Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ προσήλθε στη διαπραγμάτευση έχοντας εγκαταλείψει προκαταβολικά την έστω συναινετική διαγραφή μέρους του χρέους, αποδεχόμενη το 70% του μνημονίου, τους πλεονασματικούς προϋπολογισμούς λιτότητας και ζητώντας ένα νέο πρόγραμμα που δεν θα λέγεται μνημόνιο (αλλά που επί της ουσίας θα ακολουθεί την λογική του), ένα μετριασμό της λιτότητας και ένα πρόγραμμα-γέφυρα μεταξύ του μνημονίου και του νέου προγράμματος.
Η ΕΕ απέρριψε ακόμη και αυτές τις υποχωρήσεις και απαιτεί εδώ και τώρα γη και ύδωρ. Κουρέλιασε την ιδέα του προγράμματος - γέφυρα και επιβάλλει την παράταση του υπάρχοντος προγράμματος. Ζητά την απαρέγκλιτη εφαρμογή των προβλεπόμενων μέτρων του και το μόνο που μπορεί να δώσει είναι μία «ευελιξία» στην εφαρμογή τους. Και βέβαια οι πολυδιαφημισμένοι σύμμαχοι της «άλλης, κοινωνικής Ευρώπης» (Γαλλία, Ιταλία) γίνονται πειθήνια στρατιωτάκια της γερμανικής ηγεμονίας και πουλάνε με τον πιο σκαιό τρόπο αυτούς στους οποίους χάριζαν γραβάτες χθες.
Αποδεικνύεται ξανά με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η ΕΕ αποτελεί το σφαγείο των λαών που κουρελιάζει δικαιώματα και βιοτικό επίπεδο προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και που γράφει στα παλιά παπούτσια της κάθε αντίθετη λαϊκή ετυμηγορία. Επιπλέον, έχει φτιάξει ένα τέτοιο σιδερόφρακτο μηχανισμό που ακόμη και ελάχιστα εθνικά μέτρα (π.χ. εσωτερικός δανεισμός) προσκρούουν στο ασφυκτικό πλαίσιο της.
Δεν χωρούν πλέον ψευδαισθήσεις. Οι θύτες δεν μπορούν να συνδιαλεχθούν με τα θύματα τους. Η λογική του ΣΥΡΙΖΑ «ούτε ρήξη, ούτε υποταγή» μόνο σε υποχωρήσεις και εξευτελισμούς μπορεί να οδηγήσει. Και πάνω απ’ όλα θα απογοητεύσει τις πλατιές λαϊκές μάζες που κινητοποιούνται στις πλατείες και τους δρόμους και απαιτούν μία πατριωτικά υπερήφανη και ανυποχώρητη στάση απέναντι στους ευρω-τρομοκράτες των λαών.
Ο μόνος τρόπος για να βγει η χώρα από την κρίση και να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του είναι η άρνηση του χρέους και του ευρώ, η σύγκρουση με την ΕΕ, και η αποδέσμευση απ’ αυτήν.
