Επιμέλεια: Mάριος Φιρφιλιώνης
Ντοτόρο: Αντρέας Γαρουνιάτης
Άνευρως: Nεκτάριος Κουλούκης
Κείμενο: Mario Vagman
Aς δούμε την ιστορία των δύο παρα-μορφωμένων ηρώων…
Και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν από το καρναβαλικό μας γεγονός οι δυό καλοί φίλοι. Γιατί να λείψουν άλλωστε; Σάμπως έχουν και καμιά δουλειά να κάνουν; Χασομέρηδες είναι πια, ας απολαύσουν το θέαμα. Το μόνο που κάνουν εδώ και χρόνια είναι να περιφέρονται σαν τις αδικημένες κατάρες, γιομίζοντας πτυχία, γνώσεις και ομορφαίνοντας τους τοίχους των σπιτιών τους με όλο και καινούρια κάδρα που επιδεικνύουν την μόρφωσή τους. Με τα πτυχία τους λοιπόν συντροφιά, τα μεταπτυχιακά τους, τα διδακτορικά τους, τις ξένες γλώσσες τους και τις άπειρες εγκυκλοπαιδικές τους γνώσεις ταίριαξαν από νωρίς αυτοί οι δυό, όσο ταίριαξε δηλαδή ο καθένας τους με την ανεργία του.
Είναι οι γνωστοί φύτουλες της πόλης. Ο κύριος Άνευρως και ο σινιόρε Ντοτόρο. Θα τους βρείτε πάντα μαζί να βολτάρουν στην παραλία ή να πίνουν καφέ και να συζητάνε περί ανέμων και υδάτων, να συγκρίνουν τις γνώσεις τους και φυσικά να γκρινιάζουν ο ένας στον άλλον.
Ο πρώτος, ο Άνευρως, όνομα και πράγμα άνευρος. Καλό παιδί και μορφωμένο όπως είπαμε. Αλλά ρε παιδί μου, πολύ χλιαρό. Άτονος, νωθρός και με το χρώμα στο πρόσωπο το εκρού, το λεγόμενο και του νεκρού. Και το χρώμα του, όσο να πείς, δεν είναι κάτι που δεν ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία του. Δεν την στίβει, που λένε, τη ζωή να την ρουφήξει. Δεν διεκδικεί τίποτα, δεν αγωνίζεται για τίποτα παρά μόνο αιωνίως περιμένει σαν φλούφλης. Μεγαλωμένος στα πούπουλα και τις ανέσεις, πίστευε πως μόνο τα πτυχία θα του έφερναν καταξίωση, δουλειά και μια χαρούμενη ζωή. Κι ακόμα ο δόλιος το πιστεύει…
Κυκλοφορεί συνέχεια με καρφιτσωμένες πάνω του τις φωτοτυπίες των πτυχίων του, των προσόντων και των άπειρων βιογραφικών σημειωμάτων του. Στο κούτελό του έχει βάλει ένα ενοικιαστήριο σαν αυτά των σπιτιών με την σημείωση, «Ενοικιάζεται ο παρών κάτοχος, τιμές λογικές, ασφάλιση προαιρετικήν». Αλλά ακόμα, κανείς δεν τον έχει πάρει τηλέφωνο.
Ο άλλος, ο Ντοτόρος, είναι πιο υποψιασμένος. Όχι πως κάνει τίποτα για να αλλάξει τη μοίρα του δηλαδή. Και αυτός φλούφλης είναι αλλά τουλάχιστον δεν περιμένει άδικα. Είναι που λένε συνειδητοποιημένος τεμπέλης. Ξέρει πως δεν πρόκειται να βρεί ποτέ δουλειά και δεν ελπίζει. Μόνο γκρινιάζει όταν γκρινιάζει ο Άνευρως και πίνει κρασί για να ξεχάσει. Κυκλοφορεί πάντοτε αγκαλιά μ’ ένα μπουκάλι, που βουτάει κάθε φορά κρυφά από την κάβα των γονιών του που ακόμα τον ταίζουν οι δυστυχείς και τον τρέφουν και έχει καρφιτσωμένο στο στήθος του, ένα κομμάτι χαρτί, σαν πράξη αλληλεγγύης στο φιλαράκι του, που γράφει «ιn vino veritas».
Ελληνιστί, «η αλήθεια βρίσκεται στον οίνο».
Σκίτσο: Bασιλική Σαγκιώτη
Κείμενο: Mario Vagman
