Γράφει ο Αλέξανδρος Τσούμπας
Εορτάζουμε εντός των προσεχών ημερών την ανάμνηση μιας των κορυφαίων εισφορών των Ελλήνων στην παγκόσμια ιστορία. Ξεκίνησε την 3ην πρωινήν ώραν της 28ης Οκτωβρίου του έτους 1940 στην οικία του τότε κυβερνήτου της Ελλάδος Ιωάννου Μεταξά.
Γράφει ο Εμμανουέλλε Γκράτσι, ο τότε πρέσβης της Ιταλίας στην Ελλάδα στο βιβλίο του «Η αρχή του τέλους - η επιχείρηση κατά της Ελλάδος»: «Μόλις καθίσαμε, και επειδή η ώρα ήταν λίγα λεπτά μετά τις 3, του είπα αμέσως ότι η Κυβέρνησίς μου, μου είχε αναθέσει να του εγχειρίσω προσωπικά ένα κείμενο, που δεν ήτο τίποτε άλλο, παρά το τελεσίγραφον της Ιταλίας προς την Ελλάδα με το οποίον η Ιταλική Κυβέρνηση απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της στον Ελληνικό χώρο, από τις 6 π.μ. της 28/10/1940.
Ο Μεταξάς άρχισε να το διαβάζει. Μέσα από τα γυαλιά του, έβλεπα τα μάτια του να βουρκώνουν. Όταν τελείωσε την ανάγνωση με κοίταξε κατά πρόσωπο, και με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή μου είπε: «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο»
Η κόρη του Ιωάννου Μεταξά συμπληρώνει τον διάλογο:
Γκράτσι: «όχι απαραίτητα εξοχότατε»
Μεταξάς: «όχι, είναι απαραίτητο».
Αυτό το «ΟΧΙ» ηχεί την έναρξη ενός αγώνος των Ελλήνων, που άφησε άναυδη την όλην ανθρωπότητα. Αρχιτέκτων αυτού ήτο ο Ιωάννης Μεταξάς. Αυτός είχε προετοιμάσει κατά άριστον τρόπον την λειτουργία του κρατικού μηχανισμού τόσον στο πολιτικό – διπλωματικό όσον και στο κοινωνικό και στο στρατιωτικό πεδίο, πεδία τα οποία συμπεριλαμβάνουν πέραν άλλων και την ψυχολογίαν του λαού και του στρατού, των στοιχείων δηλαδή τα οποία εκλήθησαν να υλοποιήσουν το έπος του ’40. Η ρήση: «…προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των προ υπαρξάντων κρίνεται» του Δημοσθένους αποτελεί εφαλτήριον της κριτικής σκέψεως των γενομένων πραγμάτων. Με βάση αυτήν ο Ιωάννης Μεταξάς κατέξε την αρμόζουσαν εις αυτόν θέση στην ιστορίαν, που ασφαλώς δεν είναι άλλη από αυτήν ενός ανδρός ο οποίος προσέφερε το διεθνώς αναγνωρισμένο Κλέος προς την Πατρίδα και ως τέτοιον οι έχοντες νοημοσύνην και μη παρασυρόμενοι από την προπαγάνδαν Έλληνες τον τιμούν. Το επίσημο κράτος τον αγνοεί, προδίδοντας ούτω την μικρότητά του και ταυτόχρονα αφαιρώντας από τους Έλληνες την κτίση της ιστορικής γνώσεως της οποίας τα συμπεράσματα είναι απολύτως αναγκαία δια την μέσω αυτών χάραξη της προς το αύριο πορείας μας.
Στην γενέτειρα της δημοκρατίας, την Ελλάδα, ο ασπασμός της ελευθερίας σκέψεως και λόγου και η μέσω αυτών εμπλοκή του ατόμου στα κοινά, δεν επιτρέπει και ορθώς, την δημιουργίαν δικτατορικών καθεστώτων. Δι’ αυτό και οι δικτατορίες στον τόπον μας ήσαν, ηθελημένα από τους δημιουργούς των, βραχύβιες.
Ο Μεταξάς κατηγορείται διότι κατέλυσε, με την συνεργασία του Βασιλέως Γεωργίου του Β, το εν Ελλάδι κοινοβουλευτικό καθεστώς. Σε αυτούς που γνωρίζουν, έστω και επιγραμματικά, την ιστορία του εν Ελλάδι κοινοβουλευτισμού προ του 1936, είναι φανερόν ότι εάν επετρέπετο σε αυτό να συνεχίσει τον βίον του, η Ελλάς το 1940 θα εξευτελίζετο. Οι Ιταλοί θα εύρισκαν ενώπιόν των ένα διαλυμένο κράτος. Ένα κράτος ανίκανο να αντισταθεί στον εισβολέα. Εντός 4 ετών (από την 26ην Μαίου 1932 μέχρι την 13ην Απριλίου 1936) οκτώ κυβερνήσεις με επτά διαφορετικούς πρωθυπουργούς, μερικές των οποίων είχαν διάρκειαν ολίγων ημερών ή ελαχίστων μηνών διοίκησαν την χώραν. Αυτό αρκεί δια να διαλύσει ένα οποιοδήποτε κράτος, πολλώ δε μάλλον ένα κράτος χωρίς δομήν των υπηρεσιών του να εργάζονται και να παράγουν αφ’ εαυτών έργον, όπως ήταν τότε και είναι και σήμερον το ελληνικό κράτος. Η ενασχόληση των πολιτικών προσώπων με την πολιτικήν επιβίωσή των και μάλιστα η μέσω αντιδημοκρατικών οδών (βίας, νοθείας, κινημάτων κ.λπ.) αναρρίχηση ή διατήρηση της εξουσίας αφαιρούσε εν τοις πράγμασι την χάραξη και υλοποίηση στρατηγικής για το αύριο του λαού και του Έθνους, με αποτέλεσμα η 28η Οκτωβρίου 1940 να εύρισκε την Ελλάδα, ανίκανη να υπερασπισθεί την τιμήν της.
Ο τόπος βρήκε στο πρόσωπο του Ιωάννου Μεταξά τον οιακοστρόφο ηγέτη, μέσω του οποίου η κρατική μηχανή λειτούργησε και παρήγαγε έργο, η κοινωνία νοιώθοντας την ασφάλεια του κοινωνικού κράτους (αγροτική μεταρρύθμιση, ρύθμιση των χρεών των αγροτών, υποχρεωτική διαιτησία μεταξύ εργατοϋπαλλήλων και εργοδοσίας, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, λειτουργία του ΙΚΑ κ.λπ.) και της πολιτικής σταθερότητος δημιουργούσε πλούτον (π.χ. 567 εργοστάσια ιδρύθησαν από το 1936 έως το 1938), μέρος του οποίου εστράφη στην άμυνα της πατρίδος.
Έτσι οι Έλληνες υπό την διορατική ηγεσία του κυβερνήτου των βρέθηκαν την 28ην Οκτωβρίου 1940 καθ’ όλα έτοιμοι δια να σφραγίσουν την σύγχρονη παγκόσμια ιστορία προσφέροντας:
(α) την πρώτην παγκοσμίως νίκην έναντι του άξονος, (Γερμανίας – Ιταλίας – Ιαπωνίας), (β) την ψυχολογικήν ανάταση των εκτός του άξονος λαών, (γ) την διπλωματικήν αποτυχίαν του άξονος να εντάξει στους κόλπους του χώρες όπως η Ισπανία, η Τουρκία και άλλες, (δ) την καθυστέρηση ενάρξεως εφαρμογής του σχεδίου «Μπαρμπαρόσα» εναντίον της Σοβιετικής Ενώσεως κατά περίπου 40 ημέρες με αποτέλεσμα την ήττα των Γερμανών προ των πυλών της Μόσχας λόγω του χειμώνος.
Ο τίτλος του βιβλίου του Γράτσι «Η αρχή του τέλους - η επιχείρηση κατά της Ελλάδος» από μόνος του είναι αποκαλυπτικός. Η αρχή του τέλους του άξονος Γερμανίας – Ιταλίας – Ιαπωνίας έγινε από τους κυβερνουμένους από τον Ιωάννην Μεταξάν Έλληνες.
Η πολιτικοστρατιωτική διορατικότητα του Ιωάννου Μεταξά τον έκανε να αντιταχθεί στην υλοποίηση της Μικρασιατικής εκστρατείας (εδικαιώθη), στην μη συμμετοχή μας στην απόβαση της Καλλιπόλεως (εδικαιώθη), κ.λπ. Αυτόν ο οποίος εάν εισηκούτεο, θα απεφεύγετο η μεγαλύτερη ήττα του ελληνισμού στην όλην ιστορίαν μας: η απώλεια της Ιωνίας, της γενετείρας του επιστημονικού και φιλοσοφικού Λόγου, και δημιουργόν του παγκοσμίας ακτινοβολίας έπους του ’40 ο οποίος σφράγισε την έκβαση του 2ου παγκοσμίου πολέμου, η ελληνική πολιτεία τον αγνοεί.
Η έλλειψη γνώσεων οδηγεί σε υποταγή στην προπαγάνδα. Η ατολμία εκφράσεως των γνωστών αφήνει το πεδίον ελεύθερο για την κυριαρχία της προπαγάνδας. Αποτέλεσμα η ακινησία του Λόγου, της ικανότητος δηλαδή δημιουργίας σκέψεων αναπτυσσομένων μέσω λογικών συνειρμών, διαδόσεώς των και συζητήσεώς των. Από αυτό πάσχουμε. Και η μη υπόμνηση του ονόματος του Ιωάννου Μεταξά επ’ ευκαιρία του έπους που εκείνος οργάνωσε και με την συνεργασία του λαού εδημιούργησε, το αποδεικνύει.
Η χώρα μας το 1940 φάνταζε και ήτο στα μάτια της ελεύθερης τότε ανθρωπότητος μία χώρα προς μίμηση. Σήμερα ταπεινωμένη θεωρείται από την όλη οικουμένη ως η προς αποφυγήν χώρα. Εάν δεν ευρεθούν οι κατάλληλοι οιακοστρόφοι η αποσύνθεσή της (έργο των πάσης φύσεως κομματανθρώπων) θα συνεχισθεί με αποτέλεσμα την λίαν πιθανή αφάνισή μας και ως λαού και ως Έθνους. Η ευθύνη ανήκει εις έναν έκαστον εξ’ ημών χωριστά. Ο καθένας μας φέρει πλήρως την έναντι του αύριο ευθύνη του. Η ρήση: «Κάνε ό,τι πρέπει κι ας γίνει ο,τιδήποτε», του Ιωάννου Μεταξά είναι λίαν επίκαιρη. Οι καιροί ου μενετοί.
21/10/2014
