Τα φλαμίνγκος είναι πολύ κοινωνικά πουλιά που ζουν σε αποικίες που μπορούν να ανέρχονται σε χιλιάδες. Αυτές οι μεγάλες αποικίες πιστεύεται ότι εξυπηρετούν τρεις βασικούς σκοπούς: την αποφυγή της θήρευσης, τη μεγιστοποίηση της πρόσληψης τροφής και την αξιοποίηση των ανεπαρκών και λιγοστών θέσεων στις οποίες μπορούν να φωλιάσουν. Η πιο σταθερή ωστόσο κοινωνική μονάδα των φλαμίνγκο είναι τα ζεύγη που αναπτύσσονται ανάμεσα σε ένα αρσενικό και ένα θηλυκό φλαμίνγκο. Στα ζεύγη αυτά τόσο το θηλυκό όσο και το αρσενικό συμβάλλουν στο κτίσιμο της φωλιάς για το αυγό τους όσο και στην υπεράσπισή του.
Το θηλυκό είναι εκείνο που επιλέγει τη θέση για το κτίσιμο της φωλιάς στο λασπότοπο και κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης της φωλιάς λαμβάνει χώρα κι η συνουσία ανάμεσα σε αυτά. Μέτα από την εκκόλαψη των νεογνών η μόνη γονεϊκή ευθύνη είναι η σίτιση. Τα φλαμίνγκος λοιπόν παράγουν γάλα, όπως ακριβώς και τα περιστέρια, που οφείλεται στη δράση μιας ορμόνης που ονομάζεται προλακτίνη. Και οι δύο οι γονείς προσέχουν το νεογνό που θρέφεται με το γάλα αυτό που είναι πλούσιο σε λίπος, πρωτεΐνες καθώς επίσης και σε ερυθρά αλλά και σε λευκά αιμοσφαίρια. Μετά από 7-12 μέρες οι νεοσσοί αρχίζουν να εξερευνούν τον περίγυρό τους κι έτσι σχηματίζονται σταδιακά ομάδες νεοσσών στις οποίες οι γονείς αφήνουν τα μικρά τους. Οι νεοσσοί που δεν ενσωματώνονται στις ομάδες αυτές διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο από θηρευτές.
Τα φλαμινγκός τρέφονται με μικροσκοπικές γαρίδες και πράσινα φύκη. Συγκεκριμένα, στον τόπο μας τρέφονται με ένας είδος μικροσκοπικής γαρίδας, την Αρτέμια. Το παράδοξο σχήμα στο ράμφος τους αποτελεί μια ειδική προσαρμογή που τα βοηθά στο να φιλτράρουν και να διαχωρίσουν τη λάσπη από τις γαρίδες και τα φύκη με τα οποία τρέφονται. Το ροζ ή κοκκινωπό χρώμα των φλαμίνγκο προέρχεται από τις καροτενοειδείς πρωτεΐνες τις οποίες λαμβάνουν μέσω της τροφής τους.
Στο τόπο μας, τα φλαμίνγκο (Phoenicopterus ruber) αποτελούν ένα σύνηθες μετανάστη και επισκέπτη Η μετανάστευση λαμβάνει χώρα από τον Οκτώβριο μέχρι τον Απρίλιο. Οι ετήσιοι αριθμοί τους καθώς και οι ημερομηνίες άφιξης και αναχώρησης τους ποικίλλουν σημαντικά, εν μέρει ως αποτέλεσμα της στάθμης του νερού στις αλυκές. Τα πρώτα πουλιά τον χειμώνα στο Ακρωτήρι συνήθως φτάνουν το Νοέμβριο και κατά καιρούς τον Οκτώβριο. Ο αριθμός τους φτάνει στο μέγιστο κατά την περίοδο Δεκεμβρίου-Φεβρουάριου και κυμαίνεται ανάμεσα σε 5000 με 10000 πουλιά. Μέχρι το Μάρτιο παραμένουν περιστασιακά μέχρι και 3000 πουλιά και σταδιακά ο αριθμός αυτός μειώνεται ακόμη περισσότερο.
