Του Γιάννη Γκιόλα
υπ.βουλευτη Αργολίδας του ΣΥΡΙΖΑ
Το δημόσιο οικονομικό χρέος και η πολιτική διαχείρισής του δεν είναι για εμάς το επίκεντρο της οικονομικής πολιτικής. Το χρέος τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιήθηκε ως μοχλός πίεσης για να εφαρμοστούν μια σειρά από αντικοινωνικά μέτρα (μείωση μισθών, συντάξεων και παροχών, ιδιωτικοποίηση δημόσιων υπηρεσιών, υπερφορολόγηση χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων), που σκοπό είχαν την αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των εργαζόμενων τάξεων. Ο δρόμος αυτός της συνεχούς ύφεσης και της λιτότητας οδήγησε την κοινωνία στη φτώχια και την εξαθλίωση και ταυτόχρονα έχει αποδιαρθρώσει πλήρως τον παραγωγικό ιστό. Η ανεργία έχει αγγίξει τρομακτικά ποσοστά, οι νέοι άνθρωποι επιλέγουν, ή καλύτερα αναγκάζονται, να μεταναστεύσουν, ενώ δεν διαφαίνεται καμία προοπτική ανάκαμψης με βάση την υπάρχουσα πολιτική.
Η νέα στρατηγική, την οποία προτείνει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η οποία αποτυπώνεται και στο πρόγραμμά του, θέτει συνολικά υπό αμφισβήτηση το κυρίαρχο αναπτυξιακό και παραγωγικό πρότυπο, ως μία από τις αιτίες της παρούσας κατάστασης. Υπ’ αυτήν την έννοια οφείλουμε να δημιουργήσουμε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, που σε εντελώς νέες βάσεις θα μπορεί να θέσει σε κίνηση την ελληνική οικονομία και να δημιουργήσει αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας. Η απλήρωτη, η ανασφάλιστη και η επισφαλής εργασία δεν έχουν θέση σε αυτή τη λογική. Το μοντέλο αυτό θα πρέπει να αξιοποιεί το σύνολο των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας, καθώς και το σύνολο του ανθρώπινου δυναμικού και, ιδιαίτερα, του νέου επιστημονικού δυναμικού που αυτή τη στιγμή μεταναστεύει.
Ένας παράγοντας που μπορεί να συμβάλλει καθοριστικά σε αυτήν την κατεύθυνση είναι η συγκρότηση του τομέα της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. Μιλάμε για τη δημιουργία συνεταιρισμών, καθώς και συνεργατικών εγχειρημάτων, ακόμη και σε περιπτώσεις επιχειρήσεων που έχουν εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες τους, αφήνοντας το προσωπικό τους στην ανεργία. Περιγράφουμε εγχειρήματα μικρής και μεσαίας κλίμακας σε τομείς, όπως ο αγροτοδιατροφικός, ο τουριστικός, ο ενεργειακός, ο κατασκευαστικός, αλλά και ο βιομηχανικός.
Τα συνεργατικά εγχειρήματα έχουν ήδη κάνει τα πρώτα τους βήματα. Ωστόσο τα παραδείγματα αυτά, εντός του ασφυκτικού σημερινού πλαισίου, δεν μπορούν να αποδώσουν και να γενικευθούν. Με την προτεινόμενη, όμως, απλούστευση του νομοθετικού πλαισίου για τους συνεταιρισμούς, τη βελτίωση του φορολογικού πλαισίου, αλλά και την πληροφόρηση – εκπαίδευση, έτσι ώστε να μην επιστρέψουμε σε λάθη και λογικές του παρελθόντος, τα εγχειρήματα αυτά μπορούν να ανθίσουν και να διευρυνθούν.
Οι πολλαπλές περιπτώσεις συνεταιριστικών και συμμετοχικών δομών που έχουν ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια δείχνουν ότι η πολιτική, η οικονομία και η δημοκρατία είναι έννοιες αλληλένδετες και συμπληρωματικές η μία με την άλλη. Στην Ελλάδα της ανεργίας και της ανθρωπιστικής κρίσης η δημιουργία συνεταιρισμών με όχημα τη δημοκρατία, την ισότητα και τη συμμετοχή και με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες μπορεί να διαμορφώσει μια νέα συνθήκη. Μία συνθήκη βάσει της οποίας η πολιτική θα απαντάει στα καθημερινά προβλήματα μέσα από τη συλλογική δράση. Μια συνθήκη που δεν θα αναδεικνύει την οικονομία και τις αγορές, ως μία ανώτερη φυσική αρχή με αόρατους κανόνες που ρυθμίζουν τις ζωές των ανθρώπων, άλλα ως ένα πεδίο που υπόκειται σε κοινωνικό έλεγχο και σχεδιασμό.
Το πρόγραμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν είναι μόνο ρεαλιστικό, αλλά και το μόνο δυνατό, έτσι ώστε να υπερβούμε την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της. Και η υποστήριξη της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας και της κινηματικής δυναμικής που εμπεριέχει, αποτελεί μία κατεύθυνση που μπορεί να συμβάλλει καθοριστικά στο σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας και της κοινωνίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ
ΥΠ. ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ
Η νέα στρατηγική, την οποία προτείνει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η οποία αποτυπώνεται και στο πρόγραμμά του, θέτει συνολικά υπό αμφισβήτηση το κυρίαρχο αναπτυξιακό και παραγωγικό πρότυπο, ως μία από τις αιτίες της παρούσας κατάστασης. Υπ’ αυτήν την έννοια οφείλουμε να δημιουργήσουμε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, που σε εντελώς νέες βάσεις θα μπορεί να θέσει σε κίνηση την ελληνική οικονομία και να δημιουργήσει αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας. Η απλήρωτη, η ανασφάλιστη και η επισφαλής εργασία δεν έχουν θέση σε αυτή τη λογική. Το μοντέλο αυτό θα πρέπει να αξιοποιεί το σύνολο των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας, καθώς και το σύνολο του ανθρώπινου δυναμικού και, ιδιαίτερα, του νέου επιστημονικού δυναμικού που αυτή τη στιγμή μεταναστεύει.
Ένας παράγοντας που μπορεί να συμβάλλει καθοριστικά σε αυτήν την κατεύθυνση είναι η συγκρότηση του τομέα της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας. Μιλάμε για τη δημιουργία συνεταιρισμών, καθώς και συνεργατικών εγχειρημάτων, ακόμη και σε περιπτώσεις επιχειρήσεων που έχουν εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες τους, αφήνοντας το προσωπικό τους στην ανεργία. Περιγράφουμε εγχειρήματα μικρής και μεσαίας κλίμακας σε τομείς, όπως ο αγροτοδιατροφικός, ο τουριστικός, ο ενεργειακός, ο κατασκευαστικός, αλλά και ο βιομηχανικός.
Τα συνεργατικά εγχειρήματα έχουν ήδη κάνει τα πρώτα τους βήματα. Ωστόσο τα παραδείγματα αυτά, εντός του ασφυκτικού σημερινού πλαισίου, δεν μπορούν να αποδώσουν και να γενικευθούν. Με την προτεινόμενη, όμως, απλούστευση του νομοθετικού πλαισίου για τους συνεταιρισμούς, τη βελτίωση του φορολογικού πλαισίου, αλλά και την πληροφόρηση – εκπαίδευση, έτσι ώστε να μην επιστρέψουμε σε λάθη και λογικές του παρελθόντος, τα εγχειρήματα αυτά μπορούν να ανθίσουν και να διευρυνθούν.
Οι πολλαπλές περιπτώσεις συνεταιριστικών και συμμετοχικών δομών που έχουν ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια δείχνουν ότι η πολιτική, η οικονομία και η δημοκρατία είναι έννοιες αλληλένδετες και συμπληρωματικές η μία με την άλλη. Στην Ελλάδα της ανεργίας και της ανθρωπιστικής κρίσης η δημιουργία συνεταιρισμών με όχημα τη δημοκρατία, την ισότητα και τη συμμετοχή και με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες μπορεί να διαμορφώσει μια νέα συνθήκη. Μία συνθήκη βάσει της οποίας η πολιτική θα απαντάει στα καθημερινά προβλήματα μέσα από τη συλλογική δράση. Μια συνθήκη που δεν θα αναδεικνύει την οικονομία και τις αγορές, ως μία ανώτερη φυσική αρχή με αόρατους κανόνες που ρυθμίζουν τις ζωές των ανθρώπων, άλλα ως ένα πεδίο που υπόκειται σε κοινωνικό έλεγχο και σχεδιασμό.
Το πρόγραμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν είναι μόνο ρεαλιστικό, αλλά και το μόνο δυνατό, έτσι ώστε να υπερβούμε την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της. Και η υποστήριξη της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας και της κινηματικής δυναμικής που εμπεριέχει, αποτελεί μία κατεύθυνση που μπορεί να συμβάλλει καθοριστικά στο σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας και της κοινωνίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΟΛΑΣ
ΥΠ. ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ΑΡΓΟΛΙΔΑΣ
