η Ευρώπη που έχουμε:
Εκτιμώντας τις αντιφατικές πολιτικές μέσα στην Ε.Ε. διαπιστώνω μια Ευρώπη σε αποπροσανατολισμό, που πλέον έχει δώσει έμφαση στο οικονομικό στοιχείο, παραβλέποντας κοινωνία και περιβάλλον. Σήμερα η Ευρώπη στηρίζεται στην εκμετάλλευση, ενώ η θέση του ατόμου έχει υποβιβαστεί σε στατιστικές και δείκτες κι αυτό πρέπει να αλλάξει. Το δημοκρατικό έλλειμμα της Ευρώπης συνδέεται άμεσα με την ύφεση και είναι η άλλη όψη της σύνθλιψης των εργασιακών και ατομικών δικαιωμάτων, και της επίθεσης στο περιβάλλον που βιώνουμε σήμερα και στην Ελλάδα. Θεωρώ πως η έκλειψη της Ευρώπης δεν ξεκίνησε με την τωρινή κρίση, αλλά με την συνθήκη του Μάαστριχτ. Η σημερινή πολιτική της Κομισιόν και των κυβερνήσεων, ροκανίζει τα ίδια τα θεμέλια της Ευρώπης, αποξενώνοντας τους πολίτες της και στρέφοντας τις μισές ευρωπαϊκές κοινωνίες εναντίον των άλλων μισών.
η Ευρώπη που θέλουμε:
η Ευρώπη που θέλουμε, είναι αυτή που δεν θα επενδύει σε μονοπωλιακές πρακτικές. Μια Ευρώπη με προτεραιότητα στην ενίσχυση του ρόλου του Ευρωκοινοβουλίου, με την συμμετοχική δημοκρατία να επανεξετάζεται και εμάς τους πολίτες να πρέπει να αλλάξουμε αυτά τα δεδομένα. Οι λύσεις πρέπει να στηριχτούν στη κοινωνική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Σήμερα, χρειάζεται τομή στη σκέψη των Ευρωπαίων πολιτών, ώστε να υπάρξει μια πραγματική Ευρώπη. Ακριβώς επειδή μας ενδιαφέρει η Ευρώπη, γι' αυτό πρέπει να την αλλάξουμε, να προωθήσουμε την κοινωνική και οικονομική ενοποίηση, να ενισχύσουμε την οικολογική και κοινωνική βιωσιμότητα και να ενδυναμώσουμε την συμμετοχική δημοκρατία. η Ευρώπη αλλάζει με πολιτικές θέσεις και πράξεις. Επίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τον ρόλο ρυθμιστή των πολυεθνικών, χρειάζονται υπερεθνικοί θεσμοί ώστε να καταπολεμηθούν. Ο δρόμος για μια Ευρώπη που θέλουν οι λαοί, είναι μακρύς και δύσκολος. Η κρίση στην Ευρώπη έχει πολλές διαστάσεις. Μια από αυτές είναι ότι αμφισβητηθήκαν οι δημοκρατικές μας κατακτήσεις. Οι πολίτες αισθάνονται όλο και πιο ανίσχυροι και χάνουν την εμπιστοσύνη τους στην πολιτική και τις τεχνοκρατικές κυβερνήσεις καθώς μη εκλεγμένα όργανα, όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κερδίζουν δύναμη. Εξαιτίας αυτού, η διακριτική δημοκρατία της Ευρώπης αντιμετωπίζει μια τεράστια πρόκληση το Μάιο του 2014 όταν θα εκλεγεί το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Εάν η συμμετοχή σε αυτές τις εκλογές πέσει κάτω από το 43% των ψηφοφόρων όπως έγινε το 2009, η αξιοπιστία του Κοινοβουλίου θα μειωθεί ακόμη περισσότερο. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης και μειωμένης εμπιστοσύνης στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, οι πράσινοι θέλουν να αναδείξουν ότι η ευρωπαϊκή πολιτική μπορεί να είναι διαφορετική: συμμετοχική, διαδραστική, δημοκρατική. Είναι έντονη η πεποίθηση, ότι η Ευρώπη δεν έχει άλλο δρόμο από την αλλαγή και την ανατροπή των τωρινών πολιτικών, που την οδηγούν σε αδιέξοδα.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι ως μέλος της ευρύτερης ευρωπαϊκής οικογένειας δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα Ευρωπαϊκά Πράσινα κόμματα που παίζουν καθοριστικό ρόλο στις χώρες τους. Οι Οικολόγοι Πράσινοι εξ αρχής τοποθετήθηκαν ενάντια στο μνημόνιο κι εκεί προσανατολίζουν τις δράσεις τους. Επίσης, πρέπει να αναφερθούμε στο έργο της ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την πρόσφατη επιτυχία τους για την λογοδοσία της τρόικας σχετικά με τις συνέπειες των πολιτικών της στην οικονομία και την κοινωνία. Οι Ευρωπαίοι Πράσινοι αντλούν από τη ζωτικότητα των κινημάτων για να βρουν την ενέργεια που χρειάζεται για να καταπολεμήσουν την αναβίωση της σκοτεινής πλευράς της Ευρώπης.
Οι Πράσινοι ασκούν κριτική για το τρόπο που η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι δομές της διαχειρίζονται το ελληνικό χρέος και τονίζουν την ανάγκη ενός πολυετούς προγράμματος μεταρρυθμιστικού χαρακτήρα για την ουσιαστική και πράσινη μεταστροφή της οικονομικής δομής της χώρας. Στην αγροτική πολιτική, στις μάχες ενάντια στην εισβολή των αμερικάνικων τροφίμων, στις μάχες ενάντια στις πολιτικές της Μέρκελ, η παρουσία των πράσινων ήταν καθοριστική. Οι Πράσινοι είναι σαφείς για το τι εναλλακτικές οικολογικές λύσεις υπάρχουν για την Ευρώπη: μια δίκαιη και πράσινη διέξοδο από την κρίση, βάζοντας την ανεργία των νέων στην κορυφή της ημερήσιας διάταξης, πιο φιλόδοξους στόχους για το κλίμα, και περισσότερη δημοκρατία.
Για μια Ευρώπη που μπορεί να γυρίσει την πλάτη της στις κοινωνικές και οικολογικές οικονομικές κρίσεις, πιέζοντας για μια Νέα Πράσινη Συμφωνία με κατάλληλο προϋπολογισμό.
Προκλήσεις αυτού του αιώνα είναι παγκόσμιες, είτε στον τομέα της κλιματικής αλλαγής είτε της πυρηνικής ενέργειας, της ανάπτυξης ή της διαχείρισης των δημόσιων αγαθών, τη φτώχεια την υγεία και την εκπαίδευση, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα της φύσης.
Η Ευρώπη μπορεί και πρέπει να γίνει κοινός χώρος βιώσιμης ευημερίας για όλους. Η απάντηση στα ευρωπαϊκά αδιέξοδα, θα είναι πράσινη.
Δήμητρας Λυμπεροπούλου
Υποψήφια περιφερειάρχης Πελοποννήσου
Με την «Οικολογική Πελοπόννησο»
μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας των Οικολόγων Πρασίνων.
