Άρθρο της
Φρειδερίκου Σπυριδούλας
Πήγα σ'αυτήν την ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ παράσταση γνωρίζοντας πάνω κάτω τι θα δώ επειδή είχα διαβάσει τα αποσπάσματα των κειμένων, την συρραφή των οποίων και τη σκηνοθεσία έκανε ένα νέος ταλαντούχος σκηνοθέτης, Ο Νίκος Φυτάς, με μια ομάδα παιδιών της σχολής καλών τεχνών. Αυτό που είδα μ' έκανε να ταρακουνηθώ, να προβληματιστώ και να πιστέψω ότι «υπάρχει ελπίς».
ΤΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ. Θα ξεκινήσω με τη φράση του σκηνοθέτη «είναι ζωή στο τώρα όταν όλα όσα κατέχουμε είναι το πριν». Την απομόνωση των ανθρώπων μέσα σ' αυτό το κουτί, το μαύρο κουτί της ψυχής τους, της καθημερινότητας τους μέσα στο ψέμα και τη διαφθορά. Διαπίστωση ότι η επικίνδυνη πλέον καταναλωτική κοινωνία που κολυμπούσανε χαρωπά μέχρι χθες, τώρα έγινε καυτό νερό στη σάρκα τους.
Το φόβο για τη διαφορετικότητα .Το φόβο για κάθε είδους παρέκκλιση από τα ειωθότα. Η Ιωάννα Της Λωρραίνης για το Ν. Φυτά, τον σκηνοθέτη, δεν προσεγγίζεται ως αιχμάλωτη που υποκύπτει, ως θύμα, αλλά ως μια ζωή που αντιστέκεται.
Παρουσιάζουν κομμάτια του Δ. Δημητριάδη, που εμπιστεύτηκε στον σκηνοθέτη ν'ανεβάσει το ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ και θα ακουστούν τα λόγια του « μισώ αυτή τη χώρα, μου έφαγε τα σπλάχνα» και παρακάτω θα δείτε τι σημαίνει σπαραγμός, πόνος και μοναξιά. Οι νέοι αυτοί μέσα από το έργο τους μας βοηθούν να πάψουμε να είμαστε καθημαγμένοι ερασιτέχνες του πραγματικού όπως έγραφε ο δικός μας ποιητής Ν.Καρούζος.
Η μέσα φωνή τους, μέσα από τα βάθη του είναι τους, μας ταράζει. Μας ζητά να συντονιστούμε, να καθαρθούμε, να αυτοκαθαρθούμε.
Το θέατρο της εμπειρίας, ανοίγει αισίως σύντομα τα φτερά του για το εξωτερικό μετά από τα ταξίδια του σε Αθήνα, Ναύπλιο, και Βόλο.
Και μετά τη πρώτη παράσταση της ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ που πήγε καταπληκτικά στο Τριανόν, και πάλι 10 και 11 Απρίλη αυτή η ομάδα θα μας παρουσιάσει την ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ και παράλληλα θα μας διδάξει ότι καμιά θυσία δεν είναι μεγαλύτερη από την αγάπη για κάτι σπουδαίο όπως η τέχνη. Ο σκηνοθέτης δηλώνει με το έργο του ότι το θέατρο είναι η ζωή του και για του λόγου του αληθές θα το δείτε στο Τριανόν. Εγώ σίγουρα θα ξανάπαω.
ΤΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ. Θα ξεκινήσω με τη φράση του σκηνοθέτη «είναι ζωή στο τώρα όταν όλα όσα κατέχουμε είναι το πριν». Την απομόνωση των ανθρώπων μέσα σ' αυτό το κουτί, το μαύρο κουτί της ψυχής τους, της καθημερινότητας τους μέσα στο ψέμα και τη διαφθορά. Διαπίστωση ότι η επικίνδυνη πλέον καταναλωτική κοινωνία που κολυμπούσανε χαρωπά μέχρι χθες, τώρα έγινε καυτό νερό στη σάρκα τους.
Το φόβο για τη διαφορετικότητα .Το φόβο για κάθε είδους παρέκκλιση από τα ειωθότα. Η Ιωάννα Της Λωρραίνης για το Ν. Φυτά, τον σκηνοθέτη, δεν προσεγγίζεται ως αιχμάλωτη που υποκύπτει, ως θύμα, αλλά ως μια ζωή που αντιστέκεται.
Παρουσιάζουν κομμάτια του Δ. Δημητριάδη, που εμπιστεύτηκε στον σκηνοθέτη ν'ανεβάσει το ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ και θα ακουστούν τα λόγια του « μισώ αυτή τη χώρα, μου έφαγε τα σπλάχνα» και παρακάτω θα δείτε τι σημαίνει σπαραγμός, πόνος και μοναξιά. Οι νέοι αυτοί μέσα από το έργο τους μας βοηθούν να πάψουμε να είμαστε καθημαγμένοι ερασιτέχνες του πραγματικού όπως έγραφε ο δικός μας ποιητής Ν.Καρούζος.
Η μέσα φωνή τους, μέσα από τα βάθη του είναι τους, μας ταράζει. Μας ζητά να συντονιστούμε, να καθαρθούμε, να αυτοκαθαρθούμε.
Το θέατρο της εμπειρίας, ανοίγει αισίως σύντομα τα φτερά του για το εξωτερικό μετά από τα ταξίδια του σε Αθήνα, Ναύπλιο, και Βόλο.
Και μετά τη πρώτη παράσταση της ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ που πήγε καταπληκτικά στο Τριανόν, και πάλι 10 και 11 Απρίλη αυτή η ομάδα θα μας παρουσιάσει την ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ και παράλληλα θα μας διδάξει ότι καμιά θυσία δεν είναι μεγαλύτερη από την αγάπη για κάτι σπουδαίο όπως η τέχνη. Ο σκηνοθέτης δηλώνει με το έργο του ότι το θέατρο είναι η ζωή του και για του λόγου του αληθές θα το δείτε στο Τριανόν. Εγώ σίγουρα θα ξανάπαω.
