Οι επόμενες εκλογές «θα είναι αναμέτρηση ανάμεσα στο φόβο και την οργή» διατείνονται διάφοροι αστοί αναλυτές, προσπαθώντας να διαμορφώσουν κριτήριο ψήφου σε ευρύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Η ΝΔ ποντάρει στο φόβο για να κινητοποιήσει ανάλογα ανακλαστικά που οδηγούν σε συντήρηση της υπάρχουσας κατάστασης. Ορθώνει σκιάχτρα επερχόμενης καταστροφής αν δεν συνεχιστεί η δική της εκδοχή πολιτικής υπέρ των μονοπωλίων. Καλεί σε έγκριση ενός δρόμου που, όπως ισχυρίζεται, «μέσα από κόπους και θυσίες» μπορεί να οδηγήσει σε φωτεινά μονοπάτια.
Από την πλευρά του, ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει στη λαϊκή αγανάκτηση για την εφαρμοζόμενη πολιτική, για να καλλιεργήσει την ψευδαίσθηση ότι αρκεί να φύγουν αυτοί που κυβερνούν τώρα και να αναδειχτεί αυτός σε κυβέρνηση, να αλλάξει ορισμένα πράγματα στον τρόπο υλοποίησης της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου, χωρίς να αλλάξει η ουσία της. Όλα θα γίνουν εντός του πλαισίου που καθορίζουν η ΕΕ, οι στόχοι για ανάκαμψη των κερδών, για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, διαβεβαιώνουν στελέχη του.
Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο, η ΝΔ θέλει να εμφανιστεί ως εγγύηση στους φοβισμένους και ο ΣΥΡΙΖΑ ως ελπίδα στους θυμωμένους και αγανακτισμένους. Και οι δυο επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν, να συγκαλύψουν το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής τους, να κρύψουν ότι και οι δύο δουλεύουν για συμφέροντα ξένα και εχθρικά προς τα εργατικά - λαϊκά συμφερόντων, γι' αυτά των επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου.
Για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, δεν πρέπει να υπάρχουν πλαστά διλήμματα. Στις εκλογές - και στις εκλογές - εκφράζεται αυτούσια σε πολιτικό επίπεδο η ταξική αντιπαράθεση. Από τη μια, τα κόμματα που σε όλες τις παραλλαγές τους, παρ' όλες τις διαφορές, διαφωνίες και συγκρούσεις τους, ανταγωνίζονται για το ποιος είναι καλύτερος στην υλοποίηση των πολιτικών υπέρ του κεφαλαίου, των πολιτικών της ΕΕ, που διεκδικούν το χρίσμα απ' το κεφάλαιο ως επίδοξοι κυβερνήτες. Απ' την άλλη, το ΚΚΕ, που παλεύει ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, που καλεί τους εργαζόμενους να μην ματώσουν άλλο για τα μονοπώλια, που δίνει όλες του τις δυνάμεις για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, που παλεύει για ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων από την κρίση, που ανοίγει το δρόμο για την προοπτική οι εργαζόμενοι να ζουν χωρίς αφεντικά.
Στη συστηματική προσπάθεια που κάνουν, μέσα από κοκορομαχίες, τα κόμματα του σύγχρονου αστικού διπολισμού να κρύψουν την ουσία της ταξικής αντιπαράθεσης, ώστε να βγει ενισχυμένη η πολιτική της ανταγωνιστικότητας με όποιο μείγμα διαχείρισης, το λαϊκό κίνημα έχει καθήκον να αντιτάξει τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, να δείξει ότι αυτές δεν χωράνε στο πλαίσιο μιας πολιτικής που σε όποια παραλλαγή της υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Αρκετές φορές έως τώρα ο λαός επέλεξε το μικρότερο κακό, τιμώρησε τον ένα ή τον άλλο τους εκφραστές του κεφαλαίου, έκοβε τα κεφάλια της «Λερναίας Υδρας» χωρίς να εξαφανίσει την ίδια. Από κάθε σημείο ξεπήδαγαν άλλα δυο και τα λαϊκά βάσανα συνεχίζονταν.
Ο λαός μας δεν έχει ανάγκη άλλου Μανωλιού. Έχει ανάγκη να βαδίσει στο δικό του δρόμο κι αυτόν το δρόμο πρέπει να τον σηματοδοτήσει και μέσα από τις εκλογές, με την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ.
Τ. Ε. ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ του ΚΚΕ
