Πρώτον, κανένας δεν θέτει ζήτημα αναπλήρωσης των απωλειών. Για παράδειγμα, ο ένας μοιράζει τα «κοινωνικά μερίσματα» των 500 ευρώ εφάπαξ στους πιο εξαθλιωμένους και ο άλλος υπόσχεται συσσίτια και επιστροφή της 13ης σύνταξης μόνο για τους συνταξιούχους με εισόδημα κάτω από 700 ευρώ. Στην πραγματικότητα, υπόσχεται «αύξηση» 1,28 ευρώ τη μέρα στις πενιχρές τους συντάξεις!
Δεύτερον, η ΝΔ λέει ότι δεν μπορούν να γίνουν παραχωρήσεις στους εργαζόμενους αν δεν γίνει ανάπτυξη κι αν αυτή δε σταθεροποιηθεί σε υψηλούς ρυθμούς. Οτι τις όποιες παροχές πρέπει «να τις σηκώνει η οικονομία», να υπάρχουν λεφτά στα ταμεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει κι αυτός ότι η βελτίωση της ζωής των εργαζομένων και του λαού εξαρτάται από την οικονομική ανάπτυξη. Ομως, αυτό το επιχείρημα είναι τόσο παλιό, όσο και ο καπιταλισμός.
Από την πείρα τους οι εργαζόμενοι ξέρουν ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη προϋποθέτει τη δική τους φτώχεια, που αυξάνει σχετικά και απόλυτα. Οπως ξέρουν, επίσης, ότι την περίοδο των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, οι αυξήσεις στους μισθούς ήταν 0,66 και 0,77 ευρώ τη μέρα, με Συλλογικές Συμβάσεις που υπέγραφαν οι εργοδότες και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, κάτω από τα χειροκροτήματα των κομμάτων του κεφαλαίου.
Τρίτον, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ διαγκωνίζονται για το ποιος εγγυάται καλύτερα τη συνοχή και τη σωτηρία της ΕΕ και του ευρώ. Σ' αυτό το πλαίσιο, αναγνωρίζουν και οι δύο το χρέος και δεσμεύονται ότι θα είναι συνεπείς στην αποπληρωμή του, ανεξάρτητα αν ο ένας ζητάει γενναίο «κούρεμα» και ο άλλος «επιμήκυνση», χωρίς και οι δύο να απορρίπτουν τη μια ή την άλλη εκδοχή.
Αναγνώριση, όμως, του χρέους σημαίνει θηλιά στο λαό, με μέτρα λιτότητας και μνημόνια διαρκείας. Φορτώνουν στο λαό ένα χρέος που δεν το δημιούργησε ο ίδιος, αλλά τα δάνεια για κίνητρα και προνόμια στο κεφάλαιο, οι χαριστικοί νόμοι στα μονοπώλια, όπως γίνεται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.
Τέταρτον, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ εξαρτούν την τύχη του ελληνικού λαού από τις εξελίξεις στην ΕΕ, μια ένωση που είναι ιμπεριαλιστική, αντιλαϊκή και στην οποία κυριαρχούν η ανισοτιμία και η ανισομετρία ανάμεσα σε κράτη - μέλη και δε γίνεται διαφορετικά. Τα ίδια έλεγαν και το 2012, για τον «νέο άνεμο» που τάχα πνέει στην Ευρώπη. Ομως, στη Γαλλία, στην Ιταλία, που θεωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως συμμάχους, τα αντιλαϊκά μέτρα καλά κρατούν. Οι αλλαγές που επικαλούνται δεν αφορούν τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Πέμπτον, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ διαγκωνίζονται για το ποιος μπορεί καλύτερα να εξασφαλίσει τις επενδύσεις των κεφαλαιοκρατών. Κρύβουν από το λαό ότι οι επίδοξοι επενδυτές έχουν βγάλει μεταξύ τους μεγάλα μαχαίρια και ότι όλοι τους ζητάνε να προχωρήσουν οι αντεργατικές - αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις για να επενδύσουν. Κρύβουν, επίσης, ότι ευνοϊκό επιχειρηματικό περιβάλλον σημαίνει διατήρηση και ενίσχυση του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου.
Αυτά είναι τα «μεγάλα» που καθορίζουν τα «μικρά», δηλαδή αυτά που έχουν άμεση σχέση με το πώς ζει και βγάζει το μεροκάματο η συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Γι' αυτό η επόμενη μέρα απαιτεί ισχυρό ΚΚΕ για οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας, ισχυρό εργατικό - λαϊκό κίνημα, δηλαδή ισχυρή εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση στην εξουσία του κεφαλαίου, ώστε ο λαός να παλεύει αποτελεσματικά βάζοντας εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, διεκδικώντας ανάκτηση των απωλειών της περιόδου της κρίσης, στην προοπτική να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές.
Θανάσης Κολιζέρας
Υποψήφιος Βουλευτής Αργολίδας του
