.JPG)
Δικηγόρος Παρ’Εφεταίς*
Το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων εκτός από ευνοϊκούς όρους σχετικά με τα δάνεια διέθετε και ένα ειδικό καθεστώς αποπληρωμής τους, διαφορετικό από εκείνο των τραπεζικών ιδρυμάτων, νομοθετικά κατοχυρωμένο με τους ν. 2214/1994 και 3867/2010 που επέτρεπε στο ΤΠΔ να εισπράττει την δόση του δανείου ακόμα κι απευθείας από τον τραπεζικό λογαριασμό μισθοδοσίας του δανειολήπτη. Με τον τρόπο αυτό επετύγχανε την άμεση και έγκαιρη αποπληρωμή της μηνιαίας δόσης χωρίς να εξαρτάται από το αν ο δανειολήπτης διέθετε ή όχι το σχετικό ποσό.
Αρχικώς το ΤΠΔ επικαλούμενο το ειδικό καθεστώς αποπληρωμής των δανείων του που έχει ειδικώς νομοθετηθεί, προέβαλε ενστάσεις ως προς την εφαρμογή των ευνοϊκών ρυθμίσεων του ν. 3869/10.
Η νομολογία όμως πλέον είναι ξεκάθαρη ως προς αυτό δεχόμενη ότι οι διατάξεις του ν. 3869/2010 για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, αν και είναι γενικότερες σε σχέση με αυτές του άρθρου 62 του ν.2214/1994 και του άρθρου 25 του ν. 3867/2010, κατήργησαν σιωπηρά κάθε άλλη προηγούμενη διάταξη, που ρυθμίζει τον τρόπο αποπληρωμής των δανείων, τα οποία δεν εξυπηρετούνται κανονικά, καθόσον με τις διατάξεις του ν.3869/2010 σκοπείται η ελάφρυνση των δανειοληπτών από την υπερχρέωση μέσω της λήψης παντός είδους δανείων και η αποκατάσταση της παραγωγικής τους δυνατότητας, η οποία υποσκάπτεται από το βάρος των χρεών τους, έτσι ώστε η αποδυνάμωση των (ενοχικών) δικαιωμάτων του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων (και όχι η κατάργησή τους καθόσον με τις ρυθμίσεις του ν.3869/2010 τα εν λόγω πιστωτικά ιδρύματα μπορούν να ικανοποιηθούν συμμέτρως ή προνομιακώς στην περίπτωση, που έχουν εμπράγματη εξασφάλιση σε σχέση με τους υπόλοιπους πιστωτές "του οφειλέτη) να επιβάλλεται από λόγους γενικότερου κοινωνικού συμφέροντος, ενώ η προνομιακή μεταχείριση των ανωτέρω πιστωτικών ιδρυμάτων έναντι των υπολοίπων πιστωτών (ανωνύμων τραπεζικών εταιριών) με βάση τις προαναφερόμενες διατάξεις νόμου δεν είναι ανεκτή δικαιοπολιτικά, διότι ο νομοθέτης με το νόμο για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα θέλησε να υπαχθούν στις ρυθμίσεις του οι χρηματικές οφειλές από δάνεια προς όλους τους πιστωτές (ιδιώτες και μη), επιπρόσθετα δε, στην περίπτωση, που ήθελε να εξαιρέσει του νόμου αυτού τις οφειλές προς το ανωτέρω πιστωτικό ίδρυμα που είναι νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, θα το είχε πράξει ρητώς, όπως στην περίπτωση των οφειλών από τέλη προς νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου (άρθρο 1 παρ. 2 περ.β΄ ν.3869/2010) , οι οποίες, όπως και οι λοιπές οφειλές της ίδιας ως άνω διάταξης (εξαιρούμενες της ρύθμισης χρεών και απαλλαγής), προέρχονται από την άσκηση δημόσιας εξουσίας ή από σχέσεις δημοσίου δικαίου, περιπτώσεις δηλαδή στις οποίες το φυσικό πρόσωπο έχει την ιδιότητα του διοικουμένου, (οφειλές από φόρους και τέλη προς το Δημόσιο και τον OTA, διοικητικά πρόστιμα, χρηματικές ποινές, εισφορές προς οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης) και όχι του ιδιώτη- αντισυμβαλλόμενου (πιστούχου) κατά το άρθρο 361 ΑΚ, ενώ η ίδια ως άνω διάταξη νόμου δεν διαλαμβάνει τίποτε για οφειλές από δάνεια, που χορήγησαν ν.π.δ.δ., όπως είναι εν προκειμένω το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων.
Με το ανωτέρω σκεπτικό τα δικαστήρια σε σχετικέςπεριπτώσειςκρίνουν ότι το ποσά, που καταβάλλονται μηνιαίως προς το εν λόγω ν.π.δ.δ-, , πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στο διαθέσιμο εισόδημα του αιτούντος για την ικανοποίηση όλων των αναφερομένων στιςαιτήσεις πιστωτών των δανειοληπτών με βάση τις σχετικές ρυθμίσεις του ανωτέρω νόμου και να μην εξαιρούνται.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΧΡ. ΜΗΛΙΟΥ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΘΗΝΩΝ
Τηλ. 210-6400282, 6945-028153
Το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων εκτός από ευνοϊκούς όρους σχετικά με τα δάνεια διέθετε και ένα ειδικό καθεστώς αποπληρωμής τους, διαφορετικό από εκείνο των τραπεζικών ιδρυμάτων, νομοθετικά κατοχυρωμένο με τους ν. 2214/1994 και 3867/2010 που επέτρεπε στο ΤΠΔ να εισπράττει την δόση του δανείου ακόμα κι απευθείας από τον τραπεζικό λογαριασμό μισθοδοσίας του δανειολήπτη. Με τον τρόπο αυτό επετύγχανε την άμεση και έγκαιρη αποπληρωμή της μηνιαίας δόσης χωρίς να εξαρτάται από το αν ο δανειολήπτης διέθετε ή όχι το σχετικό ποσό.
Αρχικώς το ΤΠΔ επικαλούμενο το ειδικό καθεστώς αποπληρωμής των δανείων του που έχει ειδικώς νομοθετηθεί, προέβαλε ενστάσεις ως προς την εφαρμογή των ευνοϊκών ρυθμίσεων του ν. 3869/10.
Η νομολογία όμως πλέον είναι ξεκάθαρη ως προς αυτό δεχόμενη ότι οι διατάξεις του ν. 3869/2010 για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, αν και είναι γενικότερες σε σχέση με αυτές του άρθρου 62 του ν.2214/1994 και του άρθρου 25 του ν. 3867/2010, κατήργησαν σιωπηρά κάθε άλλη προηγούμενη διάταξη, που ρυθμίζει τον τρόπο αποπληρωμής των δανείων, τα οποία δεν εξυπηρετούνται κανονικά, καθόσον με τις διατάξεις του ν.3869/2010 σκοπείται η ελάφρυνση των δανειοληπτών από την υπερχρέωση μέσω της λήψης παντός είδους δανείων και η αποκατάσταση της παραγωγικής τους δυνατότητας, η οποία υποσκάπτεται από το βάρος των χρεών τους, έτσι ώστε η αποδυνάμωση των (ενοχικών) δικαιωμάτων του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων (και όχι η κατάργησή τους καθόσον με τις ρυθμίσεις του ν.3869/2010 τα εν λόγω πιστωτικά ιδρύματα μπορούν να ικανοποιηθούν συμμέτρως ή προνομιακώς στην περίπτωση, που έχουν εμπράγματη εξασφάλιση σε σχέση με τους υπόλοιπους πιστωτές "του οφειλέτη) να επιβάλλεται από λόγους γενικότερου κοινωνικού συμφέροντος, ενώ η προνομιακή μεταχείριση των ανωτέρω πιστωτικών ιδρυμάτων έναντι των υπολοίπων πιστωτών (ανωνύμων τραπεζικών εταιριών) με βάση τις προαναφερόμενες διατάξεις νόμου δεν είναι ανεκτή δικαιοπολιτικά, διότι ο νομοθέτης με το νόμο για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα θέλησε να υπαχθούν στις ρυθμίσεις του οι χρηματικές οφειλές από δάνεια προς όλους τους πιστωτές (ιδιώτες και μη), επιπρόσθετα δε, στην περίπτωση, που ήθελε να εξαιρέσει του νόμου αυτού τις οφειλές προς το ανωτέρω πιστωτικό ίδρυμα που είναι νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, θα το είχε πράξει ρητώς, όπως στην περίπτωση των οφειλών από τέλη προς νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου (άρθρο 1 παρ. 2 περ.β΄ ν.3869/2010) , οι οποίες, όπως και οι λοιπές οφειλές της ίδιας ως άνω διάταξης (εξαιρούμενες της ρύθμισης χρεών και απαλλαγής), προέρχονται από την άσκηση δημόσιας εξουσίας ή από σχέσεις δημοσίου δικαίου, περιπτώσεις δηλαδή στις οποίες το φυσικό πρόσωπο έχει την ιδιότητα του διοικουμένου, (οφειλές από φόρους και τέλη προς το Δημόσιο και τον OTA, διοικητικά πρόστιμα, χρηματικές ποινές, εισφορές προς οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης) και όχι του ιδιώτη- αντισυμβαλλόμενου (πιστούχου) κατά το άρθρο 361 ΑΚ, ενώ η ίδια ως άνω διάταξη νόμου δεν διαλαμβάνει τίποτε για οφειλές από δάνεια, που χορήγησαν ν.π.δ.δ., όπως είναι εν προκειμένω το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων.
Με το ανωτέρω σκεπτικό τα δικαστήρια σε σχετικέςπεριπτώσειςκρίνουν ότι το ποσά, που καταβάλλονται μηνιαίως προς το εν λόγω ν.π.δ.δ-, , πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στο διαθέσιμο εισόδημα του αιτούντος για την ικανοποίηση όλων των αναφερομένων στιςαιτήσεις πιστωτών των δανειοληπτών με βάση τις σχετικές ρυθμίσεις του ανωτέρω νόμου και να μην εξαιρούνται.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΧΡ. ΜΗΛΙΟΥ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΘΗΝΩΝ
Τηλ. 210-6400282, 6945-028153
e-mail : natmil@otenet.gr
fb: Αναστασία Μήλιου
fb: Αναστασία Μήλιου
