Το "Λάδωμα"...

email αναγνώστη:

Παρακαλώ, την προσοχή σας.
Επειδή στην Πάτρα κατά τις τελευταίες δημοτικές εκλογές πλειοψήφησαν οι κομμουνιστές, είναι φυσικό και επόμενο η δημοτική αρχή να μην ασχολείται με σοβαρά και κεφαλαιώδη προβλήματα της πόλης, όπως κάνει π.χ. ο δήμος Ναυπλιέων, ο οποίος ασχολήθηκε με το να ονομάσει τον Αντώνη Σαμαρά επίτιμο δημότη του. Εμείς εδώ, κολλημένοι κομμουνιστές, επιμένουμε να ασχολούμαστε με τρίχες, όπως π.χ. πώς θα ανακουφίσουμε (έστω και λίγο) τους συμπολίτες μας που υποφέρουν.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, οι διοικούντες τον δήμο σκέφτηκαν κάτι απλό: να αξιοποιήσουν κατά τον πιο πρόσφορο τρόπο την δημοτική περιουσία. Κι ανάμεσα στα περιουσιακά στοιχεία τού δήμου υπάρχουν και... ελιές! Μιας και στο σχέδιο πόλης έχουν ενταχθεί αγροί και χωράφια, πολλά των οποίων έχουν ήδη απαλλοτριωθεί προκειμένου να ανοιχτούν δρόμοι, να γίνουν πλατείες, να χτιστούν σχολεία κλπ, είναι λογικό να υπάρχουν μεταξύ τους και κάποια με ελιές.

Η απλή σκέψη της δημοτικής αρχής, λοιπόν, ήταν να καταγράψει τις ελιές των απαλλοτριωμένων εκτάσεων και στην συνέχεια να παραχωρήσει το δικαίωμα συλλογής και εκμετάλλευσης του ελαιοκάρπου τους σε άπορες οικογένειες, άνεργους, πολύτεκνους κλπ. Μοίρασε τις σχετικές άδειες στους δικαιούχους κι εκείνοι ξαμολύθηκαν να βγάλουν το λάδι των οικογενειών τους. Όλα καλά ως εδώ και μπράβο στον δήμαρχο και στην ομάδα του, που σκέφτηκαν κάτι τέτοιο. Όμως... Όμως, τώρα αρχίζουν τα προβλήματα.

Πρώτα-πρώτα, σε κάποια από τα χωράφια που προαναφέραμε, πλάκωσε η αστυνομία για να συλλάβει τους ελαιοσυλλέκτες. Μάταια οι άνθρωποι επέδειξαν την άδεια του δήμου κι άδικα διαμαρτυρήθηκαν, αφού τα όργανα της τάξης ήσαν ανένδοτα: έπρεπε να συλλάβουν τους κλέφτες και να τους προσαγάγουν για εξακρίβωση στοιχείων. Ευτυχώς, κάποιος από τους "κλέφτες" κατάφερε και ενημέρωσε τηλεφωνικά την αρμόδια του δήμου, η οποία έσπευσε στο αστυνομικό τμήμα. Στην ερώτησή της "γιατί τους συλλάβατε, αφού σας έδειξαν την άδεια με την υπογραφή τού δημάρχου;", η απάντηση ήταν αφοπλιστική: "Κυρία μου, τόσα χρόνια αυτές τις ελιές τις μαζεύουμε εμείς οι αστυνομικοί για να βγάζουμε το λάδι μας"! Τελικά, οι εκπρόσωποι του νόμου κατάλαβαν ότι η υπόθεση δεν θα εξελισσόταν προς το συμφέρον τους αν την παρατραβούσαν και άφησαν ελεύθερους τους "εγκληματίες". Πρόλαβαν, όμως, να προσθέσουν "πείτε τους, τουλάχιστον, να φέρουν και σε μας κανένα τενεκέ λάδι".

Ανοίγουμε παρένθεση για να κάνουμε μια απαραίτητη διευκρίνιση. Φυσικά, οι αστυνομικοί τού τοπικού τμήματος δεν πήγαιναν οι ίδιοι να μαζέψουν ελιές. Γι' αυτή την δουλειά υπήρχαν συνεργεία με τον κατάλληλο εξοπλισμό (όχι σαν τους φουκαράδες που τους κάλεσε ο δήμος να μζέψουν ελιές κι εκείνοι δεν είχαν ούτε λιόπανα). Οι αστυνομικοί έκαναν, απλώς, τα στραβά μάτια ενώ, παράλληλα, φρόντιζαν να απομακρύνουν τους περίεργους. Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε.
Ανακουφισμένοι, οι άνθρωποι γύρισαν στα σπίτια τους. Όμως, εκεί τους περίμενε άλλη μια έκπληξη. Δυο υπάλληλοι του δήμου πήγαν με άγριες διαθέσεις για "τσαμπουκά", επειδή "αυτές τις ελιές τις μαζεύουμε εμείς με τους αστυνομικούς και μοιραζόμαστε το λάδι χρόνια τώρα"! Προφανώς, οι δυο υπηρέτες τού δήμου ήσαν σίγουροι πως είχαν αποκτήσει κάποιο δικαίωμα χρησικτησίας επί της δημοτικής περιουσίας.

Οι -έκπληκτοι με όσα τους συνέβαιναν- άνθρωποι ξανατηλεφώνησαν στην αρμόδια, η οποία ζήτησε να μιλήσει με τους "διαμαρτυρόμενους" δημοτικούς υπαλλήλους και τους επέπληξε αυστηρά, προειδοποώντας τους για τις συνέπειες που θα είχαν αν επέμεναν. Τελικά, εκείνοι κατάλαβαν ότι ο "τσαμπουκάς" τους δεν θα έβγαζε πουθενά και αναγκάστηκαν να φύγουν. Όχι, όμως, δίχως να προσθέσουν με αγανάκτηση: "τέτοιες μαλακίες κάνει ο Πελετίδης και δεν πρόκειται να ξαναβγεί". Το ότι κανένας δεν πίστεψε ότι αυτοί οι δυο ψήφισαν Πελετίδη, δεν έχει καμμιά σημασία.

Κι αν όλα αυτά σας ακούγονται απίθανα, περιμένετε διότι δεν φτάσαμε ακόμη στο καλύτερο.

Το ίδιο βράδυ, παρουσιάστηκαν σε άλλη οικογένεια ελαιοσυλλεκτών τέσσερις ιερείς τής κοντινής εκκλησίας, απαιτώντας να σταματήσει αμέσως η διαδικασία συλλογής τού ελαιοκάρπου, διότι "αυτές τις ελιές τις μαζεύουμε εμείς χρόνια τώρα, για να βγάζουμε το λάδι για τα καντήλια της εκκλησίας"(!) Φυσικά, έγινε πάλι το -συνηθισμένο πια- τηλεφώνημα στην αρμόδια. Όμως, οι εν λόγω ιερείς ήσαν τόσο φορτικοί και τόσο επίμονοι ώστε χρειάστηκε η προσωπική παρέμβαση του δημάρχου για να πειστούν να αποχωρήσουν και να αφήσουν τους ανθρώπους στην ησυχία τους. Προφανώς, οι σεμνοί λευίτες διαπίστωσαν με αγανάκτηση ότι ο κομμουνιστής (και, σίγουρα, άθεος) δήμαρχος δεν έδινε δεκάρα για τα καντήλια τους...

Αυτή ήταν η μικρή σημερινή μας ιστορία. Την οποία, βεβαίως, μη περιμένετε να διαβάσετε και σε κάποια τοπική εφημερίδα ή να ακούσετε σε κάποιο τοπικό κανάλι. Σκεφτείτε, όμως: αν οι εφημερίδες και τα κανάλια δεν ήσαν όπως είναι, ποιόν λόγο ύπαρξης θα είχαν τα ιστολόγια;
Τελειώνω. Είτε σας αρέσουν οι ιστορίες λαδιού είτε όχι, δείτε -ή και ξαναδείτε- την πρώτη ιστορία ("Το Ρολόι") από την εξαιρετική σπονδυλωτή ταινία "Το κανόνι και τ' αηδόνι", των Ιάκωβου και Γιώργου Καμπανέλλη (σε σενάριο του πρώτου). Θα ξοδέψετε 34 λεπτά από την ζωή σας αλλά δεν θα μετανοιώσετε ποτέ.