Ακούγεται σαν υπεραστικός μύθος, αλλά είναι αλήθεια. «Από το 1954, που ξεκίνησαν τα Επιδαύρια, ως το 1960 ρεύμα στο Λυγουριό δεν υπήρχε. Οι παραστάσεις γίνονταν χάρη σε μια μεγάλη γεννήτρια και οι Λυγουριώτες περίμεναν τους ηθοποιούς μετά το τέλος της παράστασης με λάμπες πετρελαίου να τους οδηγήσουν πίσω στο χωριό.
Το ρεύμα το έφερε στο χωριό μας η Μαρία Κάλλας. Δηλαδή, εν όψει της παράστασης "Μήδεια" του Κερουμπίνι που σκηνοθέτησε ο Αλέξης Μινωτής και θα ανέβαινε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου στις 6 και 13 Αυγούστου του 1961, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έδωσε εντολή και ξαφνικά όλα πήραν τον δρόμο τους και μας ήρθε ρεύμα από το Ναύπλιο» εξηγεί ο Νίκος Λιακόπουλος, γιος του Λεωνίδα, ιδιοκτήτη της ομώνυμης ταβέρνας στο Λυγουριό, στην οποία πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να βρεις τραπέζι μετά το τέλος κάθε επιδαύριας παράστασης.
Η αφήγηση συνεχίζεται. Ο «Λεωνίδας» ξεκίνησε το 1952 σαν καφενεδάκι που έβγαζε και μεζέ. Το 1954, με την έναρξη των Επιδαυρίων, «οι ηθοποιοί έπρεπε κάπου να φάνε και να κοιμηθούν. Οι γονείς μου παντρεύτηκαν το 1962. Η μητέρα μου δεν ήξερε να μαγειρεύει. Η Κατίνα Παξινού την έμαθε. Εκτός από σπουδαία ηθοποιός ήταν και σπουδαία μαγείρισσα.
Ο παππούς μου, ο Νίκος, αγαπούσε πολύ τους ηθοποιούς, θεωρούσε ότι ήταν μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Δίκιο είχε. Εμείς όλοι μεγαλώσαμε περιτριγυρισμένοι από όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που τώρα τους έχουμε σε φωτογραφίες στους τοίχους του μαγαζιού». Καμία υποδομή δεν υπήρχε τότε στην περιοχή: «Οι Λυγουριώτες άνοιξαν τα σπίτια τους το '55, οι ηθοποιοί κοιμούνταν στα κρεβάτια τους. Δεν ήταν εύκολα πράγματα αυτά τότε. Προέκυψαν πολλές κουμπαριές και σχέσεις ζωής. Ο Θάνος Κωτσόπουλος πάντρεψε τους γονείς μου και βάφτισε εμένα».
Η πρώτη παράσταση στην Επίδαυρο πραγματοποιήθηκε από το Εθνικό Θέατρο στις 11 Σεπτεμβρίου του 1938. «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή με την Κατίνα Παξινού στον ομώνυμο ρόλο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη.
Ακολούθησε μια παύση 16 ετών, για να έρθει στις 11 Ιουλίου του 1954 η «πρόβα τζενεράλε» των Επιδαυρίων, με τον Αλέκο Αλεξανδράκη να ερμηνεύει «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη, και πάλι σε σκηνοθεσία Ροντήρη. Ενας θεσμός είχε μόλις γεννηθεί. Ακολούθησαν αναρίθμητες παραστάσεις από τότε, ονόματα ηχηρά που σήμερα έχουν διαστάσεις θρύλου, θρίαμβοι και αποτυχίες.
Οσο τα χρόνια περνούσαν και οι ανάγκες άλλαζαν, άλλαζε μαζί τους και το θέατρο. Ολο και πιο συχνά ακούμε και αναρωτιόμαστε τι χωράει και τι όχι στο «ιερό θέατρο» της Επιδαύρου. Και ειδικά εφέτος, ίσως επειδή συμπληρώθηκαν εξήντα χρόνια από την έναρξη του θεσμού, η γκρίνια και ο σκεπτικισμός ήταν πιο έντονα από κάθε άλλη φορά.
Η αφήγηση συνεχίζεται. Ο «Λεωνίδας» ξεκίνησε το 1952 σαν καφενεδάκι που έβγαζε και μεζέ. Το 1954, με την έναρξη των Επιδαυρίων, «οι ηθοποιοί έπρεπε κάπου να φάνε και να κοιμηθούν. Οι γονείς μου παντρεύτηκαν το 1962. Η μητέρα μου δεν ήξερε να μαγειρεύει. Η Κατίνα Παξινού την έμαθε. Εκτός από σπουδαία ηθοποιός ήταν και σπουδαία μαγείρισσα.
Ο παππούς μου, ο Νίκος, αγαπούσε πολύ τους ηθοποιούς, θεωρούσε ότι ήταν μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Δίκιο είχε. Εμείς όλοι μεγαλώσαμε περιτριγυρισμένοι από όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που τώρα τους έχουμε σε φωτογραφίες στους τοίχους του μαγαζιού». Καμία υποδομή δεν υπήρχε τότε στην περιοχή: «Οι Λυγουριώτες άνοιξαν τα σπίτια τους το '55, οι ηθοποιοί κοιμούνταν στα κρεβάτια τους. Δεν ήταν εύκολα πράγματα αυτά τότε. Προέκυψαν πολλές κουμπαριές και σχέσεις ζωής. Ο Θάνος Κωτσόπουλος πάντρεψε τους γονείς μου και βάφτισε εμένα».
Η πρώτη παράσταση στην Επίδαυρο πραγματοποιήθηκε από το Εθνικό Θέατρο στις 11 Σεπτεμβρίου του 1938. «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή με την Κατίνα Παξινού στον ομώνυμο ρόλο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη.
Ακολούθησε μια παύση 16 ετών, για να έρθει στις 11 Ιουλίου του 1954 η «πρόβα τζενεράλε» των Επιδαυρίων, με τον Αλέκο Αλεξανδράκη να ερμηνεύει «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη, και πάλι σε σκηνοθεσία Ροντήρη. Ενας θεσμός είχε μόλις γεννηθεί. Ακολούθησαν αναρίθμητες παραστάσεις από τότε, ονόματα ηχηρά που σήμερα έχουν διαστάσεις θρύλου, θρίαμβοι και αποτυχίες.
Οσο τα χρόνια περνούσαν και οι ανάγκες άλλαζαν, άλλαζε μαζί τους και το θέατρο. Ολο και πιο συχνά ακούμε και αναρωτιόμαστε τι χωράει και τι όχι στο «ιερό θέατρο» της Επιδαύρου. Και ειδικά εφέτος, ίσως επειδή συμπληρώθηκαν εξήντα χρόνια από την έναρξη του θεσμού, η γκρίνια και ο σκεπτικισμός ήταν πιο έντονα από κάθε άλλη φορά.
