Η Τάλα της καρδιάς μας και το ποτάμι της ντροπής

 Η είδηση πράγματι συγκλονιστική, αν και ελάχιστα απασχόλησε τα ντόπια και ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Μέσα στις γιορτινές μέρες που διανύσαμε συνέβη το συγκλονιστικό γεγονός με τη μικρή Τάλα. Γεγονός που έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο, αλλά βλέπετε τέτοια θέματα δεν αγγίζουν τις «ευαίσθητες καρδιές» των απανταχού ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης.


Κοντά στο χωριό Θούριο του νομού Έβρου ένας αγρότης εντόπισε σε ένα μικρό οικίσκο γεώτρησης άντλησης νερού, μόλις 300 μέτρα από τον ποταμό Έβρο, ένα μικρό κοριτσάκι μόλις 4 χρονών που προσπαθούσε να προφυλαχτεί από το κρύο δίπλα στο νεκρό πατέρα του. Η μικρή Τάλα κούρνιασε για πάνω από 10 ώρες δίπλα στο άψυχο σώμα του πατέρα της (έτσι είπαν οι ιατροδικαστές) και εκεί (προς καλή της τύχη) τη βρήκε παγωμένη ο ακρίτας αγρότης και της έσωσε τη ζωή. Έχω κάνει πάνω από ένα χρόνο φαντάρος στην περιοχή του Έβρου και γνωρίζω από πρώτο χέρι τις πολικές θερμοκρασίες που επικρατούν το χειμώνα εκεί.

Ο αγρότης Γιώργος Λυμπεράκης από το χωριό Θούριο να τι λέει στην εφημερίδα Καθημερινή: «Καθώς διέσχιζα το χωματόδρομο στον κάμπο, κοίταξα ενστικτωδώς στον καθρέφτη του αυτοκινήτου και είδα πίσω μου, μέσα στην ομίχλη να με ακολουθεί τρέχοντας μια μικρή κουκίδα, που κουνούσε τα χέρια και φώναζε. Έκανα γρήγορα όπισθεν και όταν κατέβηκα είδα μπροστά μου ένα κοριτσάκι, σχεδόν μωρό, που τουρτούριζε από το κρύο. Με οδήγησε στη γεώτρηση που είναι άκρη του δρόμου και εκεί είδα πεσμένο στο χώμα ένα νεκρό άντρα. Ήθελε ο Θεός να ζήσει αυτό το παιδί. Εάν δεν το έβλεπα και είχα απομακρυνθεί δε θα άντεχε το τσουχτερό κρύο και τη φοβερή υγρασία το βράδυ. Ήταν μεσημέρι προς το απογευματάκι και με την ταλαιπωρία που είχε υποστεί, ο θάνατός της ήταν μάλλον σίγουρος». Και συνεχίζει ο ακρίτας αγρότης και κτηνοτρόφος: «Κοίτα εγώ έχω ζώα και ζω στον κάμπο. Είμαι συνηθισμένος σε τέτοιες εικόνες. Έχω βρει πολλούς νεκρούς. Πέρυσι βρήκα πνιγμένα δυο παιδάκια.. Νωρίτερα, έναν άλλον άντρα πεθαμένο στη σκοπιά ενός εγκαταλελειμμένου στρατιωτικού φυλακίου και μάλιστα το πτώμα του το είχαν φάει τα ποντίκια και οι αλεπούδες. Ζούμε πολλά τέτοια εμείς εδώ στον Έβρο, μη βλέπετε που δε μαθαίνονται. Αυτό το ποτάμι (Έβρος) είναι το ποτάμι της ντροπής για τον πολιτισμό μας».

Ο πατέρας της μικρής Τάλας, 32 χρονών, πρόσφυγας από τη Συρία με παλαιστινιακή μάλλον καταγωγή, πιθανόν θα πέρασε τον παγωμένο Έβρο, θα βράχηκε, δεν άντεξε τα κρύα και τις κακουχίες της περιοχής και γιατί όχι όλες τις ταλαιπωρίες και τις κακουχίες μέχρι να φτάσει στον Έβρο και, προσπαθώντας ο στοργικός αυτός πατέρας να προφυλάξει το μόλις τετράχρονο παιδί του, άφησε την τελευταία του πνοή στα σύνορα της πατρίδας μας. Σύνορα που από γη ελπίδας, ονείρου, προστασίας, ασφάλειας, σιγουριάς και νέας ζωής, κατάντησαν ο τάφος για τον άτυχο νεαρό Σύριο πατέρα.

Τη μικρή Τάλα την πήρε το χαμόγελο του παιδιού στη Θεσσαλονίκη. Το μικρό κοριτσάκι ξέρει μόνο το όνομά του, δεν ξέρει που είναι η μάνα της και αν έχει άλλα αδέρφια (αν ζουν η μάνα και τα αδέρφια της) ούτε έχει καταλάβει τι έχει γίνει με τον πατέρα της.

Αυτή ήταν η θλιβερή είδηση. Και δυστυχώς στον κόσμο της παράνοιας και του παραλόγου που ζούμε, υπάρχουν πολλές τέτοιες θλιβερές ειδήσεις και με μεγάλη πλειοψηφία τα θύματα είναι τα μικρά και ανυπεράσπιστα παιδιά. Τα ερωτήματα βεβαίως πολλά. Ας σταθούμε σε μερικά:

1. Ποιος ή ποιοι είναι αυτοί που ανάγκασαν το νεαρό πατέρα της μικρής Τάλας (και χιλιάδων για να μην πω εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων) να εγκαταλείψει κακήν κακώς την πατρίδα του για να γλιτώσει αυτός και η οικογένειά του από τον οδυνηρό και αδελφοκτόνο εμφύλιο ή από τους βομβαρδισμούς των δικών μας «συμμάχων»;

2. Ποιοι είναι αυτοί που στέρησαν για πάντα το χαμόγελο από τη μικρή Τάλα (και από εκατομμύρια άλλα παιδάκια) και την οδήγησαν στην ορφάνια και στην προσφυγιά;

3. Πώς και γιατί ενώ πριν λίγα χρόνια η πατρίδα της Τάλας ήταν η πιο σταθερή χώρα στη Μέση Ανατολή κατάντησε τώρα κρανίου τόπος;

4. Ποιοι είναι αυτοί που καταδικάζουν εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο στην πείνα, στην εξαθλίωση, στη φτώχεια, στην προσφυγιά και στο θάνατο χωρίς να λογοδοτούν πουθενά και χωρίς κανένα κόστος;

5. Πώς και γιατί μας έχουν καταντήσει κτήνη, άβουλα και αναίσθητα όντα, έρμαια της τηλεόρασης και της ψεύτικης παραπληροφόρησης τους και ενώ δίπλα και κοντά μας συνάνθρωποί μας, σκοτώνονται και σφαγιάζονται εν ψυχρώ, πνίγονται σε σαπιοκάραβα προς αναζήτηση καλύτερης τύχης ή κυρίως για να σώσουν τη ζωή τους από εμάς τους δυτικούς και υποτίθεται «πολιτισμένους», (γιατί εμείς οι δυτικοί είμαστε που πάμε και βομβαρδίζουμε, λεηλατούμε και καταστρέφουμε τις χώρες τους), και εμείς δεν αντιδρούμε και δεν συγκινούμαστε;

6. Πώς και γιατί εξακολουθούμε να ανεχόμαστε, να επιδοκιμάζουμε και να χειροκροτούμε μάλιστα όλους αυτούς που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς και μας κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη ή μάλλον μας στερούν την ίδια τη ζωή;

7. Τα παιδιά του Ομπάμα, του Πούτιν, της Μέρκελ, του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Μπιλ Γκαίητς και όλων των ισχυρών και πλουσίων της γης, βεβαίως και πέρασαν υπέροχα Χριστούγεννα και γιορτές. Για τη μικρή Τάλα και για εκατομμύρια άλλα παιδάκια ο Άι- Βασίλης έφερε συμφορές και μόνο συμφορές.

Αμέτρητα τα πώς και τα γιατί. Και βεβαίως τις άγιες αυτές μέρες όλοι μας πήγαμε στην εκκλησία, προσευχηθήκαμε στο Θεό μας, φάγαμε ίσως παραπάνω απ’ ότι έπρεπε, ίσως μερικοί από εμάς να είμαστε εγκλωβισμένοι στο χρηματιστήριο, ή ίσως προσδοκάμε την επόμενη φορά να κερδίσουμε στο τζόκερ και στο λόττο. Ίσως κάποιοι να είμαστε και στεναχωρημένοι που δεν μπορέσαμε να ψωνίσουμε ένα καινούργιο κουστούμι ή ένα καινούργιο συνολάκι ή γιατί δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε την Α ή Β επιθυμία μας ή πολλά ή και δε βλέπουμε δίπλα μας και κοντά μας την ανθρώπινη δυστυχία και συμφορά στους συνανθρώπους μας. Κοντά σ’ όλα αυτά α! βεβαίως! να μην ξεχάσω και το καινούργιο κόμμα που ίδρυσε ο Γιωργάκης για να μας σώσει «δήθεν» από την καταστροφή και τον όλεθρο.

Όσο αφήνουμε τους άλλους να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, όσο είμαστε καθηλωμένοι μπροστά στο χαζοκούτι, όσο εξακολουθούμε να πιστεύουμε τα ψεύτικα τα λόγια τους τα μεγάλα, όσο είμαστε καθηλωμένοι στο δικό μας μικρόκοσμο, όσο κιοτεύουμε και λυγίζουμε στον έντεχνο φόβο και στην τρομοκρατία τους, τόσο θα αυξάνει η δική μας δυστυχία, τόσο θα γίνεται η ζωή μας κόλαση. Όλα αυτά που ζούμε στη χώρα μας τα τελευταία 5 χρόνια, όλα αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας, σε διπλανές μας χώρες, μας χτυπούν το καμπανάκι και μας λένε. Δεν πάει άλλο. Ίσως κάπου εδώ σιμά κοντά να φτάνει και η δική μας η σειρά. Σειρά του ολέθρου και της δυστυχίας, ακόμα μεγαλύτερη από αυτή που βιώνουμε σήμερα.

Καιρός πλέον να γίνουμε ανθρωπινότεροι. Καιρός να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Μπορούμε όλοι μαζί να βροντοφωνάξουμε σε όλους τους ισχυρούς της γης.

Στοπ στους πολέμους.

Στοπ στην αδικία.

Στοπ στην καταστροφή.

Στοπ στην εκμετάλλευση, στην καταπίεση και στον αργό θάνατο των μικρών λαών από τους μεγάλους και ισχυρούς. Αυτός ο πλανήτης δεν ανήκει μόνο στους ισχυρούς και τους πλουσίους, ανήκει και σε μας τους φτωχούς.

Όλοι οι λαοί μπορούν να ζήσουν ειρηνικά ο ένας με τον άλλο. Η Τάλα να είναι το τελευταίο θύμα αυτού του παράλογου κόσμου που ζούμε.


Ναύπλιο 7 Γενάρη 2015.
 Καρανάσιος Στέλιος