Του Τάκη Αλεξανδρή
Και αν κάνω λάθος, διορθώστε με. Μήπως τελικά μας "γιάτρεψαν" όλους τα ΚΕΠΑ; Μα από τα λίγα που ξέρω, αμέτρητες φίλες και φίλοι, υπομένουν παρέα μου την σκληρή ζωή στην Ελλάδα του σήμερα, έχοντας καθημερινά μαζί τους την ή τις αναπηρίες τους. Άρα τελικά...υπάρχουμε! Απλά, μας ξέχασαν σχεδόν όλοι.
Έχοντας εσκεμένα αμαυρώσει την εικόνα του Ανθρώπου με αναπηρία με τη μαύρη μπογιά του "μαϊμού" αναπήρου, κατάφεραν να μειώσουν το λαϊκό έρεισμα υπέρ μαςεντός της κοινωνίας. Παράλληλα, αυξήθηκαν σε αριθμό οι κοινωνικές ομάδες που θεωρούνται πλέον ευπαθείς και ο πληθυσμός της καθεμιάς αυξάνεται διαρκώς με γεωμετρική πρόδο.
Έτσι περιοριστήκαμε σε μια γωνιά όπως ανέφερα και στην εκπομπή μου στο ραδιόφωνο του Alpha 9,89 της Κυριακής 18 Γενάρη. Για να εξηγήσω όσο καλύτερα μπορούσα αυτή την άποψή, απευθύνθηκα στους ανθρώπους που βιώνουν την ανεργία, τη φτώχεια, χρωστούν λογαριασμούς, δάνεια κτλ., λέγοντάς τους ότι τα ίδια βιώνουμε και εμείς, έχοντας ένα ακόμη τεράστιο βάρος, την ίδια την αναπηρία μας, η οποία αυξάνει το κόστος ζωής μας.
Δε ζητάμε τη στήριξή μας για να ζήσουμε πολυτελώς αλλά για να ζήσουμε. Με την ανεργία στις τάξεις μας να αγγίζει το 95%, με την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη να μην είναι πλεόν δωρεάν, με τις συνεχείς μειώσεις των επιδομάτων μας κτλ. βιώνουμε καθημερινά την αγωνία του αύριο, για το οποίο οι προβλέψεις είναι ιδιαίτερα δυσοίωνες.
Για όλα αυτά δεν άκουσα σχεδόν κανένα να κάνει μια ερώτηση, δεν παρακολούθησα καμιά συζήτηση που να αναφερθεί κάποιος παρευρισκόμενος στα θέματα αναπηρίας. Αν κάνω λάθος δέχομαι την κριτική σας. Περιμένω τη διάψευσή σας και σας πληροφορώ, θα τη δεχτώ με χαρά! Γιατί θα μάθω επιτέλους ότι έστω ένας, έχει αναφερθεί στα προβλήματα του Ανθρώπου με αναπηρία.
