Η επίθεση από το κεφάλαιο, την κυβέρνηση και την Ε.Ε. θα ενταθεί όσο δεν αντιδρούμε οργανωμένα και μαζικά. Όσο δεν βάζουμε στην άκρη τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό και το μηχανισμό του, που εγκλωβίζει το συνδικαλιστικό κίνημα στην υποταγή της ταξικής συνεργασίας και τους σχεδιασμούς της Ε.Ε. και των κυβερνήσεων. Που μετατρέπει τα Σωματεία σε μηχανισμό συνδιαλλαγής με την εργοδοσία και τους κρατικούς μηχανισμούς και τα εμπλέκει στην εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων.
Όλες οι παρατάξεις που συγκροτούσαν την πλειοψηφία των ηγεσιών ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Εργατικά Κέντρα, ομοσπονδίες και αρκετά πρωτοβάθμια σωματεία, κυρίως εργοστασιακά, επιχειρησιακά είναι οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ που κινούνταν στην ίδια κατεύθυνση και είχαν καθημερινές συναλλαγές μεταξύ τους στις νοθείες, στις συναλλαγές με την εργοδοσία, στα διάφορα προγράμματα, στους μηχανισμούς της Ε.Ε., μέχρι το μοίρασμα ρόλων και μερισμάτων, με ισχυρού δεσμούς και αλληλεξαρτήσεις. Κοινό τους γνώρισμα η αποδοχή της κυρίαρχης πολιτικής και ο πόλεμος απέναντι σε κάθε δύναμη που αντιπαλεύει αυτή την άθλια κατάσταση από ταξική θέση. Πρόκειται για μια κατάσταση που οδηγούσε το συνδικαλιστικό κίνημα με μαθηματική ακρίβεια στον εκφυλισμό, στην φθορά και διάβρωση συνειδήσεων, στην απαξίωση και στη διάλυση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παγίδας που στήνουν, είναι η γραμματέας του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ερμιονίδος και υπεύθυνη από το Ε.Κ. Ναυπλίου για τους εργαζόμενους της Ερμιόνης που εκτός ότι απέδωσε τα χαρτιά των απολύσεων στους συναδέλφους της και μέλη του σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ερμιονίδος, πέρυσι το καλοκαίρι, εμφανίστηκε στην εργατική διαφορά ως εκπρόσωπος της εργοδοσίας και όχι των εργαζομένων. Είναι η ίδια που χαρίζει ποσοστά στα ψηφοδέλτια της ΔΑΚΕ, στο Ε.Κ. Ναυπλίου. Επίσης είναι υποψήφια σε «αντιμνημονιακά» και «αριστερά» ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στην περιφερειακές εκλογές, με επικεφαλή αυτόν που τα ψήφισε. Πρώτα τα ψηφίζουν και μετά τα αναθεματίζουν. Εύκολο, αλλά όχι και φιλολαϊκό.
Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο Συνδικαλιστικό Κίνημα, μπροστά στη χρεωκοπία των εργατοπατέρων, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να ηγηθούν του συνδικαλιστικού κινήματος ως εξυγιαντές για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους. Επιχειρούν με αυτές τις δυνάμεις, που δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή τις συνδιαλλαγές τους να στήσουν ένα νέο χειραγωγητικό μηχανισμό. Σκοπός του δεν είναι η εξυγίανση του Συνδικαλιστικού Κινήματος.
Η πιθανότητα της διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας είναι το καινούριο. Θέλουν το συνδικαλιστικό κίνημα χειροκροτητή της πολιτικής τους, να στηρίζει τους νέους χαλίφηδες που θέλουν να αντικαταστήσουν τους παλιούς. Μπροστά στο ενδεχόμενο της κυβερνητικής καρέκλας αλλά και της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ σε αρκετούς χώρους, θέλουν να υποτάξουν το συνδικαλιστικό κίνημα και τους αγώνες του σε αυτό το σκοπό. Βέβαια σε αυτή την κατεύθυνση συσπειρώνεται ότι πιο ετερόκλητο, τυχοδιωκτικό και διεφθαρμένο στοιχείο από όλο τον παλιό μηχανισμό. Είναι άλλωστε χρήσιμοι γιατί είναι εκπαιδευμένοι στις δολοπλοκίες, στους κοινωνικούς διαλόγους και στη λογική του «μικρότερου κακού», που το έχει πληρώσει ακριβά ο λαός.
Ζητούν να ηγεμονεύσουν στο κίνημα και να το υποτάξουν στον πολιτικό τους στόχο. Να φύγει η κυβέρνηση Σαμαρά, η Κεντροδεξιά, και να έρθει στη θέση της μια κυβέρνηση με επικεφαλής το ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχιστεί η ίδια στρατηγική της Ε.Ε. και στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Από τη σκοπιά αυτή θέτουν ως κύριο αίτημα και σύνθημα «25 Μάη Φεύγουν», χωρίς πλαίσια πάλης που θα κάνουν ξεκάθαρο τι παλεύουν και θα έχουν προσανατολισμό ρήξης με τα μονοπώλια. Γιατί δεν έχουν, δεν θέλουν αλλαγή πολιτικής και κατεύθυνσης της πάλης. Δεν έχουν ταξική γραμμή πάλης. Δεν θέλουν συγκρούσεις με την καπιταλιστική εργοδοσία και την Ε.Ε. Δεν θέλουν συνδικαλιστικό κίνημα μαζικό, οργανωμένο, απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος. Θέλουν κίνημα πλατείας, υποταγμένο στα σχέδια τους για αλλαγή κυβέρνησης και αύριο ένα κίνημα στήριγμα της ίδιας αντεργατικής πολιτικής. Εχθρεύονται όσο τίποτα άλλο την οργάνωση των εργατών απέναντι στην εργοδοσία, στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια. Σε αυτή την επίθεση που δεχόμαστε μια ακόμα μορφή αντίστασης μας είναι η ψήφος μας στις εκλογές. Πως θα αξιοποιήσουμε, εμείς, η εργατική τάξη του νομού, της χώρας, την ψήφο μας για να δώσουμε καθαρό μήνυμα που θα βάζει στο στόχαστρο το κεφάλαιο, την Ε.Ε., τα μονοπώλια, τα κόμματα τους και τις κυβερνήσεις τους, αυτούς δηλαδή που ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση που ζούμε και εμείς και οι οικογένειες μας.Κατανοώντας ότι η κατακόρυφη αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης είναι προϋπόθεση σήμερα για την κερδοφορία του μονοπωλιακού κεφαλαίου θα μας οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα. Βεβαίως η ψήφος μόνη της δεν φτάνει, χρειάζεται το κυριότερο, που είναι η πάλη μέσα από τα σωματεία, τους συλλόγους, τις λαϊκές επιτροπές, κάθε μορφή ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ. Μια πάλη που θα οδηγεί στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Ο αγώνας αποκτά σήμερα εξαιρετική σημασία και πρέπει να αφυπνίσει κάθε τίμιο εργάτη και συνδικαλιστή, άνεργο, νέο, αυτοαπασχολούμενο, αγρότη, ειδικά μπροστά στα εμπόδια που προσπαθεί να ορθώσει η εργοδοσία και η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, να προβληματιστεί, να βάλει κριτήρια και σκέψεις στη δράση του και στη ψήφο του.
ΠΑΣΟΚ-ΕΛΙΑ, ΝΔ σέρνουν το χορό των εκβιαστικών διλημμάτων, ή μας ψηφίζεται ή παύει να υπάρχει η πολυπόθητη σταθερότητα και πάμε σε εκλογές. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, με το γνωστό δίλλημα, «ή με τη Μέρκελ ή με το ΣΥΡΙΖΑ», προσπαθεί να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους και τους άνεργους στη λογική να διαλέξουν το μικρότερο κακό, να πατήσουν σε κάποιο σκαλοπάτι, που όμως διαισθάνονται ότι αυτό το σκαλοπάτι είναι σάπιο και αν πατήσουν θα γκρεμοτσακιστούν. Να μην φοβηθεί, να μην υποκύψει σε εκβιαστικά διλήμματα η εργατική τάξη. Καμιά αυταπάτη! Το μόνο δίλημμα είναι ένα:
Ή με το κεφάλαιο και τα μονοπώλια ή με τους ΕΡΓΑΤΕΣ! Ενδιάμεση λύση δεν υπάρχει!
Δεν μπορεί σήμερα το κίνημα και οι εργαζόμενοι να έχουν τους ίδιους στόχους με την εργοδοσία και τις πολυεθνικές. Σήμερα, ένα ευρύ φάσμα από καπιταλιστές μέχρι φασίστες, εμφανίζονται κατά του μνημονίου. Οι στόχοι μας δεν μπορεί να είναι οι ίδιοι. Για εμάς καθορίζονται αποκλειστικά και μόνο από τις ανάγκες της εργατικής – λαϊκής οικογένειας. Τι σημαίνει αυτό; Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, δωρεάν παροχές παιδείας, υγείας και πρόνοιας. Αποφασιστική πρέπει να είναι η ενίσχυση των πρωτοπόρων δυνάμεων που είναι από τη μήτρα της εργατιάς και παλεύουν για αυτήν. Η μόνη ψήφος που δεν είναι χαμένη είναι η ψήφος στο Κ.Κ.Ε. Αυτή που κατατίθεται στο αγωνιστικό οπλοστάσιο του λαού μας, είναι η ψήφος που δεν εξαγοράζεται αλλά κατατίθεται εξ ολοκλήρου στην οργάνωση της εργατικής τάξης και του λαού, στην προσπάθεια οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι να αποκτήσουν πίστη στη δύναμη τους και να μην περιμένουν από εναλλαγές κυβερνήσεων. Να οργανώσουν την πάλη τους για να γίνουν οι ίδιοι αφέντες του πλούτου που παράγουν.
ΓΚΙΟΚΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της παγίδας που στήνουν, είναι η γραμματέας του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ερμιονίδος και υπεύθυνη από το Ε.Κ. Ναυπλίου για τους εργαζόμενους της Ερμιόνης που εκτός ότι απέδωσε τα χαρτιά των απολύσεων στους συναδέλφους της και μέλη του σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ερμιονίδος, πέρυσι το καλοκαίρι, εμφανίστηκε στην εργατική διαφορά ως εκπρόσωπος της εργοδοσίας και όχι των εργαζομένων. Είναι η ίδια που χαρίζει ποσοστά στα ψηφοδέλτια της ΔΑΚΕ, στο Ε.Κ. Ναυπλίου. Επίσης είναι υποψήφια σε «αντιμνημονιακά» και «αριστερά» ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στην περιφερειακές εκλογές, με επικεφαλή αυτόν που τα ψήφισε. Πρώτα τα ψηφίζουν και μετά τα αναθεματίζουν. Εύκολο, αλλά όχι και φιλολαϊκό.
Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο Συνδικαλιστικό Κίνημα, μπροστά στη χρεωκοπία των εργατοπατέρων, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να ηγηθούν του συνδικαλιστικού κινήματος ως εξυγιαντές για να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους. Επιχειρούν με αυτές τις δυνάμεις, που δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή τις συνδιαλλαγές τους να στήσουν ένα νέο χειραγωγητικό μηχανισμό. Σκοπός του δεν είναι η εξυγίανση του Συνδικαλιστικού Κινήματος.
Η πιθανότητα της διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας είναι το καινούριο. Θέλουν το συνδικαλιστικό κίνημα χειροκροτητή της πολιτικής τους, να στηρίζει τους νέους χαλίφηδες που θέλουν να αντικαταστήσουν τους παλιούς. Μπροστά στο ενδεχόμενο της κυβερνητικής καρέκλας αλλά και της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ σε αρκετούς χώρους, θέλουν να υποτάξουν το συνδικαλιστικό κίνημα και τους αγώνες του σε αυτό το σκοπό. Βέβαια σε αυτή την κατεύθυνση συσπειρώνεται ότι πιο ετερόκλητο, τυχοδιωκτικό και διεφθαρμένο στοιχείο από όλο τον παλιό μηχανισμό. Είναι άλλωστε χρήσιμοι γιατί είναι εκπαιδευμένοι στις δολοπλοκίες, στους κοινωνικούς διαλόγους και στη λογική του «μικρότερου κακού», που το έχει πληρώσει ακριβά ο λαός.
Ζητούν να ηγεμονεύσουν στο κίνημα και να το υποτάξουν στον πολιτικό τους στόχο. Να φύγει η κυβέρνηση Σαμαρά, η Κεντροδεξιά, και να έρθει στη θέση της μια κυβέρνηση με επικεφαλής το ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχιστεί η ίδια στρατηγική της Ε.Ε. και στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Από τη σκοπιά αυτή θέτουν ως κύριο αίτημα και σύνθημα «25 Μάη Φεύγουν», χωρίς πλαίσια πάλης που θα κάνουν ξεκάθαρο τι παλεύουν και θα έχουν προσανατολισμό ρήξης με τα μονοπώλια. Γιατί δεν έχουν, δεν θέλουν αλλαγή πολιτικής και κατεύθυνσης της πάλης. Δεν έχουν ταξική γραμμή πάλης. Δεν θέλουν συγκρούσεις με την καπιταλιστική εργοδοσία και την Ε.Ε. Δεν θέλουν συνδικαλιστικό κίνημα μαζικό, οργανωμένο, απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος. Θέλουν κίνημα πλατείας, υποταγμένο στα σχέδια τους για αλλαγή κυβέρνησης και αύριο ένα κίνημα στήριγμα της ίδιας αντεργατικής πολιτικής. Εχθρεύονται όσο τίποτα άλλο την οργάνωση των εργατών απέναντι στην εργοδοσία, στους τόπους δουλειάς, στα εργοστάσια. Σε αυτή την επίθεση που δεχόμαστε μια ακόμα μορφή αντίστασης μας είναι η ψήφος μας στις εκλογές. Πως θα αξιοποιήσουμε, εμείς, η εργατική τάξη του νομού, της χώρας, την ψήφο μας για να δώσουμε καθαρό μήνυμα που θα βάζει στο στόχαστρο το κεφάλαιο, την Ε.Ε., τα μονοπώλια, τα κόμματα τους και τις κυβερνήσεις τους, αυτούς δηλαδή που ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση που ζούμε και εμείς και οι οικογένειες μας.Κατανοώντας ότι η κατακόρυφη αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης είναι προϋπόθεση σήμερα για την κερδοφορία του μονοπωλιακού κεφαλαίου θα μας οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα. Βεβαίως η ψήφος μόνη της δεν φτάνει, χρειάζεται το κυριότερο, που είναι η πάλη μέσα από τα σωματεία, τους συλλόγους, τις λαϊκές επιτροπές, κάθε μορφή ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ. Μια πάλη που θα οδηγεί στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Ο αγώνας αποκτά σήμερα εξαιρετική σημασία και πρέπει να αφυπνίσει κάθε τίμιο εργάτη και συνδικαλιστή, άνεργο, νέο, αυτοαπασχολούμενο, αγρότη, ειδικά μπροστά στα εμπόδια που προσπαθεί να ορθώσει η εργοδοσία και η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, να προβληματιστεί, να βάλει κριτήρια και σκέψεις στη δράση του και στη ψήφο του.
ΠΑΣΟΚ-ΕΛΙΑ, ΝΔ σέρνουν το χορό των εκβιαστικών διλημμάτων, ή μας ψηφίζεται ή παύει να υπάρχει η πολυπόθητη σταθερότητα και πάμε σε εκλογές. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, με το γνωστό δίλλημα, «ή με τη Μέρκελ ή με το ΣΥΡΙΖΑ», προσπαθεί να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους και τους άνεργους στη λογική να διαλέξουν το μικρότερο κακό, να πατήσουν σε κάποιο σκαλοπάτι, που όμως διαισθάνονται ότι αυτό το σκαλοπάτι είναι σάπιο και αν πατήσουν θα γκρεμοτσακιστούν. Να μην φοβηθεί, να μην υποκύψει σε εκβιαστικά διλήμματα η εργατική τάξη. Καμιά αυταπάτη! Το μόνο δίλημμα είναι ένα:
Ή με το κεφάλαιο και τα μονοπώλια ή με τους ΕΡΓΑΤΕΣ! Ενδιάμεση λύση δεν υπάρχει!
Δεν μπορεί σήμερα το κίνημα και οι εργαζόμενοι να έχουν τους ίδιους στόχους με την εργοδοσία και τις πολυεθνικές. Σήμερα, ένα ευρύ φάσμα από καπιταλιστές μέχρι φασίστες, εμφανίζονται κατά του μνημονίου. Οι στόχοι μας δεν μπορεί να είναι οι ίδιοι. Για εμάς καθορίζονται αποκλειστικά και μόνο από τις ανάγκες της εργατικής – λαϊκής οικογένειας. Τι σημαίνει αυτό; Σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, δωρεάν παροχές παιδείας, υγείας και πρόνοιας. Αποφασιστική πρέπει να είναι η ενίσχυση των πρωτοπόρων δυνάμεων που είναι από τη μήτρα της εργατιάς και παλεύουν για αυτήν. Η μόνη ψήφος που δεν είναι χαμένη είναι η ψήφος στο Κ.Κ.Ε. Αυτή που κατατίθεται στο αγωνιστικό οπλοστάσιο του λαού μας, είναι η ψήφος που δεν εξαγοράζεται αλλά κατατίθεται εξ ολοκλήρου στην οργάνωση της εργατικής τάξης και του λαού, στην προσπάθεια οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι να αποκτήσουν πίστη στη δύναμη τους και να μην περιμένουν από εναλλαγές κυβερνήσεων. Να οργανώσουν την πάλη τους για να γίνουν οι ίδιοι αφέντες του πλούτου που παράγουν.
ΓΚΙΟΚΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ
μέλος της Τομεακής Επιτροπής Αργολίδας του Κ.Κ.Ε
