Είναι ούτως ή άλλως μια γνωστή κατάσταση. Διαχρονικά στη χώρα μας κυβερνητική πλειοψηφία και κοινοβουλευτική μειοψηφία δεν συμφωνούσαν ούτε καν στα βασικά. Άσπρο οι μεν, μαύρο οι δε.
Ναι σε όλα οι πρώτοι, όχι σε όλα οι άλλοι, πάντοτε παρατεταγμένοι σαν μολυβένια στρατιωτάκια, ελέω και της παντελούς ελλείψεως ενδοκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών. Ποτέ όμως στα 40 χρόνια ζωής της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας δεν έχει εντοπισθεί αυτός ο ακραίος διπολισμός, που εμφανίζεται στις μέρες μας και δηλητηριάζει καθημερινά την πολιτική μας ζωή.
Όλοι μας τις τελευταίες 10 μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς εντάσεως, και επ’ ουδενί ουσίας, σύγκρουσης δηλώσεων μεταξύ Κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και τι δεν ακούσαμε.
Όλοι μας τις τελευταίες 10 μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς εντάσεως, και επ’ ουδενί ουσίας, σύγκρουσης δηλώσεων μεταξύ Κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και τι δεν ακούσαμε.
Επιφανές στέλεχος της ΝΔ και πρώην υπουργό να δηλώνει άνετα, ότι την επομένη, άμα τη αναλήψει των κυβερνητικών καθηκόντων του ΣΥΡΙΖΑ, θα αποσύρει τα χρήματά του από τις ελληνικές τράπεζες. Την κυβερνητική εκπρόσωπο να διαδίδει, πως την ίδια ’’αποφράδα’’ ημέρα θα αδειάσουν τα ΑΤΜ. Από την άλλη μεριά, αντιπρόεδρο της Βουλής και εκ των σοβαροτέρων και ιστορικών στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης να επικαλείται την προώθηση επιχειρηματικών ρουσφετιών, εκ μέρους του ίδιου του πρωθυπουργού, μέσω τροπολογιών που κατατίθενται σε νομοσχέδια, χωρίς όμως να παρουσιάζει κάποια στοιχεία. Τον δε εκπρόσωπο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει, άνευ ίχνους συστολής, λόγο για κουμπαράδες επιχειρηματιών, που συγκεντρώνουν χρήμα για την εξαγορά ψήφων ανεξαρτήτων βουλευτών και την εκλογή Προέδρου από την παρούσα Βουλή. Το τελευταίο αποτελεί και το σοβαρότερο δείγμα πλήρους έλλειψης αίσθησης θεσμικής ευθύνης στο βωμό της άκρατης ψηφοθηρίας, αν αναλογιστεί κανείς πως η καταγγελία του εκπροσώπου της αντιπολίτευσης στοιχειοθετήθηκε σ’ ένα δημοσίευμα μιας περιθωριακής εφημερίδας, του εκδότη και βαρόνου του ’’αυριανισμού’’.
Βέβαια, πολλοί είναι εκείνοι που μπορούν να δικαιολογήσουν, έστω εν μέρει, τις ανωτέρω πολιτικές αντιδράσεις. Οι φιλοκυβερνητικοί άνετα θα μπορούσαν να επικαλεστούν την ασάφεια που εντοπίζεται στις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, την πολυφωνία μεταξύ των πρώην(;) συνιστωσών του, την ανεύθυνη παροχολογία, το ανεφάρμοστο, δίχως επικίνδυνες μονομερείς ενέργειες, οικονομικό του πρόγραμμα. Από την άλλη, σίγουρα κανείς θα δικαιολογούσε τις φωνές της αντιπολίτευσης για τις καταθετούμενες εκ μέρους της συγκυβέρνησης, ή ακόμη και εκ μέρους των βουλευτών της, πλήρως καθοδηγουμένων από τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες, τροπολογίες, την τελευταία μάλιστα στιγμή και σε άσχετα ως επί το πλείστον νομοσχέδια. Είναι όμως εξαιρετικά ανεύθυνο, αδικαιολόγητο και εν τέλει καταστροφικό, να γίνεται λόγος για εξαγορά της ίδιας μας της δημοκρατίας, στο πρόσωπο ανεξάρτητων σήμερα αντιπροσώπων του ελληνικού λαού.
Τις συνέπειες αυτής της ανευθυνότητας τις βιώσαμε πολύ βαθιά στο πετσί μας για μία ακόμη φορά. Μέσα σε τρεις (3) μόλις μέρες το Χρηματιστήριο Αθηνών υποχώρησε σχεδόν κατά 15%, τα δε επιτόκια δανεισμού της χώρας, στο ίδιο χρονικό διάστημα, αυξήθηκαν κατά 3%. Αιτίες; Αφ’ ενός η δημαγωγική ρητορεία της αντιπολίτευσης, μαζί με τις προαναφερθείσες καταγγελίες, αφ’ ετέρου η λαϊκίστικη στροφή της Κυβέρνησης, ότι τάχα βγαίνουμε απ’ τα Μνημόνια και δεν χρειαζόμαστε τις υπόλοιπες δόσεις του ΔΝΤ. Άλλωστε, ουδείς μπορεί ν’ αμφισβητήσει, πως στα 2,5 χρόνια των συγκυβερνήσεων, αντί ν’ αναδειχθεί το όποιο μεταρρυθμιστικό τους έργο -το ότι η Δημόσια Διοίκηση μπαίνει σε μια τάξη, το ότι ,έστω και με αργό ρυθμό, γίνονται βήματα για την πάταξη γραφειοκρατικών διαδικασιών και την κατ’ επέκταση τόνωση της επιχειρηματικότητας κλπ- οι εκπρόσωποί τους, όπως και μέλη τους, προερχόμενα από λαϊκοδεξιές και ’’σοσιαλιστικές’’ συνιστώσες, αναλώνονται στη διατήρηση της καθημερινής τους κόντρας με τον ΣΥΡΙΖΑ και στην απάντηση σε κάθε του ανακοίνωση.
Ας καταλάβουν επιτέλους, και οι μεν και οι δε, πως αυτή την εντελώς ανούσια κόντρα την αποδοκιμάζουν και οι εταίροι μας, πρωτίστως όμως η ελληνική κοινωνία. Πως τους πολίτες δεν τους ενδιαφέρει πια με αμιγώς κομματικά κριτήρια το ποιος θα βρίσκεται την επομένη στον κυβερνητικό θώκο, αλλά το όραμα, η πολιτική βούληση, το θάρρος και το σοβαρό και εφαρμοστέο πρόγραμμα που αυτός θα διαθέτει. Εν ολίγοις, οι βλέψεις του για μια Νέα Ελλάδα -όχι αυτή των σαμαρικών κορόνων- αναπτυξιακή, δημιουργική και προπαντός αξιοκρατική. Ας πράξουν, επομένως, αυτός που τους πρότεινε πρόσφατα και πολύ εύστοχα ο έγκριτος δημοσιογράφος, Νίκος Χατζηνικολάου, ας σπάσουν δηλαδή όλοι τους «τους κουμπαράδες της πολιτικής ανοησίας»!
Νίκος Σπ. Ζέρβας,
Πολιτικός Επιστήμονας Πανεπιστημίου Αθηνών.
Βέβαια, πολλοί είναι εκείνοι που μπορούν να δικαιολογήσουν, έστω εν μέρει, τις ανωτέρω πολιτικές αντιδράσεις. Οι φιλοκυβερνητικοί άνετα θα μπορούσαν να επικαλεστούν την ασάφεια που εντοπίζεται στις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, την πολυφωνία μεταξύ των πρώην(;) συνιστωσών του, την ανεύθυνη παροχολογία, το ανεφάρμοστο, δίχως επικίνδυνες μονομερείς ενέργειες, οικονομικό του πρόγραμμα. Από την άλλη, σίγουρα κανείς θα δικαιολογούσε τις φωνές της αντιπολίτευσης για τις καταθετούμενες εκ μέρους της συγκυβέρνησης, ή ακόμη και εκ μέρους των βουλευτών της, πλήρως καθοδηγουμένων από τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες, τροπολογίες, την τελευταία μάλιστα στιγμή και σε άσχετα ως επί το πλείστον νομοσχέδια. Είναι όμως εξαιρετικά ανεύθυνο, αδικαιολόγητο και εν τέλει καταστροφικό, να γίνεται λόγος για εξαγορά της ίδιας μας της δημοκρατίας, στο πρόσωπο ανεξάρτητων σήμερα αντιπροσώπων του ελληνικού λαού.
Τις συνέπειες αυτής της ανευθυνότητας τις βιώσαμε πολύ βαθιά στο πετσί μας για μία ακόμη φορά. Μέσα σε τρεις (3) μόλις μέρες το Χρηματιστήριο Αθηνών υποχώρησε σχεδόν κατά 15%, τα δε επιτόκια δανεισμού της χώρας, στο ίδιο χρονικό διάστημα, αυξήθηκαν κατά 3%. Αιτίες; Αφ’ ενός η δημαγωγική ρητορεία της αντιπολίτευσης, μαζί με τις προαναφερθείσες καταγγελίες, αφ’ ετέρου η λαϊκίστικη στροφή της Κυβέρνησης, ότι τάχα βγαίνουμε απ’ τα Μνημόνια και δεν χρειαζόμαστε τις υπόλοιπες δόσεις του ΔΝΤ. Άλλωστε, ουδείς μπορεί ν’ αμφισβητήσει, πως στα 2,5 χρόνια των συγκυβερνήσεων, αντί ν’ αναδειχθεί το όποιο μεταρρυθμιστικό τους έργο -το ότι η Δημόσια Διοίκηση μπαίνει σε μια τάξη, το ότι ,έστω και με αργό ρυθμό, γίνονται βήματα για την πάταξη γραφειοκρατικών διαδικασιών και την κατ’ επέκταση τόνωση της επιχειρηματικότητας κλπ- οι εκπρόσωποί τους, όπως και μέλη τους, προερχόμενα από λαϊκοδεξιές και ’’σοσιαλιστικές’’ συνιστώσες, αναλώνονται στη διατήρηση της καθημερινής τους κόντρας με τον ΣΥΡΙΖΑ και στην απάντηση σε κάθε του ανακοίνωση.
Ας καταλάβουν επιτέλους, και οι μεν και οι δε, πως αυτή την εντελώς ανούσια κόντρα την αποδοκιμάζουν και οι εταίροι μας, πρωτίστως όμως η ελληνική κοινωνία. Πως τους πολίτες δεν τους ενδιαφέρει πια με αμιγώς κομματικά κριτήρια το ποιος θα βρίσκεται την επομένη στον κυβερνητικό θώκο, αλλά το όραμα, η πολιτική βούληση, το θάρρος και το σοβαρό και εφαρμοστέο πρόγραμμα που αυτός θα διαθέτει. Εν ολίγοις, οι βλέψεις του για μια Νέα Ελλάδα -όχι αυτή των σαμαρικών κορόνων- αναπτυξιακή, δημιουργική και προπαντός αξιοκρατική. Ας πράξουν, επομένως, αυτός που τους πρότεινε πρόσφατα και πολύ εύστοχα ο έγκριτος δημοσιογράφος, Νίκος Χατζηνικολάου, ας σπάσουν δηλαδή όλοι τους «τους κουμπαράδες της πολιτικής ανοησίας»!
Νίκος Σπ. Ζέρβας,
Πολιτικός Επιστήμονας Πανεπιστημίου Αθηνών.
