός είναι η πράξη στην οποία δικαιούται να προσβλέπει. Κι αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να πείσει για τη διαφορά της από τις άλλες δυνάμεις του ευρύτερου χώρου, αλλά και όλου του πολιτικού φάσματος.
Και πως θα γίνει αυτό;
Η μόνη πηγή από την οποία μπορεί να αντληθεί το μίγμα πολιτικής που θα πείσει, είναι η ιδιαίτερη σημασία αυτών των ευρωεκλογών για την τύχη της χώρας, αλλά και η ταυτότητα της παράταξης που προσδοκεί να την οδηγήσει μελλοντικά.
Η συμβολή στην ευρωπαϊκή αλλαγή, είναι η επίκαιρη πλευρά λόγω ευρωεκλογών και έχει ασφαλώς προτεραιότητα. Το γεγονός ότι η ψήφος μας θα συμβάλλει στην εκλογή του επιτρόπου, είναι προφανώς πρώτο θέμα μαζί με ότι συνεπάγεται η διαφορά πολιτικής μεταξύ σοσιαλιστών και συντηρητικών.
Πρόκειται για μια σημαντική εξέλιξη στους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η σημαντικότερη επιλογή στην εξωτερική μας πολιτική.
Αλλά οι πολίτες κρίνουν συνολικά και μάλλον κυρίαρχα από την ταυτότητα των κομμάτων στην εσωτερική μας πραγματικότητα.
Και περισσότερο απ’ όλες τις δυνάμεις, η Ελιά, ως νεοσύστατη, έχει μεγαλύτερη ανάγκη να δώσει εξηγήσεις για την φυσιογνωμία της.
Αν δεν πειστούν οι πολίτες για την ταυτότητα τής Δημοκρατικής Παράταξης, δεν πρόκειται να συμπαραταχθούν ούτε στις ευρωπαϊκές πολιτικές της.
Και σε τελική ανάλυση, χίλιες ορθές πολιτικές να ασκήσει αν εκλεγεί ο Σουλτς, δεν θα μπορέσουν από μόνες τους να εγγυηθούν τη στροφή της Ελλάδας στον ορθολογισμό της αποκατάστασης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οικονομία είναι το κύριο θέμα που καθορίζει την συμπεριφορά του ψηφοφόρου αλλά επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ευνοιοκρατία υπήρξε η αιτία που οδηγηθήκαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Η ευνοιοκρατία υπήρξε το σαράκι που άφησε ανολοκλήρωτη την αστική επανάσταση στην Ελλάδα, όχι τα τελευταία 40 αλλά τα σχεδόν 200, από την ίδρυση της.
Η ευνοιοκρατία είναι αυτή που μας έφτασε και στη σημερινή κρίση, με κορυφαίο διαμεσολαβητή το κομματικό κράτος. Και που θα μας φτάσει σύντομα και στην επόμενη αν δεν την εξαλείψουμε από το ιστορικό μας ταξίδι. Αυτό το έχει εμπεδώσει ο καθείς σ’ αυτή τη χώρα, από τους πλέον μετέχοντες έως τους πλέον αδέκαστους.
Το όνομα της εργολαβίας για την αποκατάσταση και την ευημερία της Ελλάδας, είναι, ΙΣΟΝΟΜΊΑ
Κάτω απ’ αυτόν το τίτλο και μόνο, μπορούν να εκπονηθούν έγκυρα σχέδια, τα οποία οφείλουν να παραδοθούν στην κρίση των πολιτών. Και δεν μιλάμε για φιλολογικά σχέδια αλλά για εξισώσεις και επιχειρήματα.
Η ΔΠ έχει ήδη τονίσει την ανάγκη να ψηφιστεί και να εισπράξει ένα καλό ποσοστό ως αφετηρία για την αυτοοικοδόμησή της και την επίτευξη της ενότητας του ευρύτερου χώρου, αλλά αυτό δεν πρόκειται να της συμβεί επειδή θα επαναλαμβάνει, πόσο το χρειάζεται. Θα έρθει μόνο του όταν οι πολίτες πειστούν από την ουσία της άλλης πολιτικής που επαγγέλλεται. Αυτήν οφείλει να επαναλαμβάνει.
Χωρίς αυτό, όσο καλές προθέσεις κι αν έχουν οι οραματιστές τής ενότητας του χώρου, δεν θα τα καταφέρει να πείσει το πλήθος και ούτε καν να συσπειρώσει τα μέλη της και τις συνιστώσες της.
Και το σημαντικό παράγωγο, επίσης, που λογίζεται ως μοιραία παράπλευρη απώλεια:
Όπου δεν υπάρχει σαφής πολιτική αναφορά, το κενό το καταλαμβάνουν οι δίκες των προθέσεων και των προσώπων. Κι εκεί αρχίζει το χάος και η διάλυση των πάντων. Κι αυτό το χάος, μάλλον δικαίως, δεν το εμπιστεύονται οι ψηφοφόροι διότι μοιάζει καυγάς για το πάπλωμα της εξουσίας και δεν τους αφορά.
Όσο για τα νέα πρόσωπα, τα οποία πρόκειται να επιλεγούν ως υποψήφιοι, έχουν όντως μεγάλη σημασία, με την έννοια ότι μπορούν να σηματοδοτήσουν το νέο που υπόσχεται η Ελιά. Το ίδιο ισχύει και για εκείνα που πρόκειται να αναλάβουν ηγετικούς ρόλους.
Όμως, αν μείνει να δώσει τη μάχη μόνο σ’ αυτόν το στίβο, θα βγει μάλλον χαμένη. Διότι μόνο ένα στίγμα πολιτικής μπορούν να προσφέρουν τα άφθαρτα πρόσωπα. Όχι την ίδια την πολιτική. Και τέτοια άφθαρτα πρόσωπα έχουν οι άλλοι περισσότερα. Έχει γεμίσει ο τόπος με τυχοδιώχτες που το μοναδικό τους επιχείρημα είναι η μη εμπλοκή τους ως τώρα στην εξουσία. Η φτώχεια του επιχειρήματος των «νέων ανθρώπων», όταν δεν συνοδεύεται από νέες και καθαρές πολιτικές εξαγγελίες και πράξεις, δείχνει τον ποικιλόχρωμο «αντιμνημονιακό» αχταρμά από τον οποίο προσδοκούμε να γλιτώσουμε.
Εν κατακλείδι το μείζον θέμα για την Ελιά, είναι αν έχει τέτοια ταυτότητα. Αν την έχει, θα την δούμε. Αν δεν την δούμε, θα μείνουμε σε ότι ξέραμε. Κι αυτό που ξέραμε είναι ότι το ΠΑΣΟΚ που είναι η μεγαλύτερη συνιστώσα της, έχει μεγάλη ευθύνη για το ελληνικό μπάχαλο.
Και όσοι του πιστώνουν την σωτηρία από την χρεοκοπία, δεν έχουν καμιά βεβαιότητα ότι στην μετά τρόικα εποχή δεν θα παλινδρομήσει στο λαϊκίστικο παρελθόν του. Κι όλα αυτά μαζί, δεν πρόκειται να φέρουν ευρωψήφους και κατά συνέπεια θα αδυνατίσουν ή θα απολέσουν το ενωτικό και μεταρρυθμιστικό όραμα.
Αν αντί για εμπεριστατωμένα προγράμματα και θέσεις, δούμε σκέτες αφίσες που θα προτρέπουν σε προστακτική έγκλιση «ψηφίστε PES», τυπωμένες από τους αργαλειούς που έφτιαχναν τις παλιές κουρελούδες, θα ξέρουμε και το δικό της αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, πριν ανοίξουν οι κάλπες.
