Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Τιμούμε αυτούς, που είναι πολλοί αλλά μοιάζουν αόρατοι και μόνοι τον υπόλοιπο χρόνο. Όμως δεν έχουν ανάγκη από καλά λόγια όταν οι πράξεις τους φορτώνουν με παραπάνω δυσκολίες. Και σε τι να πρωτοαναφερθούμε;
Στην έλλειψη ΚΕΠΑ στο Νομό μας παρόλες τις διαχρονικές υποσχέσεις;
Στην μεγάλη περικοπή των ποσοστών αναπηρίας και του εισοδήματός τους;
Στην ελλιπή και κάθε χρόνο καθυστερημένη στελέχωση των εκπαιδευτικών δομών του Νομού για τα ΑμεΑ με εκπαιδευτικούς που δεν προλαβαίνουν να μάθουν τα παιδιά και τον επόμενο χρόνο αλλάζουν;
Στην παράλληλη στήριξη που ξεκίνησε βδομάδες μετά το άνοιγμα των σχολείων;
Στις πόλεις μας που ακόμα είναι αφιλόξενες στα ΑμεΑ; Είναι τυχαίο το πόσο λίγα Άτομα με Αναπηρίες συναντάμε στους δρόμους και στις πλατείες;
Στον ιδιότυπο αποκλεισμό των ΑμεΑ από την εργασία;
Και άλλα πολλά θα μπορούσε να αναφέρει κανείς. Όμως, τα προβλήματα και οι ανάγκες των Ατόμων με Αναπηρία δεν είναι μόνο, ούτε κυρίως δικό τους θέμα. Είναι ζήτημα της Πολιτείας να διασφαλίζει την ολόπλευρη συμμετοχή όλων των πολιτών στην κοινωνική πραγματκότητα και είναι ζήτημα ολόκληρης της κοινωνίας να διεκδικεί τη στήριξη και την άρση των αποκλεισμών προς τα ΑμεΑ, την επανάκτηση των δικαιωμάτων που κόπηκαν από τη μνημονιακή λαιμητόμο, την καλλιέργεια μιας διαφορετικής κουλτούρας και συμπεριφοράς.
Σε κάθε περίπτωση όμως, προϋπόθεση για ένα καλύτερο αύριο τόσο για τα ΑμεΑ όσο και για την κοινωνία είναι και παραμένει η άμεση απαλλαγή της χώρας από το καθεστώς της τροϊκανοκρατίας και του εγχώριου κατεστημένου.
