Του Γιάννη Ρεκούμη
Το Τολό διαθέτει μεγάλη παράδοση στην ξυλοναυπηγική, ως κομμάτι μιάς περιοχής που φημίζονταν για τα ναυπηγεία της. Απ’ τον 18ο αιώνα ήταν ξακουστά τα ναυπηγεία στον Πόρο, στο Κρανίδι, στην Ύδρα και στις Σπέτσες. Μια τέχνη που κρατάει εξ’ αρχαιοτάτων χρόνων. Μια τέχνη που σβήνει και οι τελευταίοι ξυλοναυπηγοί επιβιώνουν χάρη στο πείσμα και στο μεράκι κάποιων να συντηρούν τα σκάφη τους. Δεν θα έπρεπε ο Δήμος να εκμεταλλευτεί αυτήν την παράδοση και τη γνώση ίσως των τελευταίων ξυλοναυπηγών του Τολού;
Πόσο εκτός πραγματικότητας φαντάζει η δημιουργία ενός μουσείου ξυλοναυπηγικής και αλιείας στο Τολό; Πόσο δύσκολο είναι να δημιουργηθεί ένας χώρος με εκθέματα υπό κλίμακα, μοντέλα ξύλινων παραδοσιακών ελληνικών σκαφών; Το τρεχαντήρι που κυρίως κατασκευάζονταν στο Τολό, το γατζάο, ο Μπότης, η γαϊτα, το τσερνίκι, να βρουν τη θέση τους εκεί, αλλά και παραδοσιακά εργαλεία ξυλοναυπηγικής και αλιείας.
Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο. Σήμερα δεν είναι λίγοι αυτοί που προσπαθούν να επιβιώσουν με λιγοστά χρήματα και τέτοια έργα φαντάζουν μια προκλητική πολυτέλεια. Αλλά απ’ την άλλη βλέπουμε γύρω μας έναν οργασμό έργων και αναρωτιόμαστε μήπως τελικά λεφτά υπάρχουν; Ίσως και να υπάρχουν, αρκεί να ξέρει κανείς να τα αναζητήσει.
Μας έχουν μάθει να ζητάμε, να διεκδικούμε τα αυτονόητα. Σκουπίδια, καθαριότητα, σχολεία, πόσιμο νερό, αποχέτευση, άρδευση, ανακύκλωση, ποδηλατόδρομοι, πεζοδρόμια, αθλητισμός. Αυτά θα έπρεπε να υπάρχουν στο σχεδιασμό κάθε Δήμου και να μην χρειάζεται οι πολίτες να αγωνίζονται γι αυτά. Ο πολιτισμός όμως είναι κάτι που έχει αφεθεί στα χέρια των εθελοντών και κανένα μεγάλο έργο πολιτισμού δεν έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα του Δήμου μας.
Οι νέοι του Τολού είναι πραγματικά αξιοζήλευτοι. Δείχνουν ότι έχουν τη διάθεση να διεκδικήσουν απ’ το Δήμο την επίλυση των προβλημάτων τους. Κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή των Αρχών. Παρέλασαν ο Αντιπερειφερειάρχης, ο Δήμαρχος, υποψήφιοι Δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι. Ίσως είναι η ευκαιρία του Τολού να διεκδικήσει κάτι παραπάνω.
Καλώς ή κακώς όταν πλησιάζουν οι εκλογές καθόμαστε και συζητάμε και προτείνουμε για έργα που θα έπρεπε ως ενεργοί πολίτες να τα έχουμε στην καθημερινή μας ατζέντα. Έτσι έχουμε μάθει από μικροί, κάποιοι να διεκδικούν και κάποιοι άλλοι να υπόσχονται ότι θα πραγματοποιήσουν λίγο πριν τις εκλογές.
Δεν ξέρω αν είναι η κατασκευή του Μουσείου αυτό το κάτι παραπάνω που θέλει η τοπική κοινωνία του Τολού. Το σίγουρο είναι ότι πρέπει να μάθουμε να ζητάμε το κάτι παραπάνω απ’τα αυτονόητα, πρέπει να έχουμε απαιτήσεις απ’αυτούς που ζητάνε την ψήφο μας. Τα έργα υποδομών είναι έργα αυτονόητα που θα έπρεπε να υπάρχουν στο σχεδιασμό έργων κάθε δημοτικής παράταξης. Δεν θα έπρεπε να μπαίνουν σημαία στον προεκλογικό αγώνα. Χρειάζεται όραμα και ιδέες που πρώτα απ’ όλα πρέπει να εμπνεύσουν τους νέους για να διεκδικήσουν την υλοποίησή τους.
