Αγανάκτηση εξαιτίας δηλαδή της επιβολής ενός υψηλού προστίμου για δύο (2) αυθαίρετα λυόμενα αμιγώς κοινωνικού χαρακτήρα, την ώρα που άλλες αντίστοιχες κατασκευές που αξιοποιούνται είτε για κερδοσκοπικούς, είτε για παραθεριστικούς, είτε και για καλλωπιστικούς λόγους παραμένουν για χρόνια στο απυρόβλητο. Από την άλλη δικαιολογημένη είναι και η οργή που προκαλείται όχι μόνο από αυτό καθ’ αυτό το γεγονός της ποινικοποίησης του συσσιτίου της Ευαγγελίστριας από την πολεοδομική υπηρεσία, αλλά κυρίως από τις καταγγελίες εις βάρος του ταμείου και προσωπικά του πατρός Ελευθερίου που έχουν προηγηθεί. Καταγγελίες που τις συνοδεύει πάντοτε ανώνυμη ή ψευδώνυμη λασπολογία κάποιων σε ορισμένα τοπικά blogs. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Εδώ και έξι (6) χρόνια, ύστερα από πρωτοβουλία του εφημερίου του Ι.Ν. της Ευαγγελιστρίας και με τη συνδρομή δεκάδων εθελοντών και εκατοντάδων δωρητών, πραγματοποιείται από την ενορία ένα θεάρεστο έργο. 80 οικογένειες και 150 περίπου αναξιοπαθείς συμπολίτες μας τρέφονται καθημερινά το «γεύμα αγάπης» που προσφέρεται από το συσσίτιο της ενορίας. Παράλληλα, μέχρι προσφάτως πολλοί ήταν εκείνοι που προμηθεύονταν ρούχα και κλινοσκεπάσματα από την ιματιοθήκη του ναού. Με άλλα λόγια, ο παπά-Λευτέρης και οι εθελόντριες έχουν αναλάβει τα τελευταία χρόνια το ρόλο, που κανένα σοβαρό κοινωνικό κράτος, με σεβασμό προς τα δικαιώματα, τις ανάγκες και πρωτίστως την αξιοπρέπεια των πολιτών του, δεν θα επέτρεπε να τον μεταθέσει σε κάποιον άλλο φορέα. Επομένως, εκείνα που περισσεύουν στους λειτουργούς του συσσιτίου είναι η αγάπη, η αλληλεγγύη, η θέληση προσφοράς προς το συνάνθρωπο. Εκείνα δε που δυστυχώς εκλείπουν, είναι οι υποδομές, οι χώροι ασφαλούς αποθήκευσης τόσο των τροφίμων, όσο και των ιματίων.
Για τον ανωτέρω λόγο, εδώ και πολύ καιρό ο εφημέριος του ναού έχει ζητήσει τη συνδρομή τόσο των αυτοδιοικητικών αρχών του τόπου -Περιφέρειας και δήμου-, όσο και των εθνικών μας αντιπροσώπων. Επειδή δε περίσσεψαν τα προηγούμενα χρόνια οι υποσχέσεις για την ανέγερση, μέσω κοινοτικών πόρων, ενός νέου κτιρίου, όπου θα στεγαζόταν η ιματιοθήκη και το συσσίτιο, προτάχθηκε η προσωρινή λύση των δύο (2) λυόμενων κατασκευών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, υπό την αιγίδα και την καλοπροαίρετη πάντοτε ανοχή του δήμου, τοποθετήθηκαν τα λυόμενα πλησίον του ναού για την τέλεση ενός αμιγώς κοινωφελούς έργου.
Ωστόσο, οι κοινωνικές αυτές δομές δεν άργησαν να τεθούν στο μάτι του κυκλώνα από κάποιους κακοπροαίρετους συνδημότες μας. Με σωρεία ανωνύμων ως επί το πλείστον καταγγελιών προς την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, το Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, την Εισαγγελία Πρωτοδικών και την πολεοδομία του Ναυπλίου, οι εν λόγω ’’κύριοι’’ δεν έχουν σταματήσει να επιδιώκουν τη διακοπή του συσσιτίου. Μη έχοντας, εξ’ όσων φαίνονται, οι ίδιοι πεινάσει στη ζωή τους, προτάσσουν ξεκάθαρα τα προσωπικά τους συμφέροντα, ή ακόμα και το φθόνο τους, έναντι του γενικού καλού, της αξιοπρεπούς δηλαδή διαβίωσης όσο το δυνατόν περισσοτέρων συμπολιτών μας, κάτι που αν μη τι άλλο εξασφαλίζει και την αρμονική συμβίωση στην τοπική μας κοινωνία. Επιπροσθέτως, γενεσιουργός αιτία ορισμένων εκ των καταγγελιών είναι και η ρατσιστική και ξενοφοβική κουλτούρα, που έχει δυστυχώς εμπεδωθεί στις μέρες μας. Λες και οι αλλοδαποί ή οι αθίγγανοι είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού, που δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες, ούτε απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με μας, τους «γηγενείς», και στους οποίους οφείλει η Εκκλησία να κλείσει την πόρτα. Ας υπενθυμίσουμε στα άθλια αυτά υποκείμενα, πως αυτό δεν είναι το μήνυμα της χριστιανοσύνης. Αντιθέτως, η Εκκλησία οφείλει να έχει ανοικτή την αγκαλιά της για κάθε συνάνθρωπο, πόσο μάλλον για κάθε φτωχό και αναξιοπαθή, ανεξαρτήτως φυλής ή καταγωγής -«μια Εκκλησία φτωχή και των φτωχών πρέπει να οικοδομήσουμε» διδάσκει ο πάπας Φραγκίσκος (*1)-. Κάτι που γίνεται στην πράξη στην ενορία του παπά-Λευτέρη.
Καταλήγοντας, όλοι οι σώφρονες δημότες και ευαισθητοποιημένοι πολίτες οφείλουμε να στηρίξουμε με κάθε μέσο την προσπάθεια και το έργο που επιτελείται στη συγκεκριμένη ενορία. Πολλώ δε μάλλον οι πολιτειακές αρχές του τόπου. Από την πλευρά του δήμου, μ’ ένα ομόφωνο ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου θα μπορούσε άμεσα να ανασταλεί η εκτέλεση της επιβληθείσας ποινής εκ μέρους της πολεοδομίας, όπως και κάθε άλλη προερχόμενη από αβάσιμες καταγγελίες. Από την πλευρά δε των βουλευτών των δημοκρατικών δυνάμεων, είναι απαραίτητη η εξάντληση κάθε δυνατότητας -λ.χ. μέσω του κοινοβουλευτικού ελέγχου-, προκειμένου να ξεπεραστούν τα όποια γραφειοκρατικά εμπόδια και να προχωρήσει το σχέδιο ανέγερσης κτιριακής υποδομής, ενταγμένο στο νέο ΕΣΠΑ της περιόδου 2014-2020. Μπορεί να πέρασαν οι εκλογές και να μη προσφέρεται το σοβαρό αυτό ζήτημα ως πεδίο αναζήτησης ψήφων, εντούτοις είναι υποχρέωση και καθήκον τους να κινητοποιηθούν, ώστε να δοθεί μια οριστική λύση. Όσο για τα διάφορα ’’παπαγαλάκια’’ που κάνουν λόγο για αποστέρηση πόρων του κοινοτικού ταμείου από τους υπόλοιπους δημότες, επιτέλους ας σιωπήσουν. Ειδάλλως, θα συνεχίσουν να έχουν απέναντί τους την πλειονότητα εκείνων που διακαώς επιθυμούν να συνεχίσει ο παπά-Λευτέρης, ανεμπόδιστα πλέον, το θεάρεστο έργο του.
(*1) Πάπας Φραγκίσκος, Για μια Εκκλησία φτωχή και των φτωχών, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2014
Νίκος Σπ. Ζέρβας,
Πολιτικός Επιστήμονας – Υπ. Διδάκτορας Πανεπιστημίου Αθηνών
Εδώ και έξι (6) χρόνια, ύστερα από πρωτοβουλία του εφημερίου του Ι.Ν. της Ευαγγελιστρίας και με τη συνδρομή δεκάδων εθελοντών και εκατοντάδων δωρητών, πραγματοποιείται από την ενορία ένα θεάρεστο έργο. 80 οικογένειες και 150 περίπου αναξιοπαθείς συμπολίτες μας τρέφονται καθημερινά το «γεύμα αγάπης» που προσφέρεται από το συσσίτιο της ενορίας. Παράλληλα, μέχρι προσφάτως πολλοί ήταν εκείνοι που προμηθεύονταν ρούχα και κλινοσκεπάσματα από την ιματιοθήκη του ναού. Με άλλα λόγια, ο παπά-Λευτέρης και οι εθελόντριες έχουν αναλάβει τα τελευταία χρόνια το ρόλο, που κανένα σοβαρό κοινωνικό κράτος, με σεβασμό προς τα δικαιώματα, τις ανάγκες και πρωτίστως την αξιοπρέπεια των πολιτών του, δεν θα επέτρεπε να τον μεταθέσει σε κάποιον άλλο φορέα. Επομένως, εκείνα που περισσεύουν στους λειτουργούς του συσσιτίου είναι η αγάπη, η αλληλεγγύη, η θέληση προσφοράς προς το συνάνθρωπο. Εκείνα δε που δυστυχώς εκλείπουν, είναι οι υποδομές, οι χώροι ασφαλούς αποθήκευσης τόσο των τροφίμων, όσο και των ιματίων.
Για τον ανωτέρω λόγο, εδώ και πολύ καιρό ο εφημέριος του ναού έχει ζητήσει τη συνδρομή τόσο των αυτοδιοικητικών αρχών του τόπου -Περιφέρειας και δήμου-, όσο και των εθνικών μας αντιπροσώπων. Επειδή δε περίσσεψαν τα προηγούμενα χρόνια οι υποσχέσεις για την ανέγερση, μέσω κοινοτικών πόρων, ενός νέου κτιρίου, όπου θα στεγαζόταν η ιματιοθήκη και το συσσίτιο, προτάχθηκε η προσωρινή λύση των δύο (2) λυόμενων κατασκευών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, υπό την αιγίδα και την καλοπροαίρετη πάντοτε ανοχή του δήμου, τοποθετήθηκαν τα λυόμενα πλησίον του ναού για την τέλεση ενός αμιγώς κοινωφελούς έργου.
Ωστόσο, οι κοινωνικές αυτές δομές δεν άργησαν να τεθούν στο μάτι του κυκλώνα από κάποιους κακοπροαίρετους συνδημότες μας. Με σωρεία ανωνύμων ως επί το πλείστον καταγγελιών προς την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, το Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, την Εισαγγελία Πρωτοδικών και την πολεοδομία του Ναυπλίου, οι εν λόγω ’’κύριοι’’ δεν έχουν σταματήσει να επιδιώκουν τη διακοπή του συσσιτίου. Μη έχοντας, εξ’ όσων φαίνονται, οι ίδιοι πεινάσει στη ζωή τους, προτάσσουν ξεκάθαρα τα προσωπικά τους συμφέροντα, ή ακόμα και το φθόνο τους, έναντι του γενικού καλού, της αξιοπρεπούς δηλαδή διαβίωσης όσο το δυνατόν περισσοτέρων συμπολιτών μας, κάτι που αν μη τι άλλο εξασφαλίζει και την αρμονική συμβίωση στην τοπική μας κοινωνία. Επιπροσθέτως, γενεσιουργός αιτία ορισμένων εκ των καταγγελιών είναι και η ρατσιστική και ξενοφοβική κουλτούρα, που έχει δυστυχώς εμπεδωθεί στις μέρες μας. Λες και οι αλλοδαποί ή οι αθίγγανοι είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού, που δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες, ούτε απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με μας, τους «γηγενείς», και στους οποίους οφείλει η Εκκλησία να κλείσει την πόρτα. Ας υπενθυμίσουμε στα άθλια αυτά υποκείμενα, πως αυτό δεν είναι το μήνυμα της χριστιανοσύνης. Αντιθέτως, η Εκκλησία οφείλει να έχει ανοικτή την αγκαλιά της για κάθε συνάνθρωπο, πόσο μάλλον για κάθε φτωχό και αναξιοπαθή, ανεξαρτήτως φυλής ή καταγωγής -«μια Εκκλησία φτωχή και των φτωχών πρέπει να οικοδομήσουμε» διδάσκει ο πάπας Φραγκίσκος (*1)-. Κάτι που γίνεται στην πράξη στην ενορία του παπά-Λευτέρη.
Καταλήγοντας, όλοι οι σώφρονες δημότες και ευαισθητοποιημένοι πολίτες οφείλουμε να στηρίξουμε με κάθε μέσο την προσπάθεια και το έργο που επιτελείται στη συγκεκριμένη ενορία. Πολλώ δε μάλλον οι πολιτειακές αρχές του τόπου. Από την πλευρά του δήμου, μ’ ένα ομόφωνο ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου θα μπορούσε άμεσα να ανασταλεί η εκτέλεση της επιβληθείσας ποινής εκ μέρους της πολεοδομίας, όπως και κάθε άλλη προερχόμενη από αβάσιμες καταγγελίες. Από την πλευρά δε των βουλευτών των δημοκρατικών δυνάμεων, είναι απαραίτητη η εξάντληση κάθε δυνατότητας -λ.χ. μέσω του κοινοβουλευτικού ελέγχου-, προκειμένου να ξεπεραστούν τα όποια γραφειοκρατικά εμπόδια και να προχωρήσει το σχέδιο ανέγερσης κτιριακής υποδομής, ενταγμένο στο νέο ΕΣΠΑ της περιόδου 2014-2020. Μπορεί να πέρασαν οι εκλογές και να μη προσφέρεται το σοβαρό αυτό ζήτημα ως πεδίο αναζήτησης ψήφων, εντούτοις είναι υποχρέωση και καθήκον τους να κινητοποιηθούν, ώστε να δοθεί μια οριστική λύση. Όσο για τα διάφορα ’’παπαγαλάκια’’ που κάνουν λόγο για αποστέρηση πόρων του κοινοτικού ταμείου από τους υπόλοιπους δημότες, επιτέλους ας σιωπήσουν. Ειδάλλως, θα συνεχίσουν να έχουν απέναντί τους την πλειονότητα εκείνων που διακαώς επιθυμούν να συνεχίσει ο παπά-Λευτέρης, ανεμπόδιστα πλέον, το θεάρεστο έργο του.
(*1) Πάπας Φραγκίσκος, Για μια Εκκλησία φτωχή και των φτωχών, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2014
Νίκος Σπ. Ζέρβας,
Πολιτικός Επιστήμονας – Υπ. Διδάκτορας Πανεπιστημίου Αθηνών
