Επιμέλεια: Φυττάς Νίκος
Δημοκράχτης: Φυττάς Νίκος
Καπιτάνο: Mάριος Φιρφιλιώνης
Κείμενα: Mario Vagman
Aς δούμε όμως την ιστορία τους λίγο πριν τον καυγά…
Ξημέρωνει Βενετσιάνικο Καρναβάλι. Ο Capitano, Καπετάνιος όπως τον φώναζαν οι ντόπιοι, Καπετάν Τρομάρας όπως τον φώναζαν όσοι τον ήξεραν καλά, είχε πιάσει από νωρίς το πρωί πόστο στην άκρη του λιμανιού με μόνο σκοπό να ψαρεύει όλη μέρα, μακριά από τις ετοιμασίες και τις καρναβαλικές εκδηλώσεις της Νάπολι.
Δεν ήταν πως δεν του άρεσε το καρναβάλι. Άλλωστε το είχε ζήσει από κοντά πολλά χρόνια. Αιώνες θα έλεγε κάποιος υπερβολικός λογάς σαν και του λόγου του. Απλά τώρα τελευταία τον εκνεύριζε ο θόρυβος, οι φωνές, οι μουσικές και τα νταούλια επειδή σκέπαζαν τα ντεσιμπέλ των επικών θαλασσινών ιστοριών του. Αν έκανε και τις εξιστορούσε, θα τον άκουγαν μόνο οι διπλανοί του και αυτοί με τα χίλια ζόρια. Ο Καπετάνιος όμως ήθελε πάντοτε πολύ κοινό για να κορδώνεται με τις ναυτικές ανδραγαθίες του. Ήθελε περαστικούς, γειτόνους και τουρίστες μαζεμένους γύρω του. Να κάθεται στη μέση της λαοπερατζάδας και να φωνάζει περήφανα τις μάχες του με τα κύματα.
Ναυτικός μέγας, είχε καταφέρει μια φορά να φτάσει με βάρκα στο Μπούρτζι χωρίς να την αναποδογυρίσει παρακαλώ. Μια φορά μόνο, γιατί τις υπόλοιπες ή δεν κατάφερε να φτάσει ή με το που έφτανε μόλις έκανε να την γυρίσει πίσω, την βούλιαζε, και ο ίδιος πνιγόταν μέσα στις μπουρμπουλήθρες του. Δεξιοτέχνης του κουπιού και του κύματος όμως, έστω εκείνη τη μία και μοναδική φορά, επέστρεψε τη βάρκα πίσω σώα και αβλαβή. Φοβερή ιστορία. Αλλά σε ποιόν να την πείς σήμερα τέτοια μέρα και ποιος να την ακούσει; Εδώ πάντως, στην άκρη του λιμανιού, μακριά από τα φώτα της γιορτής, όλο και κάποιος θα έρθει για να ψαρέψει και να βρεί λίγη ησυχία. Και ίσως, έτσι σαν υποκατάστατο, ο καπετάν-Τρομάρας καταφέρει να του διηγηθεί, φωναχτά και φαφλατάδικα, το ηρωικό του κατόρθωμα.
Για καλή του τύχη λοιπόν, νάτος έρχεται που πλησιάζει, γεμάτος τσαντίλα στα μάτια και μια γκρίνια ζωγραφισμένη σε όλο του το πρόσωπο, ο γνωστός κάτοικος της Νάπολι, ο κόμης Δημοκράχτης.
Ο κόμης Δημοκράχτης εκνευρίζεται με τα βενετσιάνικα καρναβάλια. Τα θεωρεί ξενικά και δεν τον εκφράζουν καθόλου. Ειδικά τώρα που οι τσέπες του είναι τρύπιες κι άχρηστες. Παλιά δεν τον ένοιαζε. Είχε βλέπεις λεφτά και μπόλικη βόλεψη στη Νάπολι. Τέτοια βόλεψη που δεν ασχολούταν ούτε με προβλήματα ούτε με τις αιτίες τους. Όχι πως τώρα ασχολείται βέβαια αλλά τουλάχιστον έχει εφεύρει μιαν αιτία που την διαλαλεί σε όλο τον μαχαλά φωναχτά και επίμονα. Μιαν αιτία που δικαιολογεί την οικονομική του παρακμή και την νευρολογική του κρίση. «Δεν με ακούει κανείς» φωνάζει και ξαναφωνάζει γουρλώνοντας τα μάτια. «Αν με άκουγε, αν για μια μέρα γινόμουν πρωθυπουργός, όλα θα είχαν λυθεί» εννοώντας φυσικά κατά βάθος τα δικά του αγιάτρευτα προβλήματα. Βλέπετε ο κόμης Δημοκράχτης πάσχει από ανίατο αρχηγισμό, ξερολίαση και πρωθυπουργομανία.
Έτσι διάλεξε λοιπόν και αυτός την απομονώση από την καρναβαλική γιορτή, ψάχνοντας κάποιον συνοδοιπόρο μέσα στην ησυχία του ψαρέματος για να του εκφράσει τις σοφές, βροντερές και απόλυτες αλήθειες του που μέσα στο χαμό του κεφιού θα πέρναγαν απαρατήρητες.
Αλλά δυστυχώς για αυτόν, ο Capitano δεν ήταν και ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για να μιλήσει.
Με το που συναντήθηκαν οι δυό τους, θέλεις η παλαβή τους φύση, θέλεις οι αγριοφωνάρες τους, θέλεις που ο ένας δεν καταλάβαινε τον άλλον και όλο βριζόντουσαν, ρίξανε έναν τσακωμό, ένα κυνήγι και μια τρεχάλα που χωρίς να το καταλάβουν βρέθηκαν μέσα στο επίκεντρο του Καρναβαλικού γλεντιού.
Ο τσακωμός τους άφησε εποχή και θα έχουν για πολλά χρόνια στο μέλλον να το διηγούνται οι κάτοικοι της Νάπολι.
Σκίτσο: Bασιλική Σαγκιώτη
Κείμενο: Mario Vagman
