Του Οδυσσέα Βουδούρη
Η αύξηση των διοδίων αποτελεί ακόμη μια απόδειξη των ολέθριων συνεπειών της κυβερνητικής πολιτικής για την κοινωνία. Και βέβαια παρουσιάζεται σαν μονόδρομος, όπως είχε παρουσιαστεί στη Βουλή το Δεκέμβριο 2013, η τροποποίηση των συμβάσεων μετά το αίτημα των κατασκευαστικών εταιρειών που έχουν αναλάβει 4 μεγάλους οδικούς άξονες στην Ελλάδα.
Η τροποποίηση των συμβάσεων καταλήγει σε επιπρόσθετη κρατική επιχορήγηση στις κατασκευαστικές εταιρείες ύψους (τουλάχιστον) 8,5 δισ. €. Αυτό το ποσό αφορά σε έργα, που ήδη είχαν αναλάβει, ως συμβατική υποχρέωση, να υλοποιήσουν οι κατασκευαστικές εταιρείες. Λόγω της κρίσης όμως, οι εταιρείες αυτές ανησυχούν πως τα κέρδη τους δεν θα είναι τα αναμενόμενα. Έπρεπε λοιπόν να «αποζημιωθούν» για τις συνέπειες της κρίσης, ενώ ο Έλληνας φορολογούμενος έπρεπε να επιβαρυνθεί… την μείωση των κερδών τους και ένα δημόσιο έργο να γίνει τελικά απρόσιτο για την κοινωνία!
Σύμφωνα με την Έκθεση του Λογιστηρίου του Κράτους, που συνόδευε το Σχέδιο Νόμου «η εφάπαξ επιπρόσθετη δημόσια δαπάνη για τις τροποποιήσεις ανέρχεται τουλάχιστον σε 1,044 δισ. € και ενδέχεται να εκτιναχθεί στα 1,144 δισ. €». Επιπλέον, η απώλεια εσόδων για το Δημόσιο ανέρχεται τουλάχιστον στα 7,5 δισ. αλλά πιθανώς να υπάρξει και πρόσθετη απώλεια ύψους 3,7 δισ. Συνεπώς, η επιβάρυνση για το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι σε καμία περίπτωση μικρότερο από 8,544 δισ. €, αλλά πιθανότατα να ανέλθει τελικά σε 12,390 δισ. Στο ποσό αυτό δεν έχουν συμπεριληφθεί, σύμφωνα με την ίδια Έκθεση, «Ενδεχόμενη δαπάνη από την καταβολή τόκων επί των καθυστερούμενων ποσών των δόσεων της Πρόσθετης Χρηματοδοτικής Συμβολής του Δημοσίου», καθώς και «Ενδεχόμενη πρόσθετη δαπάνη από την χρηματοδότηση κατασκευής των τμημάτων των αυτοκινητοδρόμων Ελευσίνα-Κόρινθος-Πάτρα-Πύργος-Τσακώνα και Κεντρικής Ελλάδας». Οι δαπάνες αυτές δεν δύναται να εκτιμηθούν επί του παρόντος αλλά, σύμφωνα πάντα με την Έκθεση, «θα αντιμετωπίζονται από πιστώσεις του κρατικού προϋπολογισμού»! Με απλά λόγια και σύμφωνα με ρεαλιστικές εκτιμήσεις, το τελικό κόστος για το Δημόσιο μπορεί να φτάσει και 15 δισ. € ! Δηλαδή 15 δισ. € επιβάρυνση του Δημοσίου για έργα τα οποία οι εταιρείες έχουν συμβατική υποχρέωση να εκπληρώσουν!
Υπό το φως αυτό, τίθεται ένα εξαιρετικά κρίσιμο ερώτημα: με ποια αναπτυξιακά και κοινωνικά κριτήρια η Κυβέρνηση επιλέγει να παίξει ρόλο «ασφαλιστικού φορέα», και μάλιστα ως εθελοντική και δωρεάν προσφορά, για την εγγύηση των κερδών 5 ή 6 κολοσσών κατασκευαστικών εταιρειών, διαθέτοντας από 8,5 ως και 15 δισ. €, όταν η διάθεση έστω και ενός μικρού ποσοστού αυτού του πακτωλού θα μπορούσε να σώσει δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχείρησης, να τροφοδοτήσει την κοινωνική οικονομία ή να ανακουφίσει χιλιάδες συμπολίτες μας που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας;
Η κρατική επιχορήγηση στις κατασκευαστικές εταιρείες, στην πραγματικότητα κυριολεκτικά δωρεά, αγγίζει το ύψος του 3η Μνημονίου. Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση προωθώντας το «success story” πανηγυρίζει ότι δεν παίρνονται και δεν θα παρθούν νέα μέτρα.
* Υποψήφιος Περιφερειάρχης Πελοποννήσου, Ανεξάρτητος Βουλευτής Β’ Αθήνας & Μέλος του Συντονιστικού «Κοινωνία Πρώτα»
Η τροποποίηση των συμβάσεων καταλήγει σε επιπρόσθετη κρατική επιχορήγηση στις κατασκευαστικές εταιρείες ύψους (τουλάχιστον) 8,5 δισ. €. Αυτό το ποσό αφορά σε έργα, που ήδη είχαν αναλάβει, ως συμβατική υποχρέωση, να υλοποιήσουν οι κατασκευαστικές εταιρείες. Λόγω της κρίσης όμως, οι εταιρείες αυτές ανησυχούν πως τα κέρδη τους δεν θα είναι τα αναμενόμενα. Έπρεπε λοιπόν να «αποζημιωθούν» για τις συνέπειες της κρίσης, ενώ ο Έλληνας φορολογούμενος έπρεπε να επιβαρυνθεί… την μείωση των κερδών τους και ένα δημόσιο έργο να γίνει τελικά απρόσιτο για την κοινωνία!
Σύμφωνα με την Έκθεση του Λογιστηρίου του Κράτους, που συνόδευε το Σχέδιο Νόμου «η εφάπαξ επιπρόσθετη δημόσια δαπάνη για τις τροποποιήσεις ανέρχεται τουλάχιστον σε 1,044 δισ. € και ενδέχεται να εκτιναχθεί στα 1,144 δισ. €». Επιπλέον, η απώλεια εσόδων για το Δημόσιο ανέρχεται τουλάχιστον στα 7,5 δισ. αλλά πιθανώς να υπάρξει και πρόσθετη απώλεια ύψους 3,7 δισ. Συνεπώς, η επιβάρυνση για το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι σε καμία περίπτωση μικρότερο από 8,544 δισ. €, αλλά πιθανότατα να ανέλθει τελικά σε 12,390 δισ. Στο ποσό αυτό δεν έχουν συμπεριληφθεί, σύμφωνα με την ίδια Έκθεση, «Ενδεχόμενη δαπάνη από την καταβολή τόκων επί των καθυστερούμενων ποσών των δόσεων της Πρόσθετης Χρηματοδοτικής Συμβολής του Δημοσίου», καθώς και «Ενδεχόμενη πρόσθετη δαπάνη από την χρηματοδότηση κατασκευής των τμημάτων των αυτοκινητοδρόμων Ελευσίνα-Κόρινθος-Πάτρα-Πύργος-Τσακώνα και Κεντρικής Ελλάδας». Οι δαπάνες αυτές δεν δύναται να εκτιμηθούν επί του παρόντος αλλά, σύμφωνα πάντα με την Έκθεση, «θα αντιμετωπίζονται από πιστώσεις του κρατικού προϋπολογισμού»! Με απλά λόγια και σύμφωνα με ρεαλιστικές εκτιμήσεις, το τελικό κόστος για το Δημόσιο μπορεί να φτάσει και 15 δισ. € ! Δηλαδή 15 δισ. € επιβάρυνση του Δημοσίου για έργα τα οποία οι εταιρείες έχουν συμβατική υποχρέωση να εκπληρώσουν!
Υπό το φως αυτό, τίθεται ένα εξαιρετικά κρίσιμο ερώτημα: με ποια αναπτυξιακά και κοινωνικά κριτήρια η Κυβέρνηση επιλέγει να παίξει ρόλο «ασφαλιστικού φορέα», και μάλιστα ως εθελοντική και δωρεάν προσφορά, για την εγγύηση των κερδών 5 ή 6 κολοσσών κατασκευαστικών εταιρειών, διαθέτοντας από 8,5 ως και 15 δισ. €, όταν η διάθεση έστω και ενός μικρού ποσοστού αυτού του πακτωλού θα μπορούσε να σώσει δεκάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχείρησης, να τροφοδοτήσει την κοινωνική οικονομία ή να ανακουφίσει χιλιάδες συμπολίτες μας που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας;
Η κρατική επιχορήγηση στις κατασκευαστικές εταιρείες, στην πραγματικότητα κυριολεκτικά δωρεά, αγγίζει το ύψος του 3η Μνημονίου. Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση προωθώντας το «success story” πανηγυρίζει ότι δεν παίρνονται και δεν θα παρθούν νέα μέτρα.
* Υποψήφιος Περιφερειάρχης Πελοποννήσου, Ανεξάρτητος Βουλευτής Β’ Αθήνας & Μέλος του Συντονιστικού «Κοινωνία Πρώτα»
