Από το παιχνίδι στις γειτονιές του Άργους όπου μεγάλωσε, μέσα σε λίγα χρόνια βρέθηκε στην Ιταλία για λογαριασμό της Προ Βερτσέλι μέσω της οποίας τον ανακάλυψε η Γιουβέντους που τον έβαλε στο «μικροσκόπιό» της. Ο νεαρός τερματοφύλακας Γιάννης Νικολίτσας μιλάει στο Gazzetta.gr για τα όσα έχει ζήσει μέχρι στιγμής, αλλά και τα όσα θέλει να ζήσει στο μέλλον. Όπως για παράδειγμα μία κλήση στις μικρές Εθνικές ομάδες.
Η συνέντευξη του Γιάννη Νικολίτσα στο gazzetta.gr
Επειδή το μεγαλύτερο κομμάτι των αναγνωστών δεν σε γνωρίζει… Πες μας λίγα πράγματα για το πως ξεκίνησε η ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο…
Μου άρεσε από μικρός. Όπως όλα τα παιδιά, έτσι και εγώ άρχισα να παίζω στην γειτονιά, μαζί με τους φίλους μου. Βλέποντας όμως αρκετούς από αυτούς να πηγαίνουν σε ακαδημίες, άρχισα να ζαλίζω τους γονείς μου να γράψουν και εμένα. Κάτι που έγινε στο Sports Club Άργος και όπως καταλαβαίνεις δεν έχανα προπόνηση.
Από την αρχή έπαιζες τερματοφύλακας;
Όταν παίζαμε στην γειτονιά, όχι. Στο 5Χ5 όμως πάντα.
Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε σε αυτή την θέση;
Οι ευθύνες που έχει και οτι είναι δύσκολη και απαιτητική. Επίσης είναι μία θέση που κρίνει το αποτέλεσμα του αγώνα και εγώ ήθελα να γίνομαι ήρωας!
Ποιον είχε για ίνδαλμα;
Τον Αντώνη Νικοπολίδη. Ήταν η περίοδος του Euro2004 τότε, δεν θα μπορούσα να είχα διαφορετικό πρότυπο.
Τώρα είσαι στην Ιταλία, αλλά το ταξίδι από την Ελλάδα θα μπορούσε να είχε διαφορετικό προορισμό…
Αν και ήταν πολύ νωρίς, ναι… Από τις μικτές ομάδες με είχαν στείλει στις ακαδημίες που είχε η Άρσεναλ στο Λουτράκι. Εκεί πήγαινα κάθε Σαββατοκύριακο, καθώς οι τερματοφύλακες δεν έμεναν μέσα όπως οι υπόλοιποι. Θα έλεγα οτι τα πήγα καλά, καθώς σιγά σιγά άρχισαν να κόβουν κάποιους, αλλά εγώ έμενα.
Τι έγινε και δεν ετοίμασες βαλίτσες για Λονδίνο;
Την περίοδο που πήγαινα στις σχολές της Άρσεναλ, ήμουν και στο Κουτσοπόδι. Τότε υπήρξε το ενδιαφέρον από τον Αστέρα Τρίπολης και προτίμησα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία αυτή.
Ο Αστέρας Τρίπολης πως προέκυψε;
Το Κουτσοπόδι ήταν η πρώτη κανονική μου ομάδα. Πήγα όταν ήμουν στην 1η Γυμνασίου και ένα χρόνο μετά ανέβηκα απότομα στην μεγάλη ομάδα. Όταν έκλεισα τα 14 και είχα δικαίωμα συμμετοχής άρχισα να παίρνω παιχνίδια, με αποτέλεσμα να με δουν από τον Αστέρα. Άλλωστε η απόσταση που χώριζε τις δύο πόλεις ήταν πολύ μικρή.
Μεγάλο άλμα σε μικρή ηλικία…
Ναι… Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Στο Κουτσοπόδι στην πρώτη μου χρονιά, ήμουν με παιδιά της ηλικίας μου. Περνάγαμε καλά, κάναμε χαβαλέ και βρέθηκα να είμαι με μεγαλύτερους παίκτες. Και να σκεφτείς οτι η ομάδα πήγαινε για άνοδο.
Στην Τρίπολη πως ήταν τα πράγματα;
Εκεί κατάλαβα τί σημαίνει επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Εγώ και άλλο ένα παιδί, ήμασταν οι πιο μικροί της ομάδας. Αν και άνηκα για την U-17 υπήρχαν απαιτήσεις. Πλέον δεν παίζαμε μόνο για τον χαβαλέ και την διασκέδαση. Παίζαμε για τη νίκη. Βέβαια, αυτό μόνο καλό μου έκανε.
Άλλες ελληνικές ομάδες δεν είδαν την περίπτωσή σου;
Είχα δοκιμαστεί στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό.
Για πες μας για τις εμπειρίες σου εκεί…
Στον Ολυμπιακό ήμουν πολύ μικρός. Αν θυμάμαι καλά πήγαινα 5η ή 6η δημοτικού. Σε τέτοιες ηλικίες δύσκολα να κρατήσουν ένα παίκτη, αλλά ήταν φοβερή εμπειρία. Έβλεπα να περνάνε από δίπλα μου παίκτες που τους θαύμαζα… Καταλαβαίνεις τί ήταν αυτό για ένα παιδί τέτοιας ηλικίας. Ζούσα το όνειρό μου.
Στον Παναθηναϊκό;
Εκεί ήταν λίγο πιο σοβαρά τα πράγματα, καθώς πήγα όταν ήμουν και στις σχολές της Άρσεναλ. Υπήρξε ενδιαφέρον, αλλά δεν θέλησα να μπλέξω τα πράγματα με την Άρσεναλ.
Η Προ Βερτσέλι πότε ήρθε;
Η πρόταση ήρθε στον Αστέρα την άνοιξη του 2013 και το καλοκαίρι του 2013 πήγα για τα δοκιμαστικά. Πήγα, έκανα κάποιες προπονήσεις και πείστηκαν να με κρατήσουν…
Τι ήταν αυτό που διέκριναν πάνω σου;
Από ότι μου είπαν και έχω καταλάβει, ο σωματότυπος μου… Είμαι 1.90 και έχω μακριά χέρια. Προφανώς και είδαν οτι έχω κάποιες ικανότητες για να παίξω αυτή την θέση, τις οποίες με την δουλειά που θα έκανα εδώ, θα τις βελτίωνα αρκετά, καθώς ήταν «άγουρες» ακόμη. Αποφάσισαν να… ποντάρουν πάνω μου και κάνω τα πάντα για να τους δικαιώσω.
Η απόφαση να μετακομίσεις στην Ιταλία, σε ηλικία 16 ετών, ήταν εύκολη;
Καθόλου εύκολη δεν ήταν… Ούτε ως απόφαση, ούτε και ως πράξη. Είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί να αφήσει πίσω την ζωή, την οικογένεια και τους φίλους του σε τέτοια ηλικία. Αλλά δεν μετανιώνω. Η Ελλάδα τρώει τα… παιδιά της και είχα καταλάβει οτι δεν υπάρχει προοπτική για εμένα. Άρα, έπρεπε να την πάρω αυτή την απόφαση.
Με το σχολείο όμως τι γίνεται;
Αν μέσα στην πρόταση που μου έγινε δεν περιελαμβανόταν και η εκπέδευση, δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να είχα έρθει εδώ. Στην αρχή πήγα σε ένα σχολείο που είναι για ξένους σαν και εμένα. Μόλις όμως άρχισα να μιλάω την γλώσσα, να καταλαβαίνω τί μου λένε και να μπαίνω στο κλίμα, με φέρανε στο σχολείο που είμαι τώρα.
Η προσαρμογή σου εκεί πως ήταν;
Δύσκολη. Σκέψου οτι ένα παιδί σε αυτή την ηλικία, πάει σε μία ξένη χώρα, χωρίς να γνωρίσει την γλώσσα. Αλλάζει ξαφνικά όλη η ζωή σου, αλλά πλέον όλα είναι μια χαρά.
Ο τρόπος προπονήσεων στην Προ Βερτσέλι και στις ελληνικές ομάδες, έχει μεγάλες διαφορές;
Εδώ δίνουν βάση στον τερματοφύλακα από τις μικρές ηλικίες. Στον Αστέρα ας πούμε, στην U-17 δεν υπήρχε ειδικός προπονητής για εμάς. Έπρεπε να περιμένουμε να έρθει ο Τζέρι Ούγκεν από την πρώτη ομάδα. Εδώ το πρόγραμμα είναι πιο έντονο, πιο αντρικό, πιο επαγγελματικό που σε βοηθάει να βελτιώσεις τις ικανότητες σου και αυτά που μπορείς να κάνεις.
Η πρώτη σου σεζόν δεν ήταν και η πιο εύκολη, ε;
Όχι. Ξαφνικά βρέθηκα να κάνω επαγγελματικές και έντονες προπονήσεις, χωρίς να είμαι συνηθισμένος, με αποτέλεσμα να βγάλω μικροτραυματισμούς. Πλέον όμως έχει προσαρμοστεί και το σώμα μου.
Η Γιουβέντους πότε μπήκε στην ζωή σου;
Το καλοκαίρι που μας πέρασε. Επειδή το Βερτσέλι με το Τορίνο είναι πολύ κοντά και οι δύο ομάδες συνεργάζονται, είχαν έρθει και με είχαν δει στα τελευταία παιχνίδια της περσινής σεζόν. Μετά ζήτησαν να τους ακολουθήσω στην προετοιμασία που έκανε η Primavera εδώ στην Ιταλία, αλλά και σε κάποια φιλικά που έγιναν στην Ελβετία.
Η παρουσία των Δώνη και Ρούσου σε βοήθησε;
Φυσικά… Είναι πολύ σημαντικό όταν βρίσκεσαι σε ένα νέο ξένο περιβάλλον να έχεις κάποιους ανθρώπους που να τους νιώθεις δικούς σου. Εκτός όμως από τον Τάσο και τον Άλμπερτ, υπάρχει και ο Γρηγόρης Καστανός που είναι από την Κύπρο και με τον οποίο «κόλλησα» περισσότερο.
Πως ένιωσες όταν έμαθες οτι μία ομάδα σαν την Γιουβέντους ενδιαφέρεται για εσένα;
Τι να πω; Από τη μία ένιωσα τρόμο και από την άλλη συγκλονισμένος. Ήταν ένα παιδικό όνειρο που γινόταν πραγματικότητα.
Πως τα πήγες λοιπόν σε αυτά τα φιλικά;
Νομίζω πως τα πήγα καλά. Επαιξα και σε κάποια παιχνίδια βασικός και γενικώς είχα καλή παρουσία μου.
Γιατί όμως δεν έμεινες εκεί;
Όπως είπαν στον μάνατζέρ μου, ήθελαν να με δουν σε βάθος χρόνου. Για αυτό και επέστρεψα στην Προ Βερτσέλι. Για να πάρω παιχνίδια και να δείξω τι αξίζω.
Τώρα ποιο είναι το αγωνιστικό σου status;
Είμαι 3ος τερματοφύλακας της πρώτης ομάδας, που αγωνίζεται στην Serie B και παίζω με την Primavera.
Οι υπόλοιποι παίκτες της πρώτης ομάδας πως σε αντιμετωπίζουν;
Αρκετά φιλικά, παρά το γεγονός οτι είμαι πολύ μικρός. Ειδικά ο Ντανίλο Ρούσο, που είναι ο βασικός τερματοφύλακάς μας, με έχει από κοντά. Με βοηθάει, με συμβουλεύει και γενικώς προσπαθεί να κάνει οτι περνάει από το χέρι του για να νιώσω άνετα και να εξελιχθώ. Με κάνουν να νιώθω κομμάτι της ομάδας, καθώς με παίρνουν μαζί σε όλες τις δραστηριότητες, όπως κάποιες εκδηλώσεις, γεύματα κτλ.
Η ζωή πως είναι εκεί;
Δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα. Το Βερτσέλι είναι μία πόλη περίπου 50.000 κατοίκων και όπως καταλαβαίνεις δεν θυμίζει σε τίποτα την χώρα μας.
Που μένεις;
Υπάρχει ένα συγκρότημα κατοικιών για νέα παιδιά που βρίσκονται στην ομάδα.
Η καθημερινότητά σου εκεί πως κυλάει;
Ξυπνάω το πρωί, τρώω και μετά ανάλογα με το πρόγραμμα είτε πηγαίνω σχολείο, είτε γυμναστήριο. Μετά φαγητό, προπόνηση με την ομάδα, ξεκούραση, φαγητό πάλι με την ομάδα και μετά χαλαρώνουμε μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά. Κουβεντιάζουμε, βλέπουμε τηλεόραση, παίζουμε Playstation κτλ…
Κεφάλαιο Εθνική ομάδα. Υπάρχει στο μυαλό σου;
Φυσικά και υπάρχει στο μυαλό μου. Υπάρχει κανένας ποδοσφαιριστής που δεν την έχει στο μυαλό του; Θα είναι μία μεγάλη τιμή για εμένα, εάν γίνει ποτέ.
Αν και η εξέλιξή σου τα τελευταία τρία χρόνια είναι θεαματική, έχεις κληθεί μία φορά για ένα τουρνουά στην Τουρκία;
Δεν σκέφτομαι έτσι… Συνεχίζω να δουλεύω σκληρά στις προπονήσεις, ελπίζωντας οτι κάποια στιγμή όλες αυτές οι θυσίες που έχω κάνει κάποτε θα δικαιωθούν. Μέχρι τότε όμως θα έχω κάτω το κεφάλι και θα συνεχίσω να δουλεύω. Μόνο έτσι θα είμαι απόλυτως έτοιμος για να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία όταν μου δοθεί.
