Συνέντευξη του σκηνοθέτη και κινηματογραφιστή Ν. Φυτά εν’ όψει της θεατρικής παράστασης ‘’ΛΗΘΗΣ’’ στο Φουγάρο

Της Σπυριδούλας Μπόμπου-Φρειδερίκου

Σ.Φ. Πώς αντιλαμβάνεσαι την Τέχνη;

Ν.Φ Αντιλαμβάνομαι την τέχνη ως ύψιστο επίτευγμα τους είδους, ως ένα είδος μέντιουμ (αγωγού), που σκιαγραφεί το πνευματικό μονοπάτι της ανέλπιδης, μα όχι δίχως εξαιρετικό ενδιαφέρον ζωής μας, από τον Ομηρο και τα σπήλαια της Αλταμίρα έως σήμερα. Ένα μονοπάτι το οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να γνωρίζουμε μέσα από την ιστορία και να βαδίσουμε μέχρι το συνειδητό μας τέλος. Βέβαια το μέχρι εκεί, είναι μάλλον μια αρκετά χαοτική διαδρομή, στην οποία όχι λίγες φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με Σκύλες και Χάρυβδες.

Σ.Φ. ΤΙ είναι για σένα το θέατρο και ποιος ο ρόλος του;

Ν.Φ. Να θυμίζει στον άνθρωπο αυτά που έχει ξεχάσει. Τις ηθικές, τις αξίες, την αγάπη. Ανευ νόμων και θρησκειών. Το θέατρο είναι υπερβατική ζωή, ζωή ιδανική, ζωή δραματική. Θα ανατρέξω εδώ στο γεννήτορα του θεάτρου τον χορό, αυτό το εξαίσιο σύμβολο, ο ορισμός του μηδέν άγαν, η απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στο ανθρώπινο και στο Θείο.

Σ.Φ Ποιά η δυναμική του θεάτρου;

Ν.Φ. ΤΟ θέατρο για μένα είναι τέχνη συλλογική και πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης δεν διαχωρίζεται από το δημιούργημά του κι ας με πουν τρελό. Η Τέχνη μας δεν διαρκεί. Προχωράμε με σεβασμό ο ένας στον άλλο, με βαθειά κατάδυση στα ενδότερα. Αποζητάμε την αυτογνωσία, την αρετή. Μια από τις αρετές που αγωνιζόμαστε να προσεγγίσουμε είναι και η ταπεινοφροσύνη.

Σ.Φ. Τι είναι το θέατρο της εμπειρίας;

Ν.Φ. ΤΟ ΠΑΝ για μας είναι η εμπειρία. Ξεκίνησα αυτή την ομάδα όταν συνειδητοποίησα ότι μπορώ να εκφραστώ μέσα από την τέχνη του θεάτρου. Να ταυτίσω την έρευνα πάνω στη ζωή με την θεατρική έρευνα. Το Θέατρο της εμπειρίας είναι, έρευνα, ελευθερία, αυτοσχεδιασμός, συλλογικότητα. Θάτερον σημαίνει ‘’έτερος ‘’ και πολύ παρεξηγημένα η εννοιολογική προέλευση της λέξης θέαμα έχει συνδεθεί με την αντίστοιχη του θεάτρου.

Σ.Φ. ΤΑ Βασικά ανθρώπινα Ερωτήματα έχουν απαντηθεί;

Ν.Φ. Δυστυχώς αντικαταστάθηκαν από νέα, άνευ σημασίας που δεν περιέχουν καμιά σωστή απάντηση και σιγά-σιγά έγιναν η γεννεσιουργός φωνή του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού. Ξεχάσαμε. Αλλοτριωθήκαμε. Πιστέψαμε χωρίς ν’ αμφισβητούμε. Γίναμε στατιστικές . Τα υψηλά κίνητρα του Οιδίποδα αντικαταστάθηκαν με αυτά της Ελένης..

Σ.Φ. Υπάρχει μόνο μια αλήθεια? Τι είναι για σένα η αλήθεια;

Ν.Φ θεωρώ ότι υπάρχει μια αλήθεια και αυτήν πρέπει ν΄ αναζητάμε έστω και μόνον προς χάριν αυτής, της αλήθειας. Για μένα η αλήθεια ισούται με αγάπη στο τετράγωνο, κι εδώ η Αντιγόνη θα συμφωνούσε. Κάπου στην πορεία του ο Ανθρωπος έγινε χειμερικό ζώο και πίστεψε ότι πάνω από φύσεις και ουρανούς, πάνω από τον πρώτο παλμό, από τον παλμό της γέννησης είναι εκείνος. Ξέχασε το είδος άνθρωπος και αφοσιώθηκε στην μονάδα. Ο φόβος του θανάτου και η υπόσχεση για περισσότερη ζωή που χρόνια καλλιεργήθηκε μεθοδευμένα από τις απανταχού θρησκείες, προμαχώνες της αστικής τάξης, ενέτειναν το φαυλεπίφαυλο συναίσθημα του εγωισμού.

Σ.Φ. Η Ελληνικότητα χωράει μέσα της το στείρο εγωισμό;

Ν.Φ. Ο Ελληνικός τρόπος σκέψης δεν χωράει εγωισμό. Δυστυχώς αισθάνομαι πως όλο αυτό το πανέμορφο οικοδόμημα που λέγεται ανθρωπότητα κάπου παρέκλεινε από τον θεμελιώδη στόχο του. Θεωρώ πως στις μέρες μας καταλύεται η χρυσή τομή μεταξύ της Διονυσιακής λατρείας και της Απολλώνιας σοφίας, το ‘’λάθε βιώσας’’ , η πίστη στην υπεροχή του πνεύματος και ουχί της ύλης.

Σ.Φ. Νίκο πώς θα’ θελες να κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη;

Ν.Φ. ….στο μέτρο των δυνατοτήτων μου έμαθα να κατανοώ ότι όλους τους ξεχωριστούς ανθρώπους, αυτούς που πραγματοποίησαν κάτι μεγάλο, κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο, ανέκαθεν τους θεωρούσαν μεθυσμένους ή τρελούς. Β.Γκαίτε.

Δύο λόγια για το Ν.Φυτά.

Νίκος Φυτάς
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Deree College και στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου στο Ναύπλιο. Ζει και εργάζεται στο Ναύπλιο.
Είναι ιδρυτικό μέλος του καλλιτεχνικού συνόλου Θέατρο της Εμπειρίας με το οποίο έχει παρουσιάσει τις παραστάσεις ‘Όχι αυτή η χώρα’, ‘Απομόνωση’, ‘Redemption’, ‘Not I’, ‘Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ’ στο Ναύπλιο και την Αθήνα, ενώ έχει σκηνοθετήσει και την παράσταση ‘Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται’ με ανάθεση από το Δημοτικό Θέατρο Ναυπλίου.

Στον κινηματογράφο έχει εργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη για την τινία ‘Flashbacks from Tenerife’ σε σκηνοθεσία Τάσου Ζουγανέλη, ως βοηθός διευθντή φωτογραφίας για την ταινία ‘Τελόνια’ σε σκηνοθεσία Σήφη Μάινα, ενώ έχει κινηματογραφήσει trailers για παραστάσεις. Τελευταία, γράφει το σενάριο για την ταινία μεγάλου μήκους ‘Όνειρα σε τεκνικόλορ’ η οποία θα γυριστεί σε δική του σκηνοθεσία και παραγωγή της Ρ. Νικολάου και του Ε.Κ.Κ.