 |
| φωτογραφία αρχείου |
email αναγνώστριας
Όσες φορές χρειάστηκα το νοσοκομείο Ναυπλίου (αλλά και του Άργους) για ιατρική περίθαλψη δικού μου ανθρώπου, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό ήταν κάτι παραπάνω από πολύτιμοι. Σέβομαι και τιμώ αυτούς τους ανθρώπους γιατί εκτός από το σώμα και το μυαλό τους δίνουν και την ψυχή και την καρδιά, αφού συμμερίζονται την εύθραυστη ψυχολογία των ασθενών και των συνοδών τους.
Δυστυχώς, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους ανθρώπους που απαντούν στην τηλεφωνική γραμμή 166.
Τον τελευταίο χρόνο, βρέθηκα δύο φορές στη δυσάρεστη θέση να καλέσω το 166 για δύο μέλη της οικογένειάς μου. Την πρώτη φορά αντιμετώπισα την αδιαφορία του κυρίου που απάντησε στο τηλεφώνημά μου αλλά δεν ασχολήθηκα περαιτέρω. (Προτίμησα να διακομίσω τον ασθενή στο νοσοκομείο Ναυπλίου με ιδιωτικό Ι.Χ.). Τη δεύτερη φορά το περιστατικό ήταν πιο σοβαρό και η παρουσία ασθενοφόρου ήταν απαραίτητη. Κάλεσα το 166 και απάντησε ένας κύριος. Η ίδια αδιαφορία ξανά, η ίδια βραδύτητα στο λόγο, η ίδια αγένεια, με αποκορύφωμα την εξής στιχομυθία:
- «Πρέπει να έρθετε τώρα όμως! Γρήγορα! Πεθαίνει!»
- «Μη μας κάνετε υποδείξεις, δε θα μας πείτε εσείς πότε θα έρθουμε, ξέρουμε εμείς πότε θα
έρθουμε!»
Δεν επιτρέπεται να έχουμε τέτοια αντιμετώπιση. Όταν κάποιος από εμάς φτάνει στο σημείο να καλέσει το 166, βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλης αγωνίας, άγχους, ανασφάλειας, φόβου, απόγνωσης. Χρειάζεται κάποιον ο οποίος χωρίς χρονοτριβές θα ρωτήσει όλα τα απαραίτητα στοιχεία και θα μεταδώσει ασφάλεια και σιγουριά.
Και το ερώτημα είναι: Ποιος φταίει; Η ακατάλληλη για τη θέση προσωπικότητα του συγκεκριμένου υπαλλήλου; Η ελλιπής εκπαίδευση του προσωπικού;
Παρακαλώ θερμά τον αρμόδιο να εξετάσει αυτό το ευαίσθητο ζήτημα. Είναι θέμα πολιτισμού και ανθρωπιάς.
Δυστυχώς, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους ανθρώπους που απαντούν στην τηλεφωνική γραμμή 166.
Τον τελευταίο χρόνο, βρέθηκα δύο φορές στη δυσάρεστη θέση να καλέσω το 166 για δύο μέλη της οικογένειάς μου. Την πρώτη φορά αντιμετώπισα την αδιαφορία του κυρίου που απάντησε στο τηλεφώνημά μου αλλά δεν ασχολήθηκα περαιτέρω. (Προτίμησα να διακομίσω τον ασθενή στο νοσοκομείο Ναυπλίου με ιδιωτικό Ι.Χ.). Τη δεύτερη φορά το περιστατικό ήταν πιο σοβαρό και η παρουσία ασθενοφόρου ήταν απαραίτητη. Κάλεσα το 166 και απάντησε ένας κύριος. Η ίδια αδιαφορία ξανά, η ίδια βραδύτητα στο λόγο, η ίδια αγένεια, με αποκορύφωμα την εξής στιχομυθία:
- «Πρέπει να έρθετε τώρα όμως! Γρήγορα! Πεθαίνει!»
- «Μη μας κάνετε υποδείξεις, δε θα μας πείτε εσείς πότε θα έρθουμε, ξέρουμε εμείς πότε θα
έρθουμε!»
Δεν επιτρέπεται να έχουμε τέτοια αντιμετώπιση. Όταν κάποιος από εμάς φτάνει στο σημείο να καλέσει το 166, βρίσκεται σε κατάσταση μεγάλης αγωνίας, άγχους, ανασφάλειας, φόβου, απόγνωσης. Χρειάζεται κάποιον ο οποίος χωρίς χρονοτριβές θα ρωτήσει όλα τα απαραίτητα στοιχεία και θα μεταδώσει ασφάλεια και σιγουριά.
Και το ερώτημα είναι: Ποιος φταίει; Η ακατάλληλη για τη θέση προσωπικότητα του συγκεκριμένου υπαλλήλου; Η ελλιπής εκπαίδευση του προσωπικού;
Παρακαλώ θερμά τον αρμόδιο να εξετάσει αυτό το ευαίσθητο ζήτημα. Είναι θέμα πολιτισμού και ανθρωπιάς.
*τα στοιχεία της καταγγέλουσας δεν τα δημοσιοποιούμε καθώς η ίδια δεν το επιθυμεί, ειναι όμως στην διάθεση μας.
