Του Νίκου Ζέρβα
Πολιτικού Επιστήμονα Πανεπιστημίου Αθηνών.
Πολιτικού Επιστήμονα Πανεπιστημίου Αθηνών.
Νικητής της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης δεν ήταν άλλος από την ίδια την τοπική αυτοδιοίκηση. Οι πολίτες -η πλειονότητά τους τουλάχιστον- επιδοκίμασαν με την ψήφο τους την αποτελεσματικότητα, την εργατικότητα, τη διαφάνεια στη δράση και την αξιοκρατία στις επιλογές πλείστων υπερκομματικών αυτοδιοικητικών αρχών. Τα παραδείγματα των δήμων Άργους και Μυκηναίων, Παλαιού Φαλήρου, Περιστερίου, Στυλίδας κ.α., όπως και των περιφερειών Πελοποννήσου, Στερεάς Ελλάδος και Θεσσαλίας είναι ενδεικτικά. Από την άλλη, αποδοκίμασαν τόσο συνδυασμούς, που στην προηγούμενη θητεία τους διακρίθηκαν από τη στασιμότητα, την αδιαφάνεια και τη δολιότητα, κυρίως όμως παλαιοκομματικές πρακτικές, που θέλουν τα κόμματα εξουσίας, μέσω των ανειδίκευτων πολιτικών τους εντεταλμένων, να καπηλεύονται τον ζωτικό θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης, έχοντάς τον οδηγήσει σε πλήρη απαξίωση.
Πλην Αττικής και δήμου Αθηναίων, όπου τα δύο (2) τελευταία έτη εντοπίζεται η εκλογική του βάση, οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ καταποντίστηκαν. Η δε Νέα Δημοκρατία, αντί να συμμεριστεί το κλίμα συναίνεσης και συνεννόησης, που απορρέει από μια Κυβέρνηση συνεργασίας -με κύριο μάλιστα κυβερνητικό εταίρο την ίδια-, με τις εγκάθετες επιλογές της σε Αθήνα, Αττική, Κεντρική Μακεδονία και Θεσσαλονίκη ρίχνει στον Καιάδα την προσπάθεια -και την κοινωνική απαίτηση- μετεξέλιξής της σ’ ένα νέο, ανοικτό προς την κοινωνία και δεκτικό ως προς την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού κόμμα.
Ωστόσο, εκείνο που περίσσεψε καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο, και κυρίως στο μεσοδιάστημα μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης εκλογικής Κυριακής, ήταν η εκατέρωθεν -μεταξύ των δύο (2) κυρίαρχων πολιτικών παραγόντων- υποκρισία. Εξηγούμεθα.
Υποκρισία Νο 1 : Το ’’χάδι’’ προς τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Προεκλογικά, κατά κύριο λόγο, σ’ αυτό το ειδεχθές παιχνίδι επιδόθηκε ο υποψήφιος εκ μέρους της Νέας Δημοκρατίας δήμαρχος Αθηναίων. Παραγνωρίζοντας το γεγονός, ότι η θρησκευτική ελευθερία -και επ’ ουδενί η κατήχηση- αποτελεί ένα συνταγματικώς θεμελιωμένο ατομικό δικαίωμα, ο εν λόγω υπουργός διερρήγνυε τα ιμάτιά του για το θέμα του τζαμιού στην Αθήνα, αποσκοπώντας μοναχά στην προσέλκυση ενός συντηρητικού-ακροδεξιού ακροατηρίου. Πολύ πιο δόλια και εξοργιστική δε ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ και των υποψηφίων του προσωπικά σε Αθήνα και Αττική. Σαν άλλους μύωπες οι ’’αντιμνημονιακοί’’ πολιτευτές επέρριπταν τις ευθύνες για την αύξηση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής στην κρίση και τα Μνημόνια. Καμία κουβέντα, καμία αυτοκριτική για την παράνομη μετανάστευση, την εγκληματικότητα και την τρομοκράτηση του κόσμου στο κέντρο της Αθήνας, και στις πέριξ αυτής περιοχές, που υποθάλπουν διαχρονικά με τη στάση τους, τις πράξεις και τις ενέργειές τους -όπως λ.χ. οι καταλήψεις κτιρίων-. Δεν δίστασαν μάλιστα, προβεβλημένα στελέχη τους, σε μια ανηλεή ψηφοθηρία, να απευθύνουν ανοικτό κάλεσμα προς τους τάχα «παραπλανημένους ψηφοφόρους», ξεχνώντας πως κατά το παρελθόν καταδίκαζαν αντίστοιχες κινήσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Ποιός να ξεχάσει άραγε την κατακραυγή προς το πρόσωπο του Βύρωνα Πολύδωρα, και την κεντροδεξιά παράταξη ευρύτερα, εξαιτίας των δηλώσεων του πρώτου το καλοκαίρι του 2013, ότι δηλαδή δεν χάριζε τους 500.000 ’’απογοητευμένους’’ ψηφοφόρους στο φασιστικό κόμμα; Ή πολύ πιο πρόσφατα την ’’υπόθεση Μπαλτάκου’’, όπου αντί να διερευνήσει και να κατηγορήσει, αν κατέληγε σε αντίστοιχα συμπεράσματα, το ενδεχόμενο επιρροής της δικαστικής εξουσίας από την εκτελεστική, εξέπεμπε μένεα κατά της Κυβερνήσεως -ελέω και ελλείψεως σοβαρών πολιτικών θέσεων- για υπόγειες διασυνδέσεις με τη φασιστική οργάνωση;
Υποκρισία Νο 2 : Περί της πολιτικής χροιάς που έπρεπε και πρέπει να λαμβάνουν οι αυτοδιοικητικές, όπως και οι ευρωπαϊκές, εκλογές. Στην επικαιρότητα την τελευταία βδομάδα κυριαρχεί μία και μόνο λέξη. Η λέξη δίλημμα. Πολλά τα διλήμματα. Δίλημμα ’’πασοκικό’’ για την παραμονή, ή όχι, του δεύτερου τη τάξει εταίρου στη συγκυβέρνηση, αναλόγως του ποσοστού που θα καταγράψει η ’’Ελιά’’ στις ευρωεκλογές. Δίλημμα κυβερνητικό, εν μέρει ορθό, αν αναλογιστεί κανείς τις ανεύθυνες κραυγές της αντιπολίτευσης, σχετικό με τη συνέχιση, ή μη, της ευρωπαϊκής πορείας και προοπτικής της Ελλάδος. Δίλημμα, τέλος, ’’δημοψηφισματικό’’, σχετικού με το ’’σκίσιμο’’, ή όχι, των Μνημονίων, του τύπου «στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν!». Το τελευταίο μάλιστα, έχει στηριχθεί πάνω στο ψευδοδίλλημα των τελευταίων ετών περί Μνημονίου και Αντιμνημονίου. Πάνω σ’ αυτό, δυστυχώς για τον ίδιο, έχει στηρίξει την κάθοδό του στις δημοτικές εκλογές και ο υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ για το δήμο Αθηναίων.
Καλεί τους ανέργους, τους ανθρώπους, στων οποίων τα καταστήματα μπήκε λουκέτο, να τον στηρίξουν. Την ίδια ώρα κατακρίνει τον πλέον αποτελεσματικό, εργατικό και μετριόφρων νυν δήμαρχο της πρωτεύουσας, για τις πολιτικές και τι πρακτικές του, και δη για την προώθηση και εν τέλει θέσπιση του νόμου για τον περιορισμό των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας. Η υποκρισία στο έπακρόν της. Και αυτό γιατί ξεχνά, πως για τα λουκέτα δεν ευθύνονται μοναχά η κρίση και τα Μνημόνια, αλλά και οι πορείες και οι καθημερινές συγκεντρώσεις του παρελθόντος, όπου 50-100 άτομα κατά μέσο όρο, διαμαρτυρόμενοι συνδικαλιστές, καταχρώμενοι τη συνταγματική ελευθερία του συνέρχεσθαι -που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να προσβάλλει ατομικά δικαιώματα της υπόλοιπης κοινωνίας-, και ενταγμένοι ή υποστηριζόμενοι από τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, παρέλυαν το κέντρο και κατά συνέπεια τους εμπορικούς δρόμους της πόλης. Παράλληλα, αποποιείται των ευθυνών του για το λαθρεμπόριο, την ίδια στιγμή που η κομματική του νεολαία, στην οποία κατά πάσα πιθανότητα άνηκε μέχρι πρόσφατα, λόγω του νεαρού της ηλικίας του, στο βωμό του πανεπιστημιακού ’’ασύλου’’, άνοιγε και συνεχίζει να ανοίγει διάπλατα τις θύρες των ιδρυμάτων, ώστε να πουλούν αλλοδαποί την πραμάτεια τους, υποθάλποντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την παράνομη εμπορία λαθραίων αντικειμένων και απομιμήσεων.
Υποκρισία Νο 3 : Σχετική με την «πρώτη φορά» του Ποταμιού. Πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτήν διαδραμάτισε το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, κυρίως δε εκείνων που αισθάνονται τη συνειδητή μεταπήδηση των ψηφοφόρων τους προς το νεοπαγή κομματικό σχηματισμό. Από τη Νέα δημοκρατία, ευτυχώς, οι επικρίσεις περιορίστηκαν σε μια και μόνο κοινοβουλευτική ’’καρακάξα’’, που προέβη στην κατακραυγή της διαφήμισης, προκειμένου να δικαιολογήσει τον ’’τίτλο’’ της ως πρόεδρος της Επιτροπής Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων της Βουλής. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ προέβησαν σε αντίστοιχες καταδικαστικές ανακοινώσεις, ώστε να περισώσουν, ό,τι μπορέσουν τουλάχιστον, από το επερχόμενο εκλογικό αποτέλεσμα, η δε ’’ριζοσπαστική Αριστερά της Προόδου’’ υιοθέτησε τις θέσεις του άκρως συντηρητικού ρεπουμπλικανικού κόμματος της Αμερικής. Όλοι τους όμως, αντί να εστιάσουν στο γεγονός, πως το εν λόγω, ομολογουμένως πανέξυπνο και χιουμοριστικό, προεκλογικό σποτ αποσκοπεί στην αντιμετώπιση της, πολυφορεμένης από όλο το πολιτικό φάσμα, αποχής των νέων, όπως και άλλων κοινωνικών ομάδων, από τη ’’Γιορτή της Δημοκρατίας’’, την οποία οι ίδιοι έχουν προκαλέσει με την κενολογία και τη στείρα αντιπαράθεση, κάνουν λόγο για ακραία σεξιστικά μηνύματα. Αντί να αντιπαρατεθούν σε επίπεδο πολιτικών θέσεων και πολιτισμού στο Ποτάμι, και ό,τι αυτό πρεσβεύει για τη μελλοντική πορεία της χώρας, επέλεξαν την ανάλαφρη κριτική, τη στρατευμένη αντιπολιτευτική σάτιρα και τον κιτρινισμό της πολιτικής ζωής. Αντί, τέλος, να αναγνωρίσουν τη σημαντικότητα του Ποταμιού, αφ’ ενός ως ανάχωμα της διαρροής των ’’δυσαρεστημένων’’ ψηφοφόρων τους προς τη Χρυσή Αυγή, αφ’ ετέρου ως ενός ικανού, αξιοπρεπούς και αξιόπιστου υποψήφιου κυβερνητικού εταίρου, στα πλαίσια προγραμματισμένων θέσεων και αξόνων πολιτικής, που θα εξασφαλίζει για τη χώρα την πολυπόθητη κυβερνητική σταθερότητα, συνεχίζουν τον κηρυγμένο, εκ της γενέσεώς του, πόλεμο εναντίον του.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι ,δυστυχώς, η υποκρισία υπερχειλίζει στην πολιτική μας ζωή. Ενώ η πλειονότητα των πολιτών διεκδικεί, μέσω της ψήφου του –όπως αποτυπώθηκε και στις πρόσφατες εκλογές- μια αλλαγή του παλαιοκομματικού πολιτικού σκηνικού, οι ηγεσίες και τα επιτελεία των παραδοσιακών κομμάτων κωφεύουν. Για πόσο ακόμα θα απορρίπτεται αυτή η ανάγκη, εκπορευόμενη από μία ολόκληρη κοινωνία, για ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ, μένει να αποδειχθεί στο άμεσο μέλλον…
Νίκος Σπ. Ζέρβας,
Πολιτικός Επιστήμονας Πανεπιστημίου Αθηνών.
